Πλήρωση και Πληρωμή... (Σαπφώ)

Από παιδί αναρωτιόμουνα. Οι ήρωες είναι πιο ευτυχισμένοι όταν διαπράττουν την ύβρη ή όταν επέρχεται η τίσις.

«Είσαι τρελός παιδάκι μου; Πώς μπορεί εκείνος που τιμωρείται να είναι ευτυχισμένος;», η πρώτη απάντηση που δέχτηκα.

Μεγαλώνοντας, έμεινα με την απορία. Και δεν μπόρεσα ακόμη να καταλάβω γιατί οι άλλοι δεν την αντιλαμβάνονται, γιατί δεν μπορούν να μου απαντήσουν. Ο ήρωας κάνει ό, τι κάνει επειδή οδηγείται από το πάθος του, παγιδεύεται σε αυτό. Μέσα του ξέρει ποιο είναι το σωστό. Μα δεν κάνει πίσω. Επιμένει να συνεχίζει την παράδοξή του πορεία, αυτήν προς την αυτοκαταστροφή. Οι στιγμές όμως της δόξας του, φθαρτές κι άφθαρτες, τελειώνουνε. Τίσις, Νέμεσις (να μην ξεφεύγουμε από τους όρους... έστω... ας μείνουμε πιστοί –έστω, επαναλαμβάνω- και σε αυτούς...) Τιμωρία, κάθαρση.

Ο εκπίπτων παίρνει ό,τι του αξίζει. Ό,τι πρόσταξε η θεία δικαιοσύνη, όποιο κέλευσμα έδωσαν οι νόμοι της φύσης (... για όσους από μας δεν πιστεύουνε πια σε Θεούς ή κουράστηκαν να φωνάζουν χωρίς απάντηση). Δεν είναι λοιπόν ευτυχισμένος μέσα σε όλη αυτή τη δυστυχία;

Ό, τι είχε να κάνει το έπραξε, όποιες επιλογές κι αποφάσεις. Κλήθηκε και καλείται. Τώρα ζει δικαιωμένος για το παρελθόν του. Τι τον νοιάζει αν οι υπόλοιποι τον περιφρονούν και τον οικτίρονται. Εκείνος τουλάχιστον τόλμησε. Έσπασε τα όρια του καθωσπρέπει και ένιωσε την ηδονή της εξουσίας, της ανυπέρβλητης έπαρσης...

Τώρα πληρώνει. Και πληρώνεται.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, ποιο από τα δύο τώρα βιώνω... και ποιο με καταστρέφει πιο πολύ...

Σαπφώ