Στους που φοβούνται την ομορφιά (Δροσουλίτης)

Είν΄ τα μάτια σου καθρέφτης

κι είν αυτή ένα όραμα

που σου έστειλε ο θεός

στην παγίδα ευθύς πέφτεις

κι ας μην ξέρεις όνομα

είν' ο έρως κεραυνός

Το φιδίσιο θα λικνίσει

ψέμα της και θ' αποκτήσει

άλλον έναν θαυμαστή

μα ως εκεί φτάνει ως συνήθως

ντρέπεσαι, βρε ο ηλίθιος

ν' αποκτήσεις επαφή

Η παρέα θα σου μιλάει

Μήτσο, όλα καλά; ρωτάει

μα εσύ δεν είσαι εκεί

γιατί ο νους σου αλλού κυλάει

στο κορμί που σπαρταράει

κι άθελά του σε καλεί

Τι να φταίει αναρωτιέσαι

που ποτέ δε θα αφήσεις

το σεβντά σου να εκφραστεί

τις φοβίες σου καταριέσαι

τη σιωπή που δε θα λύσεις

σαν μπροστά σου αυτή βρεθεί.

Πια είν' η ώρα περασμένη

έρωτα πλατωνικό θες

ή ανάγκη ορμονική;

- είν' το μόνο που σου μένει-

δίλημμα τυραννικό, βγές!

πια κι αυτή δεν είναι εκεί

Έχε γεια! λες, μοναχός σου

και για πάντα θα τη χάσεις

μες του κόσμου τη βουή

κι η ομορφιά της, στο μυαλό σου

όνειρο, που θα ξεχάσεις

αν στ' αλήθεια το 'χες δει...