Οι τρεις μάγισσες ή αλλιώς "τα μαγειρέματα" (ποιού;) (Chcome)

Την ημέρα των προφορικών εξετάσεων είμαι από το πρωί εκεί, σκεφτόμενη ότι αφού έφτασα ως εδώ, βοηθούμενη έστω από κάποια έμπνευση της στιγμής, δεν θα ήταν σωστό να δειλιάσω. Όχι ότι με νοιάζει ιδιαιτέρως να δειλιάσω στη συγκεκριμένη περίπτωση ή ότι ενδιαφέρομαι διακαώς να κάνω μεταπτυχιακά στη μετάφραση. Τι είναι αυτό που με κινεί ακόμη και όταν το ενδιαφέρον μου δεν είναι σε μεγάλα ύψη, προσπαθώ εδώ και χρόνια να το γνωρίσω και ίσως μετά να το κατανοήσω, αλλά αρνείται να μου φανερωθεί ή δεν το αφήνω εγώ, ασυναίσθητα, να δείξει το πρόσωπο του.

Η εξέταση γίνεται στον ένατο όροφο. Στον προθάλαμο είμαστε και οι τριάντα επιτυχόντες. Αρκετοί είναι γύρω στην ηλικία μου, οι περισσότεροι βέβαια είναι μικρότεροι, γύρω στα 25-26 και υπάρχουν κανα δυο-τρεις που είναι σίγουρα πάνω από 45. Παρηγορούμαι από το γεγονός ότι στα 33 μου δεν είμαι ακόμη πολύ μεγάλη για τέτοιου είδους δοκιμές.

Δεν έχω φέρει κάτι μαζί μου και το γεγονός ότι οι περισσότεροι κρατούν χαρτιά και σημειώσεις αρχίζει και με ανησυχεί. Έχουν πάει όλοι έτοιμοι για κάτι που εγώ δεν γνωρίζω.

Πλησιάζω στον πίνακα ανακοινώσεων. Μας έχουν χωρίσει σε ομάδες των πέντε. Έτσι πρέπει να μπαίνουμε και να περιμένουμε έξω από την πόρτα εξέτασης.

Το επίθετό μου αρχίζει από το μεσαίο γράμμα της αλφαβήτου. Έχω καιρό μπροστά μου ακόμη. Καθόμαστε στις σκάλες περιμένοντας ή πάνω στα τσιμεντένια παγκάκια που είναι διάσπαρτα σε όλο τον όροφο και γρήγορα δεν αργούν να αναπτυχθούν μικρές παρέες. Οι παρέες της παρηγοριάς. Έτσι τις ονομάζω αυτές. Ο ένας παρηγορεί τον άλλον, τον ενθαρρύνει, του δίνει μικρές ελπίδες φωτός, έτσι ώστε κι ο άλλος να κάνει το ίδιο. Κράτα με να σε κρατώ...

Σκέφτομαι ότι όλοι εμείς εκεί στην ουσία είμαστε αντίπαλοι. Είμαστε τριάντα και θα πάρουν τους δέκα από εμάς.

"Έχεις άγχος;" ακούω μια σιγανή βαριά φωνή δίπλα μου. Ένας νέος άντρας γύρω στη δική μου ηλικία μου ζητάει αναπτήρα καθώς δείχνει να ενδιαφέρεται για το άγχος μου.

"Δεν καπνίζω" απαντώ.

"Κάνεις καλό στην υγεία σου" χαμογελά και ξαναψάχνεται. Βρίσκει τον αναπτήρα του και ανάβει τσιγάρο.

Φυσά τον πρώτο καπνό αγχωμένος.

