Μιχάλης Καπηλίδης - Δώσου 100% σε αυτό που κάνεις

Από Κιθάρα wiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση


Ο Μιχάλης Καπηλίδης γεννημένος μες το καλοκαίρι στις 12 Αυγούστου το 1973, και μέσα σε μια αμιγώς μουσική οικογένεια, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους drummer των τελευταίων χρόνων. Και όχι αδίκως, αφού όπου και να παίζει καταφέρνει να ξεσηκώσει και να ενθουσιάσει. Σταθερός συνοδοιπόρος του Αλκίνοου Ιωαννίδη, έχει μια πορεία αξιοζήλευτη και μια εμπειρία που τον έχει καθιερώσει στο χώρο. Μας μίλησε πριν από παράσταση των Γαλάνη - Πρωτοψάλτη, φτιάχνοντας μας ένα γευστικότατο τσάι και απαντώντας από σοβαρές μέχρι πιο χαλαρές ερωτήσεις.

Συνέντευξη στην Φιλουμένα Ζλατάνου και τον Σωτήρη.

Kapilidis.jpg

- Καλησπέρα Μιχάλη, για να αρχίσουμε, θα μας κάνεις πρώτα μια περιγραφή της καριέρας σου; Πώς ξεκίνησες, τους κυριότερους σταθμούς της πορείας σου;

- Σταμάτησα το σχολείο στην πρώτη λυκείου στα μισά, και αποφάσισα να γίνω μουσικός, κάτι που είχα αποφασίσει βέβαια από πριν και άρχισα να δουλεύω ως μουσικός. Το σχολείο δε μου έλεγε, τράβηξα μεγάλο ζόρι εκεί. Τώρα δεν ξέρω πως είναι αλλά τότε ενώ στο γυμνάσιο ήμασταν όλοι μια παρέα και δε χρειαζόταν ιδιαίτερο διάβασμα για να περνάς τις τάξεις. Στο λύκειο όμως, ξαφνικά ο καθένας πήρε το δρόμο του, ο καθένας είχε μια κατεύθυνση. Στο λύκειο που ήμουν δεν είχε μουσικούς και ένιωθα ξέμπαρκος. Δεν υπήρχαν τότε τα μουσικά σχολεία και εκτός ότι δε με ενδιέφερε το σχολείο δεν είχα και μια παρέα να περνάνε πιο εύκολα οι ώρες. Οπότε το άφησα και άρχισα να παίζω στη Θεσσαλονίκη σε διάφορα clubs με τις λεγόμενες cover bands, δηλαδή μπάντες που παίζουν διασκευούλες ξένων τραγουδιών, μετά για περίπου 2 χρόνια στα μπουζούκια, σε hard-core σκυλάδικα, όμως. Έπειτα σε μια μπουάτ στη Χαριλάου που λέγεται «Πλατώ», όπου εκτός από τους μόνιμους, άγνωστους τραγουδιστές φιλοξενούσαν και καλλιτέχνες όπως η Τσαλιγοπούλου, ο Μάλαμας, ο Ρασούλης – έπαιξα πολύ με το Ρασούλη - ο μακαρίτης ο Σταύρος Κουγιουμτζής, η Μελίνα Κανά, έρχονταν αυτοί και παίζαν όμως με τη μπάντα του μαγαζιού, δε έφερναν τους δικούς τους μουσικούς, ίσως μόνο έναν ή δύο, ας πούμε έναν ακορντεονίστα . Εκεί,όσον αφορά το σκέλος της δουλειάς, έπαιξα με πολλούς, έμαθα πολλά πράγματα ήταν σχολείο, όπως βέβαια σχολείο θεωρώ οτιδήποτε, ακόμα και το σκυλάδικο το θεωρώ μεγάλο σχολείο, δεν το βάζω το ένα κάτω το άλλο πιο πάνω. Ό,τι έχω κάνει το θεωρώ εξίσου καθοριστικό.

