Κόκκινο λουλούδι... Στο πέτο της ψυχής (nyctodos)

Χορτάριασε η ψυχή μου, ποιητή!
Δεν πρόβαλε να σκάσει πάνω της το κόκκινο λουλούδι.
Πάντα ήταν στην άκρη του γιαλού και έχασκε τα μακρινά ταξίδια.
Ξεγλιστρούσε κρυφά από το φτωχό καμαράκι της αυλής,
και έτρεχε στον σταθμό με τα παλιά τρένα.
Ήθελε να ξενιτευτεί τόσο πολύ από το κορμί μου.
Μα εγώ πάντα έτρεχα, τη μάζευα , και την στρίμωχνα βαθιά μέσα μου.
Την έσερνα μαζί μου στα βρώμικα και ανήλιαγα σοκάκια του κόσμου.
Την έπαιζα στα ζάρια κάθε βράδυ και πάντα έχανα.
Ποτέ δεν μου είπε κατάμουτρα ότι με βαρέθηκε.
Ούτε και εγώ το κατάλαβα ποτέ
Δεν ήξερα πως στην ψυχή ανθεί το κόκκινο λουλούδι.

Χορτάριασε η ψυχή μου, ποιητή!
Μα το χειρότερο είναι ότι έπαψε πια να με πιστεύει.
Καμιά Ιθάκη και φυγή δεν την γιατρεύει πια.
Αργοπεθαίνει στο κορμί, που της έταξε η μοίρα.
Ρυτίδιασε το γλυκό της πρόσωπο, μαζί με το δικό μου.
Από τότε, ποιητή, άρχισα να τη ζωγραφίζω στο χαρτί.
Όσα δεν έζησα και δεν έζησε τα έκανα στιχάκια.
Οι βαλίτσες μείναν παρατημένες στον παλιό σταθμό
και η βάρκα στον γιαλό μάς περιμένει ακόμα.
Και όλα αυτά γιατί ποτέ δεν μύρισα το κόκκινο λουλούδι.
Ποτέ μου δεν του έδωσα το χώμα για να ανθίσει.
Και έτσι εσείς τώρα διαβάζετε, την ιστορία ενός ψεύτικου κόκκινου λουλουδιού.