Τον παρατηρώ με τρόπο. Μέτριος στο ανάστημα, σκούρα καστανά μαλλιά, γερές πλάτες και πόδια κι όμορφα χέρια. Ωραίο πρόσωπο με ελαφρά κυρτή μύτη. Ξέρω πως ήδη έχει παρατηρήσει τα πάντα επάνω μου όπως κι εγώ. Παρατηρήσεις που γίνονται σε δευτερόλεπτα, ίσως και στα κλάσματά τους, σπρωγμένες από το βαθύ εκείνο ένστικτο που ωθεί τους ανθρώπους στο να αναζητούν τη συντροφιά ή ακόμα και την βουβή παρουσία του άλλου φύλου μέσα σε ένα χώρο.

"Λοιπόν; Δε μου είπες... Έχεις άγχος; " ξαναρωτάει καθώς ρουφάει το τσιγάρο του.

"Όχι καθόλου, ξέρω πως δε θα περάσω"

"Ήρθες για την εμπειρία δηλαδή; " χαμογελά δύσπιστος

"Ναι περίπου... Είμαι εντελώς στην τύχη εδώ. Δεν έχω διαβάσει τίποτα κι ούτε καν ξέρω με τι θα ασχολείται το μεταπτυχιακό αν με ρωτήσεις"

Τον βλέπω να χαμογελάει πάλι. Μου τείνει το πακέτο με τα τσιγάρα και μου προσφέρει ένα τσιγάρο. Παίρνω ένα από αμηχανία περισσότερο και για να διώξω το άγχος που ξαφνικά έχει αρχίσει να με καταλαμβάνει.

"Ξέρεις ότι όλοι όσοι είναι εδώ προετοιμάζονται μήνες, μπορεί και δυο χρόνια για αυτήν την εξέταση; Για να γράψουν καλά, για να είναι μέσα στα πράγματα εδώ με τους καθηγητές, για να μπορούν τέλος πάντων να είναι πιο σίγουροι. Εγώ προσωπικά ό, τι έκανα το έκανα τους τελευταίους έξι μήνες. Δεν είχα πολλές ελπίδες λοιπόν και το γεγονός ότι πέρασα τις γραπτές εξετάσεις ήταν έκπληξη για μένα, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που δίνω. "

"Για μένα ήταν ακόμη πιο μεγάλη έκπληξη. Έγραψα ό, τι μου κατέβαινε στο κεφάλι στα γραπτά. "

"Καμιά φορά γίνονται κι αυτά. Ένα γραπτό από κάποιον αδιάβαστο με έμπνευση είναι πιο καλό από ένα γραπτό δίχως έμπνευση από κάποιον που μπορεί να έχει μελετήσει σκληρά. Είναι και θέμα τύχης κάποιες φορές"

Συμφωνούμε κι οι δύο πως τελικά δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι για τίποτα και πως πάντα υπάρχουν οι ξαφνικές ανατροπές που μπορούν να αλλάξουν δραματικά ή κωμικά τα πάντα.

Μετά από δέκα λεπτά με ρωτάει αν θέλω καφέ. Η αναμονή προβλέπεται μεγάλη.

"Θα πάω γρήγορα κάτω στο κυλικείο και θα έλθω αμέσως. Τι καφέ θέλεις;

Σε λίγη ώρα βγαίνει από το ασανσέρ με δυο ζεστούς γλυκούς καφέδες στα χέρια του που αχνίζουν. Με τους καφέδες ανά χείρας επικεντρώνουμε πια την προσοχή μας στην πόρτα. Συζητάμε για το ποιες καθηγήτριες θα μας εξετάσουν. Εκείνος είναι από το τμήμα της γερμανικής φιλολογίας, εγώ από το τμήμα της αγγλικής. Οι δυο καθηγήτριες είναι του αγγλικού κι η μία του ελληνικού. Η προφορική εξέταση θα γίνει στα ελληνικά για όλα τα τμήματα και αυτό βεβαίως σημαίνει ότι μόνο εξέταση δεν θα είναι. Μάλλον κάτι υπό μορφή συνέντευξης. Δε μου αρέσει καθόλου αυτό.