Και συνέχισα να παίζω εδώ στην πόλη, έπαιξα και με jazz σχήματα, οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Έπαιζα όπου να ’ναι με την έννοια ότι έπαιζα σε ό, τι μου άρεσε ανεξαιρέτως στυλ, τουλάχιστον εκείνη την εποχή. Τώρα με απασχολεί κάπως. Και όταν γύρισα από φαντάρος – το 1996 πήγα- αποφάσισα να κατεβώ στην Αθήνα, αφού δούλεψα μια σαιζόν με την Έλλη Πασπαλά, όντας ακόμα Θεσσαλονικιός, κάναμε συναυλίες Θεσσαλονίκη – Αθηνά και μετά κατέβηκα Αθήνα . Δούλεψα μια σαιζόν με την Μελίνα Κανά και την Ελένη Τσαλιγοπούλου στα «13 Φεγγάρια», κι από κει και μετά έμπλεξα με τον Αλκίνοο [Ιωαννίδη], με τον οποίο παίζω όποτε αποφασίσει να εμφανιστεί, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τώρα με τα κορίτσια, την Άλκηστι [Πρωτοψάλτη] και την Δήμητρα Γαλάνη. Έχω παίξει πάρα πολύ σε στούντιο και ας μην είμαι ο νούμερο ένα studio drummer, έχω γράψει αρκετά από τους λεγόμενους «ποιοτικούς» (σ.σ. επέμεινε χαμογελώντας να μπουν εισαγωγικά στη λέξη) μέχρι και σκυλοπόπ, έπαιξα ας πούμε και στο δίσκο της Χρύσπας και με την Ανέτ, ένα-δυο κομμάτια.

Έχω κάνει τα πάντα δηλαδή, έχω δουλέψει από πανηγύρι… Ψέματα! Η πρώτη μου δουλειά ήταν με τον παππού μου, ο οποίος ήταν μουσικός, και τον μπαμπά μου. Ο παππούς μου ήταν βιολιστής και τραγουδούσε και έπαιζε στην επαρχία στη Δράμα, σε γάμους, πανηγύρια και τέτοια. Έχω δουλέψει από πανηγύρι μέχρι μέγαρο μουσικής, μέχρι Νέα Υόρκη, όταν παίξαμε με τον Αλκίνοο και τον Σαββόπουλο.

- Να κρατήσω μια φράση σου, είπες ότι παλιά δε σε απασχολούσε αλλά τώρα σε απασχολεί, μου κάνει εντύπωση πώς μπορεί ένας μουσικός να συμμετέχει σε σχήματα που μπορεί να μην τον αντιπροσωπεύουν, το έχεις κάνει. Σε φθείρει αυτό; Δεν κουράζεσαι;

- Καμιά φορά ναι. Πρέπει να διατηρείς μια ισορροπία πάντα. Εγώ όταν έρχομαι εδώ στο μαγαζί να δουλέψω, έχω την εξής νοοτροπία, καταρχήν να παίξω καλά, γιατί το οφείλω σε αυτούς που με πληρώνουν, να είμαι επαγγελματίας δηλαδή. Μετά το οφείλω, στον εαυτό μου, γιατί δε θέλω να περάσω άσχημα πάνω στο πάλκο την ώρα που παίζω, στους συναδέρφους μου οι οποίοι περιμένουν από μένα, διότι ο drummer δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, είναι η ενέργεια της μπάντας, η καρδιά της μπάντας, χωρίς τον drummer η μπάντα δεν μπορεί να προχωρήσει. Από κει και πέρα, η μουσική της Δήμητρας και της Άλκηστης για παράδειγμα, δεν είναι η νούμερο ένα προτίμηση μου, οπότε παράλληλα με αυτό προσπαθώ να κάνω πράγματα που κρατάνε ψηλά την όρεξη μου. Εδώ είμαι περισσότερο εκτελεστής. Έξω από αυτό, προκειμένου να νιώθω δημιουργικός μουσικός προσπαθώ να κάνω κάποια πράγματα. Ακούω μουσική πάρα πολύ…

