Ο Τηλεάνθρωπος (rakenditos)

Μια μέρα στο διαμέρισμα, αργά στην πολυθρόνα
μια νύχτα που σερνόμουνα σαν άεργη χελώνα
σε είδα που με κοίταζες βαθιά μέσα στα μάτια
με έβριζες και έκανες το κέφι μου κομμάτια

Σε ένα παράθυρο μικρό - χοντρός πως να χωρέσεις
να με κοιτάζεις στοργικά με άγριες διαθέσεις
και ίδρωνες κοκκίνιζες σου τρέχανε τα σάλια
να καταγγέλεις φωναχτά τα μαύρα μου τα χάλια

με μαρμέλαδες και λοσιόν να θέλεις να με τρίψεις
που δεν αγόρασα από σε να με γεμίζεις τύψεις
κι έπειτα πάλι σαν ξανθιά, π*****να και ερωμένη
σαν σαραντάρα κοσμικά γρια ξελιγωμένη

στο μαγικό να με τραβάς φτηνό σου μεγαλείο
σαν κονσερβάκι ανοιχτό στο άδειο σου ψυγείο
να θέλεις σαν τα μούτρα σου και εγώ να καταντήσω
να πάρω αμάξι σπορ ζητάς σαν πο****ς να μαυρίσω

να αφήνω υπονοούμενα να κάνω αστειάκια
κι όλα όσα κάνουν τα λαμπρά του κ***υ τα αστεράκια
το πως να γίνω άνθρωπος να θες να με διδάξεις
και κάθε τι απάνω μου γυρεύεις να αλλάξεις

κι εγώ που μάταια προσπαθώ το στόμα σου να κλείσω
θαρρώ πως είμαι έτοιμος ξανά να την πατήσω
να γίνω αναρριχώμενο φυτό στον καναπέ μου
σαν ζόμπι να χαμογελώ στα αστεία κάποιου Θέμου

ξανθιές να ονειρεύομαι με πλαστικά τα στήθη
κι αμέσως να υιοθετώ τα νέα σου τα ήθη
κι αφού το πήρα απόφαση πως δεν θα σου ξεφύγω
να σηκωθώ προσπάθησα και σε έκλεισα για λίγο

μα αμέσως σε ξανά άναψα, ζητούσα να γλιτώσω
απ την σιωπή την τρομερή που την φοβάμαι τόσο
κι αφού δεν είναι εδώ κανείς μαζί του να μιλήσω
σαν το αδέσποτο σκυλί σε παίρνω από πίσω
τα βράδια και αφήνομαι, χωρίς να βγάλω άκρη
για αυτό που νιώθω να κυλά, στα μάτια μου ένα δάκρυ....