Τα λεπτά περνάνε αργά. Η εξέταση έχει αργήσει κατά μία ολόκληρη ώρα να ξεκινήσει και οι ομάδες των πέντε προχωρούν πολύ αργά μέσα αφού ανα πέντε άτομα η επιτροπή παίρνει διάλειμμα.

‘Πάντως να μην απογοητευτείς. Απλώς άκου τι θα σε ρωτήσουν και προετοιμάσου για την άλλη φορά. Να ξέρεις πως ήδη έχουν πάρει τα δέκα άτομα που θέλουν"

Πιο έμπειρος αυτός σε τέτοιου είδους εξετάσεις-μου εξηγεί πως είναι η τρίτη φορά που δίνει εξετάσεις για το μεταφραστικό τμήμα –αναφέρει με λεπτομέρειες πως ακριβώς γίνεται η επιλογή των μεταπτυχιακών φοιτητών στον συγκεκριμένο τομέα. Από τα γραπτά επιλέγουν πάντα τα καλύτερα όσον αφορά στη γνώση της γλώσσας αλλά κυρίως στον τρόπο και στο ύφος που έχουν μεταφερθεί οι σωστές λέξεις και κατόπιν στα προφορικά γίνεται το ξεδιάλεγμα των "ημετέρων" όπως μου λέει χαρακτηριστικά κλείνοντάς μου το μάτι.

"Εάν δεν ανήκεις στη λεγόμενη αυλή των καθηγητών, σε αυτούς που τους παίρνουν από πίσω όλη τη χρονιά τάχα για βοήθεια κτλ, τότε δεν έχεις ελπίδα"

Τα λόγια του με πεισμώνουν και εκνευρίζομαι ταχύτατα. Όχι ότι έχω δικαίωμα να εκνευρίζομαι αφού από σπόντα πέρασα τα γραπτά κι έπρεπε να ευχαριστώ τη φαντασία μου για αυτό, αλλά από την άλλη γιατί αφού έφτασα ως εδώ να μην έχω τις ίδιες ελπίδες με όλους τους υπόλοιπους; Αρχίζω και παρατηρώ πιο προσεκτικά πια τους άλλους. Τα μάτια μου ψάχνουν ανάμεσά τους εκείνους τους δέκα που στο μέτωπό τους θα γράφει "Κορόιδα, έχω ήδη περάσει"

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ αυτό, έστω για την επόμενη φορά της εξέτασης, αφού τώρα απ’ ο,τι έδειχναν τα πράγματα ήμουν χαμένη από χέρι. Να πιάσω φιλίες με κάποιον καθηγητή, έχοντάς τον από κοντά, βοηθώντας τον σε μικροδουλειές, ζητώντας συμβουλές και κατευθυντήριες γραμμές.

Καταλήγω πολύ γρήγορα στο συμπέρασμα ότι μάλλον δε θα μπορούσα να το κάνω. Είμαι τόσο αντιδραστικός χαρακτήρας εκ φύσεως που αυτό που πάντα με ενδιαφέρει είναι να κάνω εγώ κουμάντο, ασχέτως από το είδος της σχέσης. Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν θέλω να ελίσσομαι αν και το μπορώ γιατί όλοι μπορούμε να ελισσόμαστε, άλλοι πιο λίγο, άλλοι πιο πολλοί αλλά όλοι είμαστε ικανοί έστω και για έναν ελάχιστο ελιγμό. Στυλώνω τα πόδια σαν πεισματάρικο μουλάρι κι αρνούμαι οποιαδήποτε ευέλικτη κίνηση, ακόμη και αν με συμφέρει. Κι αυτό γιατί πρωτίστως με ενδιαφέρει η θέση η δικιά μου, αν θα είμαι από πάνω ή από κάτω. Εγώ θα κινήσω και θα δώσω σήμα για ελιγμούς, κανένας άλλος και θα είμαι εγώ αυτή που έχει το πάνω χέρι. Μου αρέσει να κινώ μόνη μου τον εαυτό μου και ο εγωισμός μου είναι τόσο ισχυρός που καταντά σαφώς ένα από τα κακά μου σημεία. Τα βλαμμένα όπως λέω εγώ, γιατί αν πάρουμε την ετυμολογία της λέξης βλαμμένος, τότε πραγματικά δεν υπάρχει καταλληλότερη λέξη από το να χρωματίσει τον εγωιστικό μου οίστρο.