- Όπως;

- Τα πάντα, όχι όμως με την έννοια «Α! ακούω τα πάντα», ό,τι μου σερβίρουνε. Ακούω τα πάντα που ψάχνω εγώ, που μπορεί να μου βάλει ένας φίλος να ακούσω. Πολύ ροκ μουσική παλιά και καινούρια, πολλή ηλεκτρονική, χορευτική μουσική, jazz πάρα πολύ, επίσης μου αρέσει πάρα πολύ η «μαύρη μουσική», soul, funk, r’n’b, hip-hop, και τα δύο τελευταία χρόνια έχω αφοσιωθεί σε αυτό το πράγμα, με ενδιαφέρει, ψάχνω αυτήν την παράδοση σε όλα τα επίπεδα. Διαβάζω βιβλία, μελετάω το όργανό μου σε σχέση με αυτή τη μουσική, βλέπω βίντεο, ντοκιμαντέρ, δηλαδή όλο το πακέτο. Οπότε ναι, ακούω μουσική, γράφω μουσική, έχω ένα keyboard στο σπίτι, τώρα θα αρχίσω μαθήματα πιάνου, ψιλογρατζουνάω κιθάρα, μπορώ να παίξω δυο-τρία πράγματα για μένα, για να τα γράψω, να τα ακούσω και να τα παίξω, βρίσκομαι με φίλους και τζαμάρουμε και πάντα βέβαια, ακόμα και όταν δουλεύω, παίζω και με άλλους ανθρώπους εκτός δουλειάς. Μπορεί, παραδείγματος χάριν, να με φωνάξει ο Σταύρος [Λάντσιας] να κάνουμε ένα live στο Αλάβαστρον, για το δικό του υλικό. Ένα διάστημα έπαιζα με τον Τάκη Μπαρμπέρη (σ.σ. έχει συμμετάσχει και στο δίσκο του «Πόρτο Κάιρο). Έτσι είναι ο τρόπος μου για να κρατιέμαι καλλιτεχνικά.

- Δηλαδή εάν είχες τη δυνατότητα και όλες οι συνθήκες ήταν υπέρ σου, τι θα προτιμούσες να κάνεις περισσότερο. Κάτι σε στυλ «Human Touch», που πειραματίζονται επί σκηνής ή να είσαι απλά εκτελεστής;

- Αν είχα τη δυνατότητα, σαφώς και θα διάλεγα να κάνω ό,τι θέλω εγώ. Μου αρέσει να παίζω στη σκηνή βέβαια. Αν δεν είχα οικονομικό πρόβλημα, είχα ας πούμε πάρα πολλά λεφτά, και υπήρχε ένα διάστημα 8 μηνών περίπου που για κάποιο λόγο δεν είχα να φτιάξω τους δυο προσωπικούς μου δίσκους, να κάνω μια πανευρωπαϊκή περιοδεία, δε θα καθόμουν με σταυρωμένα χέρια, θα πήγαινα σε μια δουλειά, να παίξω, γιατί θέλω να παίζω. Όποιο μουσικό και να ρωτήσεις, πιστεύω, θα σου πει ότι «ναι, θα έκανα ΜΟΝΟ αυτό που θέλω εγώ». Δεν είναι εύκολο όμως αυτό. Τώρα έχω δυο τρία πράγματα στο μυαλό μου για όταν βρω χρόνο. Τα κάνω βέβαια και τώρα, όμως κάποια στιγμή πρέπει να αφιερωθώ σε αυτά.

- Μια ερώτηση των παιδιών από το forum είναι τη γνώμη έχεις για το do it yourself, με την έννοια του αυτοδίδακτου μουσικού, τη μάθηση.

