Προάγγελος θανάτου

Είναι καρδιά μου ο δρόμος δίχως φως
και φθινόπωρο το τραγούδι βροχερό
βοριάδες και νοτιάδες μπλεγμένοι από καιρό
φυσάνε και τρυπάνε της ψυχής μου το κενό

Τάχα η αγάπη ένα σύμπαν είναι από σκοτάδι
κι ίσως να' ναι ο πόνος της πλάσης το ψεγάδι
λουλούδι της ερήμου το κορμί διψά για ένα χάδι
μα καίει σα να' ναι χθες της πίκρας το σημάδι

Λησμόνησε η ζωή μας τη ζωή σε κάποιο μαχαλά
και γίνηκε το δάκρυ, λιθαράκι στη παλιά την αγορά
Κάποιος Σωκράτης ψάχνει την αλήθεια μα το ψέμα μας μεθά
γεμίζει η τρέλα το ποτήρι κι ο χρόνος τα λάθη μας μετρά

Μαυρόπανο καράβι που μας πάει μη ρωτάς
του κόσμου τους δραπέτες μη ζηλεύεις, μη κοιτάς
λίγο νερό κι αλάτι, κάθε βράδυ δάκρυ να κυλάς
και κάθε αυγή περιστεράκι στην αυταπάτη να πετάς

Κι η σελήνη αναβοσβιέται σ' ονειροδρόμια
κάθε που νυχτώνει
Κι ό, τι δε ξεχνιέται δυο φορές τώρα αγαπιέται
και τη καρδία μού ξεριζώνει.