Έβλεπα τώρα ξεκάθαρα πόσο ηλίθια ήταν η στάση μου, ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, αλλά πάλι μέσα στο στήθος μου, κάτι κλωτσούσε, στη σκέψη της τακτικής αναδίπλωσης. Και τι θα γινόταν δηλαδή αν πήγαινα του χρόνου έτοιμη με τις γνωριμίες μου, με τις από κοντά σχέσεις μου με κάποιον καθηγητή ή καθηγήτρια; Ήταν επικριτέο; Τόσοι και τόσοι το κάνουν πια αυτό. Δε γίνεται να κάνεις το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό αλλιώς και κατά πάσα πιθανότητα κανέναν μεταπτυχιακό δε γίνεται να το φέρεις εις πέρας αλλιώς.

Το πολύ πείσμα κι ο εγωισμός μου καταντούσαν μια μεγάλη ανοησία που εμένα μου άρεσε να κανακεύω και να ωραιοποιώ ως μια τάχα σταθερότητα χαρακτήρα, αλλά διαπίστωνα τώρα πως σχεδόν πονούσα μέσα μου μόνο και μόνο μπροστά στην εικασία οποιασδήποτε αλλαγής πλεύσης μου.
Ο Άρης είχε δίκιο όταν έλεγε πως η μεγάλη ισχυρογνωμοσύνη καταντά συνώνυμη της ανοησίας και πως κεφάλι σαν το δικό μου δεν είχε ξαναδεί.

"Εσύ είσαι ικανή να κάνεις κι άγιο να σκάσει" ήταν πάντα το πόρισμα του στις εκρήξεις κι εκδηλώσεις της ισχυρογνωμοσύνης μου. Ξεχνούσε πως διέθετε κι εκείνος τον ίδιο ακριβώς αδιάλλακτο χαρακτήρα, σκληρό πολλές φορές. Ήταν οικογενειακό χαρακτηριστικό μας όλο αυτό το στύλωμα των ποδιών κάτω σαν τα χαζά γαϊδούρια. Γιατί ο Άρης εκτός από σύζυγος δεν έπαυε να είναι και τρίτος μου ξάδελφος κι απ’ ό,τι έδειχναν τα πράγματα το αίμα μας δεν έδειχνε να είχε αραιώσει κι ας λέει η λαϊκή ρήση "τρίτα και τέταρτα πάρτα και πέτα τα".

Έτσι και τώρα. Αρνούμουν να δεχτώ πως έπρεπε να κάνω κάποιες υποχωρήσεις έτσι ώστε την επόμενη φορά έστω να είμαι σίγουρα μέσα στους δέκα. Αθώες υποχωρήσεις που στο κάτω-κάτω κάνουν όλοι.
Όλοι είπα; Ε, τώρα ήταν που θα πήγαινα σίγουρα στα ανάποδα.

Όταν πλησίασε η ώρα μου να μπω, έπρεπε να περιμένω μαζί με τους άλλους τέσσερις στον προθάλαμο. Δυο κοπέλες του γαλλικού τμήματος που από όσο κατάλαβα από τις κουβέντες τους είχαν μόλις τελειώσει τις σπουδές τους στον κανονικό κύκλο. Ένας άντρας μεγαλύτερος μου του αγγλικού τμήματος και άλλη μια γυναίκα του αγγλικού πάλι.

Οι δυο κοπέλες μιλούσαν γαλλικά πράγμα που μου δυνάμωσε τον ήδη υπάρχοντα εκνευρισμό μου.