- Έχω σπουδάσει μουσική, ξέρω να διαβάζω και τέτοια, έχω όμως να κάνω μαθήματα με δάσκαλο συστηματικά από το 1992-1993. Από κει και πέρα είμαι αυτοδίδακτος, μελετάω μόνος μου, διδάσκω τον εαυτό μου δηλαδή. Υπάρχει το θέμα και άλλοι λένε «α, ο αυτοδίδακτος παίζει με πιο πολύ συναίσθημα», αλλά νομίζω ότι όλα αυτά είναι τρίχες. Εγώ θεωρώ έναν από τους 3-4 μεγαλύτερους μουσικούς, τον Miles Davis στην ιστορία της μουσικής, ο οποίος είναι τελείως του δρόμου στο άκουσμά της, αλλά η γλώσσα που περιέχει μέσα είναι… ήταν σπουδαγμένος ο άνθρωπος και είχε πάει έστω και για λίγο στη Julliard, και έφυγε διότι το σύστημα εκεί ήταν λίγο τετράγωνο, αλλά έχει ακούσει και αναλύσει κλασσικούς συνθέτες. Δηλαδή νομίζω ότι είναι μια συζήτηση στην οποία οι μουσικοί δε θα έπρεπε καν να μπαίνουν. Βασικά στη μουσική υπάρχουν 2 σκέλη. Το ένα είναι το λειτουργικό, δηλαδή να μάθεις πώς το πόδι σου θα παίξει αυτό ή το χέρι σου θα πάει εδώ, ή ποια είναι η διαφορά του do majore από το minore, δηλαδή τα πρακτικά και το άλλος είναι τα αυτιά σου, να μάθεις να δουλεύεις τα αυτιά σου, από εκεί θα βγούνε τα σημαντικά πράγματα.

- Τι πιστεύεις ότι παίζει ρόλο για την πορεία ή ακόμα και για την επιλογή ενός μουσικού και δει ενός drummer, το ταλέντο, πρέπει να το σπουδάσει από μόνος του, ακόμα και αν δεν το έχει το ταλέντο ή ακόμα και το περιβάλλον, διότι, εσύ για παράδειγμα προέρχεσαι από ένα περιβάλλον αμιγώς μουσικό.

- Κοίταξε το ταλέντο είναι πολύ σημαντικό, το να έχεις το δώρο. Διότι ένας άνθρωπος που έχει το δώρο, είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. Και ένας natural μουσικός φαίνεται, εγώ τουλάχιστον μπορώ να τον ξεχωρίσω πριν καν παίξει νότα, από τον τρόπο που θα περάσει τη κιθάρα, πριν παίξει νότα καν. Από κει και πέρα όχι, αυτό από μόνο του όχι, δηλαδή διάβαζα κάπου ότι «ο κόσμος είναι γεμάτος από αποτυχημένες ιδιοφυίες» και εγώ θεωρώ, παρόλο που δε θέλω να είμαι απολύτως, πάρα πολύ σημαντικά πράγματα όπως είναι η αφοσίωση, η διάθεση, η επιθυμία, η επιμονή, η υπομονή, το να είσαι εκεί 100%, ποτέ 99%. Δηλαδή εάν πάρουμε δυο παιδιά με ταλέντο, ο ένας 70 και ο άλλος 30, και αυτός με το ταλέντο 70 μελετάει 1 ώρα κάθε μέρα ενώ ο άλλος 8 ώρες κάθε μέρα, διαβάζει, ασχολείται τότε αυτός είναι που θα κάνει πιο σημαντικά πράγματα από τον άλλον που έχει το χάρισμα. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο.

