Μαντινάδα (Ματσαμάκης)

Αγάπησα μια προσευχή, που’ χε το όνομα σου,
Κι αντάμωσα τη χαραυγή, κάτω απ’ το πέρασμα σου
Ανέβηκα στην κορυφή, την πιο ψηλή του κόσμου
Και έμοιαζαν τα λιβάδια μας , σαν φυλλαράκια δυόσμου

Επέλεξα την εκκλησιά, να βρω να ξαποστάσω,
Κι έπλεξα νεκροστέφανα, για να σε ξεπεράσω
Ήπια στη βρύση του βουνού, δροσιά όλου του κόσμου,
Κι έχασα την ελπίδα μου, όταν σε είδα μπρος μου

Πλήθος μαζεύτηκε νωρίς, χαμόγελα και κλάμα,
Μέσα σε άσπρο νυφικό , με το γαμπρό συνάμα
Συναντηθήκαν οι ματιές, ελπίδα σου’ πα δώσ’ μου,
Μου ‘ πες να αφήσω την ψυχή, στα φυλλαράκια δυόσμου

Γράψε μου λόγια τρυφερά, να πάρω στο ταξίδι,
Ο χάρος ρίχνει δρεπανιά, και πέφτω στο γρασίδι
Τραγούδησε μου το γλυκό, τραγούδι της αγάπης,
Ξεκλέβει ο χάρος μια στιγμή, να ακούσει τη λαλιά της..

Ήθελα να ‘ρθω το πρωί, να σε καλημερίσω,
Μα τώρα πρέπει θάνατο, και χάρο να νικήσω
Ακούμπησε στον τάφο μου, ένα μικρό μαχαίρι,
Του χάρου θα πάρω τη χαρά, για να μην έχει ταίρι.