"Ψώνια" σκέφτηκα αλλά παράλληλα έστησα αυτί να ακούσω τι λένε. Η μία από τις δύο έλεγε για το πόσο τη βοήθησαν οι συμβουλές που της έδωσε η κυρία τάδε, επίκουρος καθηγήτρια του γαλλικού τμήματος και πόσο ωφελήθηκε από την επίβλεψή της στη μελέτη της όλη τη χρονιά.

"Που πάω; " αναλογίστηκα "που πάω εκεί μέσα ξυπόλητη στα αγκάθια; "
Αισθάνθηκα το παροιμιώδες θάρρος μου να κλονίζεται αμέσως. "Έτσι είναι η τόλμη σου, σωριάζεται σε δευτερόλεπτα; Ου να χαθείς" επέπληξα τον εαυτό μου σε εσωτερικό μονόλογο.

Ο άντρας με τον οποίο μοιράστηκα τον καφέ με χαιρέτησε έξω από το τζάμι κάνοντας μου το σήμα το νίκης. Γέλασα και του αντιγύρισα το σήμα κουνώντας κοροϊδευτικά το κεφάλι μου και κάνοντας του παράλληλα με την αριστερή παλάμη μου την κίνηση κάποιου που του κόβουν το λαιμό. Εκείνος εξετάζονταν δύο ομάδες μετά από μένα.

Και η καρδιά μου ξαφνικά άρχισε να χτυπάει παράφορα. Την άκουγα να αναπηδά μέσα στο στήθος μου. Τα χέρια μου πάγωσαν κι αισθάνθηκα το αίμα να φεύγει από το πρόσωπο μου κάνοντας κύκλους στην κοιλιά μου. Όσο πλησίαζε η ώρα τόσο αγωνιούσα, όπως πάντα πριν από οποιαδήποτε προφορική εξέταση. Παλιότερα σε μια προφορική εξέταση είχα κοντέψει να λιποθυμήσω. Παρόλο που μπορούσα να μιλήσω όρθια μέσα σε ένα ολόκληρο αμφιθέατρο, παρόλο που ήμουν ικανή να ανοίξω σε δευτερόλεπτα κουβέντα με οποιονδήποτε άγνωστο, εντούτοις η προοπτική μιας τετ α τετ προφορικής δοκιμασίας για να πάρω κάποιους βαθμούς μου έκοβε τα ήπατα. Πήρα μια βαθιά ανάσα αλλά όλο μου το σώμα σφίχτηκε ακόμη περισσότερο. Νόμιζα πως θα λιποθυμούσα αν η πόρτα άνοιγε. Η ανάσα μου κόλλησε στο λαιμό και δεν έλεγε να βγει.

"Ηρέμησε" άρχισα να λέω στον εαυτό μου "ηρέμησε, μπες μέσα και βάλτους όλους κάτω! "

Κι η πόρτα άνοιξε. Θυμήθηκα τον εαυτό μου στα 29 μου τότε που είχα κάνει τα χαρτιά μου για διπλωματική ακόλουθος στο υπουργείο εξωτερικών. Έπρεπε να περάσω μια σειρά διαδοχικών εξετάσεων που αφορούσαν στην ελληνική ιστορία, σε αρχές δικαίου, σε ευρωπαϊκή ιστορία, σε κοινωνιολογία, σε ελληνική λογοτεχνία, σε δύο ξένες γλώσσες και σε πολλά άλλα. Τα μαθήματα σωρός τότε. Και έπρεπε να τα περνάς ένα ένα για να σου δώσουν το δικαίωμα να δώσεις εξετάσεις για το επόμενο.

