Ο φονιάς των λυγμών

Λειαίνω τις λόγχες των λυγμών
και λακτίζω τη λύπη σε λάκκους
να λαφρύνουν τα λόγια.

Για να κυλούν τα δάκρυα αβίαστα
να βάφουνε πράσινο τον δικό μου
λειμώνα που αιώνες τώρα κουβαλώ.

Όχι! Όχι! Δεν είμαι χελώνα.
Είμαι ο φονιάς των λυγμών.

Λαξεύω τις πέτρες να έχω
χώρο να φυλάξω ανεμοδαρμένες
ψυχές από την λαίλαπα της οδύνης.

Στο δικό μου σπιτικό. Ναι! Ναι!

Τα θεμέλια του περηφάνιας σπορά
και οι κολώνες από αλήθειας μαγιά.
Μέσα μου ανασαίνουν πολυύμνητες μνήμες.

Μνήμες αγάπης. Μνήμες πόνου.

Το χρώμα τους δεν θυμάμαι,
οι ματιές τους αγάπη και στοργή
και χάδι και φιλία και κραυγή.

Μνήμες πόνου. Μνήμες αγάπης.

Την λαλιά τους αναπολώ,
την απόχρωση τους ξέχασα.
Τα χέρια τους απολησμονώ.

Στο άγγιγμα τους υποτάσσομαι.

Δικοί μου αιώνιοι καλεσμένοι
γαληνεύουν στο σπιτικό μου.
Στην αγκαλιά μου. Στην αγκαλιά μου.

Στης ψυχής μου την αγκαλιά αιώνες τώρα.
Αιώνες τώρα στο δικό μου σπιτικό.

Είμαι ο φονιάς των λυγμών.
Είμαι ο φονιάς.