Φθινόπωρο...

Ξεχνώντας κάποιες στιγμές μου ήρθε στο μυαλό το περασμένο φθινόπωρο...

Τόσο μελαγχολικό, τόσο ξεθωριασμένο κ συνάμα τόσο γλυκό κ δροσερό...

Ανοίγοντας το παράθυρο κοίταξα τα μικρά σύννεφα που έμοιαζαν με μικρές εκρήξεις στον ουρανό...

Όμορφα και απόμακρα σαν ένα χθεσινό όνειρο που άδικα προσπαθώ να θυμηθώ...

Συνειδητοποίησα πως κρύωσα απ' τις πρώτες ψιχάλες, τα πρώτα δάκρυα του ουρανού που, συγκινημένος απ' την ομορφιά της φύσης αυτή την εποχή, έριξε αδίσταχτα...

Αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάποιος άλλος σαν και μένα, να κοιτάζει έτσι εκείνο το τόσο όμορφα θλιμμένο φθινόπωρο...

Αν κάνει τις ίδιες σκέψεις, αν προσπαθεί να μάθει τι θέλουν να πουν αυτά τα ξερά δέντρα γεμάτα κίτρινο και ώχρα...

Φθινόπωρο... Η πιο γλυκιά εποχή... Η πιο επικίνδυνα μελαγχολική...