Οι συναυλιακοί τύποι: Ο τύπος "κλωτσώ ό,τι κάθεται εμπρός μου"
Ένας άλλος προσφιλέστατος τύπος στις συναυλίες είναι ο τύπος "έχω τικ και κλωτσώ ό, τι κινείται".
Πρόκειται για συμπαθή συνήθως εμφανισιακά κύριο ή κυρία που κάθονται ακριβώς πίσω σου, με λίγα λόγια τα πόδια τους βρίσκονται στο τέλος της πλάτης σου και εκεί που είναι περίπου η μέση σου.
Οι παραπάνω νορμάλ κατά τ' άλλα άνθρωποι πάσχουν από το σύνδρομο της κλωτσιάς. Κάθονται μια χαρά χωρίς να ενοχλούν κανέναν μέχρι ξαφνικά να ακουστεί η πρώτη νότα, το πρώτο σφύριγμα από την μικροφωνική εγκατάσταση, μέχρι να βγει ο τραγουδιστής στη σκηνή.
Τότε επέρχεται η μεταμόρφωσις. Τα πόδια τους πιάνουν φωτιά, τρελαίνονται, είναι σα να αποκτούν ξαφνικά και αναιτιολόγητα δική τους προσωπικότητα. Και τι προσωπικότητα. Δυναμική, οργισμένη, επαναστατική. Να σε κλωτσήσει, να σου μαυρίσει την πλάτη, να σε κάνει να θες να γυρίσεις πίσω και να τους πιάσεις από το λαιμό χτυπώντας τους στα καθίσματα.
Πάντα όμως η πρώτη κλωτσιά που θα ρίξουν είναι ελαφριά και διακριτική και πάντα θα ακολουθήσει η ευγενέστατη επωδός "με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο".
"Ε, καλά" λες "δεν πειράζει, σκοτάδι είναι, κοντά καθόμαστε, συμβαίνουν αυτά".
Στη δεύτερη κλωτσιά που είναι και πιο δυνατή και λίγο πιο προειδοποιητική για το τι πρόκειται να επακολουθήσει δεν υπάρχει καμία επωδός. Άντε να ακούσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα "ωχ" που σημαίνει ότι ο κύριος (ή κυρία) πήρε χαμπάρι στα ξώφαλτσα την δεύτερη κλωτσιά που σας έδωσε.
Μετά από κανά πεντάλεπτο, όπου-τι περίεργο στα αλήθεια να συμβαίνει πάντα αυτό-ο υπομανιακός (και λέω υπομανιακός γιατί προς το παρόν δε φαίνεται) δεν έχει δώσει καμία κλωτσιά και εσείς μουρμουρίζετε από μέσα σας "άστο καλό, βιάστηκα να τον παρεξηγήσω, μια χαρά κάθεται ο άνθρωπος, μπορεί απλά να ήταν λίγο στριμωγμένος εκείνη τη στιγμή", αρχίζει η υποτροπή.
Οι κλωτσιές πια πέφτουν σωρηδόν, τα πόδια του προσπαθούν να βολευτούν και δεν βολεύονται, νοιώθετε ένα παπούτσι να σας γαργαλάει από το πλάι της μύτης σας (γιατί στην προσπάθεια να βολευτεί, βάζει και σταυροπόδια φέρνοντας τα πόδια του στο ύψος του κεφαλιού σας).
Σε ευγενική παράκλησή σας "κύριε μου βγάζετε λίγο το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σας από το μάτι μου" μαζεύεται για λίγο καθώς κατά κανόνα δεν πρόκειται για τύπους που ψάχνουν για τσαμπουκά. Αντιθέτως δείχνουν ήσυχοι και συνεργάσιμοι.
Και εκεί που ξαναλές "ωραία" νοιώθεις κάτι να χώνεται κάτω από τον πισινό σου. Πάντα πρόκειται για ένα τρελαμένο σανδάλι ή ένα μανιακό τακούνι.
Και εντάξει μπορείς να ανεχτείς ένα πόδι να σου αγγίζει την πλάτη ή την μέση (λέμε τώρα) αλλά πως να ανεχτείς ένα πόδι κάτω από τον πισινό σου;
Κάνεις λίγο πιο μπροστά δίχως να μιλήσεις (ε, δεν είναι και η πιο βολική κατάσταση) μέχρι που το ξανανοιώθεις να έρχεται απειλητικό. Ξανακάνεις πιο μπροστά μέχρι να φτάσεις σε επικίνδυνο σημείο, τόσο ώστε το δικό σου το πόδι πλέον είναι έτοιμο να μπεί κάτω από τον πισινό του μπροστινού σου.
Είναι η στιγμή που γυρίζεις πίσω και ευγενικά-πάντα ευγενικά και χαμογελώντας, για να το πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος- λες "Συγγνώμη λίγο το πόδι σας"...
Βέβαια οι προσπάθειες είναι τις περισσότερες φορές άκαρπες. Ο τύπος αυτός δεν παίρνει χαμπάρι τι ακριβώς του λέτε γιατί έχει πάντα ένα πρόβλημα συνεργασίας με τα κάτω άκρα του.
Υπάρχει βέβαια και η ύστατη προσπάθεια του αγριοκοιτάγματος, όπου στρέφετε σχεδόν ολόκληρο τον κορμό σας προς τα πίσω και του ρίχνετε ένα βλέμμα αιμοβόρο, καρφωνοντάς τον στα μάτια με ύφος "θα πεθάνεις εδώ και τώρα γελοίε".
Τις περισσότερες φορές ακόμη και αυτό είναι τζάμπα κόπος.
Ή δε θα καταλάβει γιατί γυρίσατε και τον κοιτάξατε σα να τον μισείτε εδώ και χρόνια θανάσιμα (είπαμε το πόδι του έχει τη δική του αυτόβουλη προσωπικότητα) ή θα νοιώσετε αμέσως μετά πολύ κακός και ποταπός άνθρωπος καθώς θα δείτε το πραγματικά αθώο βλέμμα του να συναντά το δικό σας.
Βέβαια μπορείτε να κάνετε και το άλλο. Όταν νοιώσετε το πόδι του να μπλέκεται μέσα στα μαλλιά σας, κρατάτε επιδεικτικά τη μύτη σας μουρμουρίζοντας αρκετά δυνατά "κάτι έχει ψοφήσει, κάτω από την κερκίδα" ή στην περίπτωση που θα βάλει το πόδι κάτω από το όριο της μέσης, γυρίζετε και ρωτάτε αθώα: "Μπορώ να ξαπλώσω προς τα πίσω γιατί με πονάει η πλάτη; Δε σας πειράζει να ακουμπάω στα πόδια σας; "
Οχτώ στις δέκα περιπτώσεις το τελευταίο πιάνει, ειδικά αν ο κύριος έχει κυρία δίπλα του, η οποία του ρίχνει φαρμακερές ματιές στο άκουσμα της ερώτησης...
Αυγή Νέζη