Χρειάστηκε να μείνω στην Αθήνα σε ένα πανάκριβο ξενοδοχείο κοντά στο υπουργείο εξωτερικών, πράγμα που είχε στοιχίσει πολλά για τα τότε πενιχρά οικονομικά μου. Έπρεπε να είμαι εξαιρετικά περιποιημένη κι εμφανίσιμη σε κάθε εξέταση, πράγμα που σήμαινε περαιτέρω έξοδα σε κομμωτήρια, καλλυντικά, καλό ντύσιμο. Κάθε βράδυ κλεισμένη στο ξενοδοχείο διάβαζα γιατί πάλι, ως συνήθως, είχα κάνει τα χαρτιά μου τελευταία στιγμή. Η οργάνωση δε στάθηκε ποτέ δυνατό σημείο του χαρακτήρα μου κι ούτε πρόκειται να σταθεί. Διάβαζα σαν τρελή ό, τι θεωρούσα εγώ πιο σημαντικό, κύκλωνα με μολύβι στα βιβλία που είχα δανειστεί τα πιο δυνατά σημεία και με έπαιρνε ο ύπνος στο παχύ χαλί του δωματίου.

Και την άλλη μέρα, με τα καλοχτενισμένα μου μαλλιά, το προσεκτικό βάψιμό μου, το σκούρο κλασσικό ταγιέρ στη μέση του γονάτου και τις ψηλοτάκουνες γόβες που μου πεθαίναν τα πόδια, -καθώς μετά την εξέταση όργωνα στο περπάτημα τους δρόμους γύρω από το ξενοδοχείο, παίρνοντας ανάσες από τον ήλιο της Αθήνας, τον ήλιο μου-, βρισκόμουν εκεί από τους πρώτους, για να περάσω κι άλλη μία εξέταση και να προχωρήσω στην επόμενη.

Στις γραπτές εξετάσεις έγραφα ο, τι είχα διαβάσει κι ίσως να με έσωζε για άλλη μια φορά το γεγονός ότι για κάθε γραπτό μπορούσα να βρίσκω το πιο κατάλληλο ύφος. Δεν έγραφα ποτέ ιδιαίτερα πολλά-δεν ήμουν κιόλας επαρκώς διαβασμένη για κάτι τέτοιο-μα έστυβα το κεφάλι μου για να καταλήξω στο ποια ήταν τα σημαντικότερα.

Τις προφορικές εξετάσεις τις περνούσα, κατά περίεργο τρόπο, αέρα χωρίς να λέω και πολλά πράγματα. Βοηθήθηκα σε αυτές από μια φυσική συστολή που από πολλούς ερμηνεύεται ως μοναδικό στυλ ευγένειας, απαραίτητο μάλλον για έναν διπλωματικό ακόλουθο. Πάντως περνούσα το ένα μάθημα πίσω από το άλλο κι είχα σχεδόν σίγουρη μια θέση από τις 21, προκαλώντας το φθόνο εκείνων που ετοιμάζονταν για αυτές τις θέσεις χρόνια ολόκληρα. Δεν μπορώ να πω πως δεν το απολάμβανα, μα είχα μπει σε μια κούρσα χωρίς να εξετάσω αν θα μπορώ να την τρέξω μόνη μου ή να σύρω κι άλλους μαζί μου, είτε ήθελαν, είτε δεν ήθελαν. Κι οι άλλοι στην προκειμένη περίπτωση ήταν η οικογένεια μου.

Κι ενώ πήγαινα καρφί για μία θέση διπλωματικού ακόλουθου, κυνηγώντας ένα όνειρο που είχα από μικρή ξαφνικά ένα πρωί μάζεψα τα πράγματα και γύρισα στο σπίτι μου. Φτάνει, το είχα δοκιμάσει κι αυτό. Είδα πως το μπορούσα. Ας μην έφτανε ως το τέρμα του γιατί θα έπρεπε να βασανίσω ανθρώπους μετά. Το γνώριζα αυτό.

