Ο Ζαμπέτας στον ελληνικό κινηματογράφο (asxhmos)

Με αφορμή το σχετικό θέμα στο φόρουμ (Αγαπημένα κομμάτια από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο) και την απάντηση του Κιθαρωδού, εκφράζω κι εγώ την ταύτισή μου στις θέσεις του, κάνοντας και μια περιληπτική αναφορά για την προσφορά της μεγάλης παρουσίας του Γιώργου Ζαμπέτα στο ελληνικό σινεμά.

Σημειώνει ο ΚΙΘ:
-Πολλά γνωστά τραγούδια προέρχονται από τον κινηματογράφο, χωρίς καν να το ξέρουμε
- Παλιά, όταν δεν υπήρχε τηλεόραση, ο κινηματογράφος ήταν το "βίντεο κλιπ", δηλ. ένα καλό μέσο προβολής και διαφήμισης πολλών τραγουδιών/τραγουδιστών/δημιουργών
- Και φυσικά, και για πολύ κόσμο ήταν ο μοναδικός τρόπος (λόγω απόστασης ή χρημάτων) να δουν τους αγαπημένους τους ερμηνευτές να τραγουδάνε
- Τα τραγούδια ήταν ένας φτηνός και εύκολος τρόπος να "γεμίσουν" χρονικά οι ταινίες. Πολλές από αυτές έχουν και 4, και 5, και 6 τραγούδια...

Ναι... πολύ σωστές (και όλες) οι επισημάνσεις του ΚΙΘ. Έτσι είναι, και τα ίδια λέει (με αυτό τον τόσο μοναδικό και γλαφυρότατο τρόπο έκφρασής του) και ο Γιώργος Ζαμπέτας, στη βιογραφία του, που και πάλι συμβουλεύτηκα.
Και πως, ακόμα, το πρωτάκουσμα κάποιου τραγουδιού στο σινεμά, ήταν ένα «δοκιμαστικό» για το αν θα το «κόψουν» τελικά δίσκο, για την κυκλοφορία. Σαν ένα «ντέμο»... για τους εταιριάρχες, ώστε να δουν τον παλμό του τραγουδιού και το πέρασμά του στους υποψήφιους αγοραστές.

Κι επικεντρώνομαι στον Γιώργο Ζαμπέτα, μιας και οι περισσότεροι αναφέρατε τραγούδια του, αλλά και γιατί ο Ζαμπέτας έχει συμμετοχή σε πάνω από 250 ελληνικές ταινίες!!!
Πραγματικά, ο Ζαμπέτας όλη εκείνη την περίοδο (1960-1970), τη «Χρυσή Εποχή» της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, είναι περιζήτητος!!! Γράφει πρωτότυπες μουσικές, κάνει τραγούδια ειδικά για το σινεμά, στολίζει ταινίες με μουσικές γέφυρες -με τα συγκλονιστικά του σόλα, κεντάει σαν σολίστας σε μουσικές άλλων συνθετών, και καμιά φορά παίζει (!), λέει και καμιά ατάκα!!!

Κι εγώ, όπως (φαντάζομαι) και τόσοι άλλοι «ανακαλύψαμε» τον Ζαμπέτα μέσα απ’ το σινεμά. Ποιος δεν θυμάται:

«Ο πύργος των ιπποτών» (1952) που μαζί με τον Γιώργο Μητσάκη και την Άννα Χρυσάφη τραγουδούν το «Μια γυναίκα, δυο άντρες».

«Ανήσυχα νιάτα» (1963) με τον Καναρίδη και την Μπέμπα Μπλανς να λένε «Κυρ-Αλέκο, κυρ-Αλέκο –με το πράσινο γιλέκο».

«Ποτέ την Κυριακή» (1960, μουσική Χατζιδάκι) να παίζει ανεπανάληπτα «κεντίδια» σ’ όλη την ταινία και στο «Τα παιδιά του Πειραία».

«Κόκκινα φανάρια» (1963, μουσική Ξαρχάκου) να λέει «χορεύοντας» το «Ο πιο καλός ο μαθητής» και να κεντάει στο «Άπονη ζωή».

«Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» (1966), με το ζεύγος Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ να τραγουδούν 7-8 τραγούδια του (Σήκω χόρεψε συρτάκι, Είναι το στρώμα μου μονό, Ωραία που ‘ναι η Κυριακή, Έστειλα ένα περιστέρι...).

«Φως, νερό, τηλέφωνο... οικόπεδα με δόσεις» (1966) που κάνει το μοναδικό-ανεκδιήγητο σόου, βάζοντας 80 κομπάρσους να παίζουν τάχα μπουζούκια, αυτός να «διευθύνει» σα μαέστρος και η Μανταλένα να λέει το «Άκου τ’ αηδόνια».

Να «συνδημιουργεί» μουσικά, όπως σημειώνει (εύστοχα) ο Μίμης Πλέσσας, σε όλες τις μουσικές για τις ταινίες «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Ραντεβού στον αέρα», «Οι θαλασσιές οι χάντρες»... κλπ.

Και τόσες... τόσες άλλες!!

Το αξιοσημείωτο είναι, πως πολλά τραγούδια του δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε δίσκους, καθώς βέβαια και τα αμέτρητα σόλα του, οι μοναδικοί «μουσικοί σχολιασμοί» του...

Asxhmos (06/06/05)

Να παραθέσω την πηγή μου:
Γιώργος Ζαμπέτας, Βιος και Πολιτεία – «Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου», της Ιωάννας Κλειάσιου, εκδόσεις Ντέφι, 1997.