- Σε μια οικογένεια μουσικών, όπως η δική σου, το στοιχείο του ανταγωνισμού πως το βλέπεις; Υπάρχει; οι σχέσεις πως διαμορφώνονται σε τέτοιο επίπεδο;

- Περνάνε διάφορα στάδια. Με τον πατέρα μου που είναι μουσικός και drummer μάλιστα, είχαμε τα πάνω μας, είχαμε τα κάτω μας, μη φανταστείς βέβαια ότι φτάσαμε ποτέ σε υπερβολές, αλλά νομίζω ότι το υγιές για 2 επίμονους μουσικούς και καλώς εννοούμενα πωρωμένους είναι να βλέπει ο ένας τι κάνει ο άλλος, να τρέφονται από αυτό, να θέλουν να το αποσαφηνίσουν. Τον πατέρα μου τον έβλεπα να παίζει από τότε που ήμουν τριών χρονών, από τότε που ούτε καν θυμάμαι, είναι πολύ ισχυρή επιρροή ο πατέρας μου. Είναι ο drummer που έχω δει περισσότερο από κάθε άλλον, τον έχω δει και τον έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλον, τον ακολουθούσα σε πρόβες και τον έβλεπα, σε live. Από την άλλη, θυμάμαι και τον πατέρα μου μετά από κάποιο live να έρχεται και να με ρωτάει «α, εσύ αυτό που έπαιξες… πως, τι…», πρόσεξε αυτό δεν το θυμάμαι εγώ, ο πατέρας μου μου το έχει πει. Μου λέει «έπαιξες κάτι, αυτό εκεί…» - εν πάσει περιπτώσει μου έκανε μια τεχνική ανάλυση - και του λέω «μα, από εσένα το άκουσα!». Και Βλέπεις πως το ίδιο πράγμα έκανε τον κύκλο, δηλαδή εγώ το άκουσα, αλλά όπως το άκουγα εγώ, δεν κάθισα να το αναλύσω, αλλά το έπαιξα με τον δικό μου τρόπο και ο πατέρας μου το άκουσε και τον ενθουσίασε, εντυπωσιάστηκε, κάτι που ήταν δικό του και προφανώς πριν από αυτόν κάποιου αλλουνού γιατί δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ό,τι παίζεις έχει παιχτεί κάπου, κάποτε. Αλλά ναι και εγώ πιστεύω ότι ο πατέρας μου έχει και είχε ανταγωνισμό με τα αδέρφια του, υγιή πάντα και όχι με φθόνο.

- Έτσι γίνονται και καινούρια πράγματα.

- Ναι, νομίζω ότι αν δεν έχεις competitive spirit, δεν πρόκειται… έχω ένα φίλο τον Κώστα Λιόλιο, που είναι πάρα πολύ καλός drummer, και όταν μιλάμε για natural drummer αυτός είναι, είναι ο πιο natural drummer που έχω δει στην Ελλάδα, ο πιο ταλαντούχος, ο οποίος είναι κάποια χρόνια μικρότερος από μένα και μάλιστα έχω παίξει με τον πατέρα του, τον Βαγγέλη Λιόλιο που είναι μπουζουξής, Θεσσαλονικιός, πολύ γνωστός. Παλιά λοιπόν παίζαμε με τον πατέρα του με τον [Νίκο] Παπάζογλου και ερχόταν στις συναυλίες, και κάπως με θαύμαζε, ως μεγαλύτερο και τώρα καμιά φορά βρισκόμαστε να παίξουμε ή τον βλέπω στην τηλεόραση και μένω κόκαλο από τον τρόπο που παίζει, με εντυπωσιάζει πάρα πολύ. Και εκτός του ότι με εντυπωσιάζει, με γκαζώνει κιόλας, λέω «πωπω, πρέπει να διαβάσω, δες το τσογλάνι τι παίζει!» . και εκείνος με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «α! τι ωραία που έπαιξες, και πως το κάνεις αυτό…».

- Οι Closer;

- Οι Closer ξαναφτιάχτηκαν, δεν ξέρω αν το ξέρετε. Έπαιξαν support στους Mercury Rev.

- Λίγο για την πορεία των Closer μπορείς να μας πεις.

