Νοσταλγικές Θάλασσες (Mps)

Δεν ξημερώθηκαν τα έρημα σοκάκια στις αυλές
στην μαύρη βρύση τρεμόσταζαν ανάσες
βράδια κρυφά γεμίζαν τ' άδεια τα υπόστεγα
δίκοπα όνειρα που σχίσανε πανιά

Ορίζοντες θαμμένοι σε μια μονάχα απόχρωση
από την ευωδιά του στεναγμού σου χρώμα
κι όταν στερεύαν οι πηγές στων ουρανών τις λίμνες
ποτάμια ρέαν στα δικά σου δειλινά

Ήταν τα δάκρυα φωτιά στις γκρίζες μέρες
σαν τότε που 'ρθες να με βρεις στη μοναξιά
αντιλαλούσαν ξένα λόγια απ' τα χείλη μας
όμως οι νύχτες πέφταν στις πλαγιές που νοσταλγούσα

Κάτι δεν φάνηκε στων ήλιων τις σκιές που έλαμπαν
βουνά βουτούσαν στις δικές σου ακρογιαλιές
μέσα απ' τα κύματα το βλέμμα σου σχημάτιζαν
στο είχα πει & ας το ξεχνάς πως σ' αγαπούσα

Μα & αν ποτέ ξανά δεν σε αγγίξω όπως τότε
το χώμα αυτό κάτω απ' τη βρύση θα ανασαίνει
& τα βουνά θα γίνουνε νησιά στις θάλασσες να κατοικείς
όσο η ψυχή μου θα πεθαίνει, όσο η ψυχή μου θα πεθαίνει...

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να το χαρακτηρίσω τραγούδι, πεζό είτε ποίημα... Είναι κάτι όμως που πήγασε από τις λέξεις και τους συνειρμούς της ψυχικής μου διάθεσης.

Mps