"Τι έγινε; " με είχε ρωτήσει ο Άρης "Κατάλαβες ότι δεν κάνεις για διπλωμάτης; Κατάλαβες ότι είσαι τόσο αδιάλλακτη που μπορείς να προκαλέσεις διπλωματικό επεισόδιο σε χρόνο dt; Ευτυχώς η διπλωματία σώθηκε. "

Δε με ενόχλησε καθόλου η ειρωνεία του. Είχα γελάσει καθώς τον αγκάλιαζα με λαχτάρα μετά από δέκα μέρες μακριά του. Αγόγγυστα ακολουθούσε κάθε μου τρέλα, ο, τι απίθανο κι αν μου κατέβαινε στο κεφάλι-και δεν ήσαν λίγα τα απίθανά μου- και δικαιούνταν να είναι όχι μόνο ειρωνικός μα και προκλητικός απέναντι μου. Είχα χαλάσει τα λιγοστά ωραία μας λεφτά για να κάνω κάτι που τελικά το παράτησα πάλι. Δεν είχε φανεί τσιγκούνης σε οποιαδήποτε μου απαίτηση, αρκεί όπως μου έλεγε να το θέλω πραγματικά... Αυτό το "πραγματικά"... Πόσα ψεύτικα τέτοια είχα και πόσο έκανε πως δεν καταλάβαινε.

Όλα αυτά πέρασαν σε δευτερόλεπτα μπροστά από τα μάτια μου καθώς η πόρτα άνοιγε. Άλλη μια τρέλα μου σκέφτηκα, άλλη μια δοκιμή. Τι στα αλήθεια δοκίμαζα; Εμένα ή τις αντοχές του Άρη; Του Άρη που ήταν έτοιμος να παρατήσει τη δουλειά του για να με ακολουθήσει αν τυχόν πήγαινα στο εξωτερικό, του Άρη που όποτε του ζητούσα κάτι, διαμαρτύρονταν μεν για τις συνεχείς εμπνεύσεις μου που του έπεφταν στο κεφάλι ως βόμβες, φροντίζοντας όμως παράλληλα με έναν μοναδικά διακριτικό τρόπο να με βοηθήσει να κάνω ό, τι επιθυμούσα;

Τι στο καλό ήθελα τέλος πάντων;

Μπήκα μέσα έτοιμη να τους κάνω επίθεση αν μου έκαναν καμιά περίεργη ερώτηση. Με όλες αυτές τις σκέψεις είχα γίνει σαν το άλογο που φορτώνεται, φορτώνεται και κάποια στιγμή δίνει μία και τα πετάει όλα κάτω.

Πίσω από ένα μεγάλο τραπέζι κάθονταν οι τρεις καθηγήτριες της επιτροπής. Αισθάνθηκα ξανά να παραλύω. Ήμουν στα όρια του τραυλίσματος.
Με ρώτησαν το όνομά μου και ήλεγξαν για δευτερόλεπτα το βιογραφικό μου.

"Χμ... "έκανε η μεσαία... "Έχετε τρία παιδιά βλέπω"...

"Ναι" απάντησα μόνο παρατηρώντας προσεκτικά το βιαστικό τρόπο με τον οποίο ανοιγόκλεινε τα βλέφαρά της.

"Έχει γούστο" σκέφτηκα "να θεωρούνται μείον τα παιδιά"

"Κι εδώ βλέπουμε στο βιογραφικό σας πως εργάζεστε ως καθηγήτρια "

"Ναι, αρκετά χρόνια"

"Χμ... "ξανάκανε πιο σοβαρά η μεσαία κοιτώντας και τις άλλες δυο για μια επιβεβαίωση. "Και δε μένετε στην Αθήνα, μένετε στην Πελοπόννησο... "

Με κοίταξαν κατάματα κι οι τρεις λες και περίμεναν να τους φανερώσω κάποια σπουδαία ή τρομερή αλήθεια.

"Ε, ναι λοιπόν" μου ήρθε να φωνάξω "ναι, δεν ντρέπομαι να το πω, μένω στην Πελοπόννησο"
και μαζί με αυτήν την σκέψη έπνιξα κι ένα γέλιο.