- Εγώ έπαιξα με τους Closer αργά. Οι Closer υπήρχαν από πολύ παλιά. Δηλαδή οι δυο ειδικά, ο κιθαρίστας με τον μπασίστα το είχαν από το γυμνάσιο το γκρουπ. Ο Τάσος [Παπαστάμου] λίγο μετά από αυτούς… έχουν σχεδόν 15 χρόνια που υπάρχουν, δισκογραφικά βέβαια από το 1998 «in the market», όπου έπαιζε ο άλλος drummer ο Γιώργος Ζωγράφου. Εγώ έμπλεξα μαζί τους περίπου 1999-2000, κάναμε και ένα δίσκο μαζί, αρκετά live πολλά live. Τώρα έχουν ξαναφτιαχτεί, με τον παλιό τους τραγουδιστή στη σύνθεση, ενώ στο “In The Market” τραγουδάει ένας άλλος τραγουδιστής ο Ανδρέας Παππάς. Και τα drums νομίζω παίζει ο Κώστας Περόγλου, ο οποίος είναι με τον Πανούση, είχε παίξει και τον Ορφέα και τον Αλκίνοο παλιά. Εγώ δυσκολεύομαι να μιλήσω για τους Closer, διότι ήταν πολύ έντονο, την κατάσταση μπάντα την έζησα με τους Closer. Και παραμένει, συναισθηματικά ό,τι πιο έντονο έχω κάνει, δεν έχω νιώσει έτσι πουθενά. Δηλαδή όταν ήμουν στη σκηνή με αυτούς τους τύπους, ήταν πολύ έντονες φάσεις, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Αλλά κάποια στιγμή βρήκε ταβάνι, δηλαδή Ελλάδα - ροκ - αγγλικός στίχος…

- Raining Pleasure! Έχουν αγγλικό στίχο και μεγάλη επιτυχία σημειώνουν.

- Raining Pleasure, ναι είναι πολύ καλή μπάντα η διαφορά με τους Closer είναι ότι είναι πιο ποπ, θεωρώ εγώ ότι είναι πιο να το ακούσει μεγαλύτερη μάζα ανθρώπων. Αυτό που κάνανε οι Closer ήταν πιο extreme, χωρίς να σημαίνει ότι το ένα είναι καλό και το άλλο είναι κακό.

- Ας περάσουμε σε ερωτήσεις των παιδιών από το forum. Το «Sourwtiri» ρωτάει ποια συναυλία σου έμεινε στο μυαλό και γιατί;

- Προφανώς που έπαιζα; Θα σου πω τέσσερις περίπου. Η πρώτη συναυλία που έκανα όταν έπαιζα με μια metal μπάντα 14 χρονών που λεγόταν “Prenatal End”, στο παλιό σινεμά «Ελλήσποντος» της Θεσσαλονίκης, που είναι το τωρινό «Μούσες», στην Αγγελάκη. Η πρώτη φορά που έπαιξα στο Λυκαβηττό με τον Παπάζογλου, 1991, που δεν είχα ξαναπαίξει μπροστά σε τόσο κόσμο και ανεβαίνοντας στη σκηνή μου κόπηκαν τα πόδια γιατί δεν το είχα ξαναδεί αυτό. Η συναυλία στη Νέα Υόρκη με τον Αλκίνοο και τον Σαββόπουλο, που παίξαμε στο Central Park, μέσα στο Summer Stage Festival, σε ένα χώρο, όπου έχουν γίνει ιστορικές συναυλίες. Μια συναυλία με τον Αλκίνοο στην Καλαμάτα το 1999, με την Έλλη [Πασπαλά] επίσης, μια σειρά εμφανίσεων που είχαμε κάνει στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, αυτά μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.

- Θα μοιραστείς μαζί μας τα αγαπημένα σου τραγούδια;

- Πολύ πολύ πρόχειρα 10 τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό (αν και θα μπορούσα να προσθέσω άλλα 90…): Higher Ground - Stevie Wonder, Protection - Massive Attack, Anouska - Perry Blake, Touch Too Much - AC/DC, Daylight - Coldplay, Destiny - Zero 7, Broken Down - Sevendust, 80 Windows - Nada Surf, Early in the morning - The Gap Band, Dream Brother - Jeff Buckley

- Θα μας πεις για τη γνώμη σου για την τωρινή μουσική σκηνή, τι θεωρείς ενδιαφέροντα.

- Θεωρώ πολύ ενδιαφέροντα αυτά που κάνει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, πήρα και άκουσα το live που κάνανε, και την ίδια στιγμή πήρα τον φίλο μου τον Μπασλάμ και του το είπα, ο Σωκράτης Μάλαμας, έχει βέβαια να κάνει καιρό κάτι δισκογραφικά που να με συγκινήσει, δεν έχω ακούσει το τελευταίο του καλά. Το τελευταίο που άκουσα και μου άρεσε ήταν «ο φύλακας και ο βασιλιάς». Μου αρέσει η κολεκτίβα της Θεσσαλονίκης, Αγγελάκας, και λοιποί. Επίσης ο Αλκίνοος είναι κάποιος που προχωράει. Και μ’ αρέσει πάρα πολύ η φωνή της Αντριάνας Μπάμπαλη.

- Μια που έδωσες το έναυσμα, αυτή τη νέα σκηνή, Μπάμπαλη, Στεφάνου, Λειβαδάς κ.ο.κ, πως σου φαίνεται;

- Ο Λειβαδάς έχει γράψει κάποια ωραία κομμάτια, δίσκο δικό του, όπως και του Ζακ δεν έχω ακούσει οπότε δεν έχω γνώμη. Η Αντριάνα μου αρέσει πάρα πολύ και ένα από τα κομμάτια που με έχουν συγκινήσει πάρα πολύ είναι τα τελευταία χρόνια είναι το κομμάτι που έκανε για την ταινία «Μπραζιλέρο», «Δεν είναι αργά». Μου άρεσε και η φωνή και το κομμάτι και η παραγωγή. Επίσης μου αρέσει μια νέα φωνή, η Μαρία Σπυροπούλου, που έκανε πρόσφατα ένα δίσκο με τον Στάμο Σέμση (σ.σ. όπου και έπαιζε), για τον οποίο έχω να πω ότι έχει κάνει έναν από τους καλύτερους δίσκους με την Έλλη Πασπαλά, το «Νησί των Λωτοφάγων».

- Μια απορία των παιδιών είναι επίσης, πως προέκυψε η χορογραφία του «Εγώ κι εσύ μαζί»; και επίσης να σου δώσουμε τα συγχαρητήρια μας για τις ικανότητες σου στο μπαλέτο.

- Να επισημανθεί επίσης, ότι είναι κατά πολύ ανώτερες του Αλκίνοου! Απλά όταν είχε πει ο Αλκίνοος ότι θα πούμε αυτό το κομμάτι και θα το πούμε μαζί και λέγαμε ότι δε μπορούμε να το πούμε έτσι απλά αυτό το κομμάτι, πρέπει να κάνουμε κάποιου είδους πλάκα, γιατί είναι ένα παιδικό τραγουδάκι από την ταινία Toy story. Έτσι λοιπόν, όπως είμαστε εξαιρετικά αναβλητικοί, εγώ τουλάχιστον, έφτασε το απόγευμα πριν ανοίξουμε στο «Γυάλινο» και κάναμε ό, τι μας ερχότανε εκείνη τη στιγμή, μου έλεγε ο Αλκίνοος «κάνε αυτό και δεξιά και αριστερά τα χεράκια…» και του ’πα και εγώ «να κάνουμε ένα κύκλο τώρα». Είχε πλάκα όταν το κάναμε αυτό γιατί βγαίνεις από τα τύμπανα και βλέπεις πως είναι ο κόσμος από άλλου. Βλέπεις; Πιο καλά τον κόσμο, σε βλέπει πιο καλά ο κόσμος, μπαίνεις στη θέση του συνοδηγού.