"Ναι, όπως τα λέει μέσα το βιογραφικό"

"Με τρία παιδιά, με μια δουλειά που δεν έχει σχέση με τη μετάφραση και με μόνιμη κατοικία εκτός Αθηνών, τι σας κάνει να πιστεύετε πως μπορείτε να κάνετε το μεταπτυχιακό; "

Είχα ετοιμάσει ένα ψεύτικο λογύδριο περί της ακατανίκητης θέλησής μου να πάρω περαιτέρω ακαδημαϊκή μόρφωση, να διευρύνω τους εκπαιδευτικούς ορίζοντές μου και άλλες τέτοιες βλακείες που λένε συνήθως όλοι σε αυτές τις περιπτώσεις.

Αντί για αυτό μονάχα τις κοίταξα και είπα "Για να δοκιμάσω τις αντοχές μου"

"Για να δοκιμάσετε τις αντοχές σας; " επανέλαβε η δεξιά ξερά.

"Ναι"

Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν θέμα λεπτών, μπορεί και δευτερολέπτων να βρεθώ έξω. Από ότι έβλεπα η συνέντευξη θα έφτανε εις πέρας με εξαιρετικά συνοπτικές διαδικασίες. Ποιος ο λόγος εξάλλου να είναι χρονοβόρες;

"Καταλαβαίνετε ότι αυτός δεν είναι λόγος για να κάνετε μεταπτυχιακό"

"Για μένα είναι και δε βλέπω τι σχέση έχει αυτό. Έγραψα από τους υψηλότερους βαθμούς στην γραπτή εξέταση, έχω καλό βαθμό πτυχίου κι έχω όρεξη να το κάνω. Δεν κατανοώ γιατί αν δεν είχα παιδιά ή αν έμενα μέσα στην Αθήνα, αυτό θα αποτελούσε κάποιο λόγο υπέρ μου. Εξάλλου έχω μεταφραστικές δουλειές στο ενεργητικό μου. "

‘Ήμουν πια έτοιμη να κάνω πόλεμο μαζί τους, ούσα πια σίγουρη ότι με έχουν για αναιτιολόγητο κόψιμο.

"Συνήθως οι μεταπτυχιακοί φοιτήτριες και οι φοιτητές πρέπει να έχουν πολύ χρόνο και να μην έχουν τέτοιες υποχρεώσεις, αλλιώς τα παρατάνε... Δε νομίζετε ότι έτσι είναι; "

Κάτι βεβαίως που μου είχε συμβεί με το προηγούμενο μεταπτυχιακό που είχα κάνει για λίγο χρόνο και να το παρατήσω μετά, μην αντέχοντας την πίεση αλλά και τον απίστευτα ανιαρό κορμό των μαθημάτων. Φυσικά για το μισοπαρατημένο μεταπτυχιακό δεν είχα κάνει λόγο στο βιογραφικό.

Απ’ ό,τι φαίνεται ήμουν κλασική καλοπερασάκιας και δεν ήθελα να πολυβασανίζω τον εαυτό μου, ούτε και να τον κάνω να πλήττει. Αν ήταν δυνατόν να μου σερβίρουν ένα μεταπτυχιακό στο πιάτο, δε θα έλεγα όχι. Κι όχι όποιο κι όποιο μεταπτυχιακό. Αν θα μπορούσα να διάλεγα, θα ήθελα ειδίκευση πάνω στη φανταστική λογοτεχνία και τη σχέση της με τα σύμβολα και τους μύθους. Αλλά κάτι τέτοιο δεν υπήρχε.

Ακολούθησαν κάποιες τυπικές ευχαριστίες και αυτό ήταν όλο.

"Μα δεν τα είπες καλά, δεν τα είπες!" διαμαρτύρονταν ο παρολίγον συνάδελφός μου έξω, μόλις του είπα τα καθέκαστα. ’’Εδώ μαθαίνουν ολόκληρα κατεβατά για το τι πρέπει να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις, μέχρι και ψεύτικα στοιχεία δηλώνουν... Α, θα πρέπει να στα πω για την επόμενη φορά. "

Σιγά μην υπάρξει επόμενη φορά...

2004 Chcome