- Σχετικά με το ατύχημα που είχες την άνοιξη θα μας πεις πως είσαι, τι σε βοήθησε να επανέλθεις…

- Την άνοιξα έκοψα τον αντίχειρά μου, δε θέλω να γίνω μελοδραματικός αλλά όταν έπεσα με το μηχανάκι και μου έκοψαν οι αχτίνες το δάχτυλα και σηκώθηκα και το είδα, το πρώτο που αναρωτήθηκα ήταν αν φτιάχνει αυτό το πράγμα και αν θα μπορέσω να ξαναπιάσω μπαγκέτα. Βέβαια δεν ήταν τόσο σοβαρό, ένα ράμμα ήθελε, αλλά το διάστημα που δε μπορούσα να παίξω ήταν πολύ δύσκολο ψυχολογικά.

- Πόσο καιρό έκανες τελικά;

- Ένα μήνα περίπου και στην αρχή δεν την έπιανα κανονικά αλλά την έβαζα ανάμεσα στον δείχτη και τον παράμεσο. Στο «Γυάλινο» έχασα ένα τριήμερο που παίζαμε και μετά ξαναέπαιξα live 25 Ιουνίου. Είχα βέβαια αρχίσει να μελετάω ξανά. Ήταν μια ζόρικη εποχή αλλά και ένα χρήσιμο μάθημα να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο.

- Μια άλλη ερώτηση των παιδιών είναι τι χρειάζεται ένας μουσικός για να παίξει σε ένα τόσο καλό σχήμα όσο αυτό που είσαι;

- Αυτά που έλεγα πριν, να είσαι 100% εκεί, συνέχεια σε αυτό που κάνεις, να μελετάς το όργανο που παίζεις, να ακούς πάρα πολύ μουσική, να πηγαίνεις να ακούς live και να διαβάζεις περιοδικά και βιβλία, να έχεις μια γενικότερη καλλιέργεια πάνω στη μουσική. Εγώ θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό σε ένα μουσικό, να έχει μια γενικότερη καλλιέργεια σαν άνθρωπος και χρειάζεται να είσαι στη σωστή ώρα στο σωστό μέρος, να γνωρίζεις ανθρώπους…

- Ένας ερμηνευτής τι χρειάζεται να έχει για να πεις ότι θα παίξω μαζί του σε live; Τι στοιχείο του χαρακτήρα θεωρείς σημαντικό;

- Σεβασμό, εκτίμηση σε αυτό που κάνεις. Βασικά αυτό που θέλω εγώ είναι να παίρνω πίσω αυτό που φέρνω όταν έρχομαι στη δουλειά, είμαι εδώ 100% και σέβομαι αυτό που κάνεις, προσπαθώ να σε βοηθήσω να το κάνεις όσο γίνεται καλύτερα και η ηθική ικανοποίηση που περιμένω να πάρω από σένα είναι αυτό, σεβασμός, εκτίμηση.

- Εκτός από τι μουσική τι άλλο κάνεις για να γεμίζεις στο χρόνο σου;

- Βλέπεις NBA live στον υπολογιστή, βλέπεις τα καλύτερα του Michael Jordan στον υπολογιστή, βλέπεις καμιά ταινία, έχω πολύ καιρό να πάω σινεμά γι’ αυτό βλέπω DVD… Σε μας αυτό που συμβαίνει είναι ότι επειδή αυτό που κάνουμε, η δουλειά μας είναι και η ζωή μας, το να δεις ένα live του Miles Davis για παράδειγμα, είναι και διασκευαστικό και επιμορφωτικό και ψυχαγωγικό. Για μένα είναι η ζωή μου αυτό που κάνω.

- Μια συμβουλή για τους μελλοντικούς μουσικούς;

- Αυτά που είπα και πριν. Δουλειά και σωματική αλλά και να έχεις το technical facility, δουλεύει το αυτί και το μυαλό γιατί αλλιώς είναι στεγνό.

Προσωπικά εργαλεία
Χώροι ονομάτων

Παραλλαγές
Ενέργειες
Πλοήγηση
Εργαλειοθήκη