Η πρώτη λύση...

“Φορτισμένη ατμόσφαιρα, τεντωμένα νεύρα,
δεν ήξερε το γιατί...
ή μάλλον το ήξερε, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί.
Ευχόταν να τελειώσουν όλα,
να έρθει επιτέλους και γι' αυτόν η πολυπόθητη ώρα
που οι νύχτες με τα όνειρά του θα γινόντουσαν μέρες από τη ζωή του...
Όνειρα όμορφα, αμέτρητα, περίεργα,
που παρόλο που ήξερε πως είναι πού δύσκολο να πραγματοποιηθούν,
αφηνόταν στην πλάνη τους, ξεχνιόταν...
Σε άλλους κόσμους ταξίδευε που -έστω και για λίγα λεπτά-
τον έκαναν ευτυχισμένο...
Το ήξερε πως ήταν στο χέρι του να κάνει αυτή την ευτυχία
να διαρκέσει περισσότερο.
Έβλεπε όμως πως η ζωή είναι σαν ένα κουκλοθέατρο,
όπου όλοι θέλουν να κρατάνε τα σχοινιά,
στην πραγματικότητα όμως αυτοί είναι οι μαριονέτες.
Γελάνε, κινούνται, αγαπάνε- ψεύτικα, προσποιητά.
Δεν ήθελε να ανήκει σ' αυτούς, ήθελε να είναι ξεχωριστός,
το ήξερε πως ήταν.
Η σκέψη όμως πως όλοι οι άλλοι πίστευαν το ίδιο για τον εαυτό τους,
τον έκανε να αμφιβάλλει...
Μήπως είναι όλα ένα ασταμάτητο παιχνίδι,
στο οποίο κερδίζει αυτός που καταφέρνει να επιβάλλει τους όρους του;
Τι είναι στ' αλήθεια ευτυχία; - αναλογιζόταν...
Ευτυχία είναι να ζεις, να ελπίζεις, να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Θαρρούσε πως είναι τόσο απλό, μα όταν προσπάθησε να το καταφέρει
είδε πως του ήταν δύσκολο.
Αφού δεν μπόρεσε λοιπόν να αγγίξει αυτή την ευτυχία,
την έψαξε αλλού.
Στις μικρές καθημερινές στιγμές που περνούσε με τους φίλους του,
σε μια κίνηση, σε ένα άγγιγμα...
Κι όταν είδε πως κι αυτά έπαψαν να υπάρχουν στον κόσμο που ζούσε,
τότε έψαξε μια άλλη λύση...
ή να σταματήσει να ζει ή να ζήσει σε ένα άλλο κόσμο...
Επέλεξε το δεύτερο, γιατί το πρώτο τον τρόμαζε...
Υπήρχαν πολλοί οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να τον «βοηθήσουν» να ζήσει σε κάποιο άλλο κόσμο...
Του πρόσφεραν όλα τα μέσα κι αυτός τα δέχτηκε.
Νόμιζε πως είχε βρει την ευτυχία.
Πολύ σύντομα όμως κατάλαβε πως είχε αρχίσει να χάνει σ' αυτό το ατελείωτο παιχνίδι - αφέθηκε σε ένα βυθό απύθμενο...
Και ήταν πλέον αναπόφευκτο να μην παραδεχτεί το γιατί...
Όλα τον οδήγησαν στην πρώτη λύση...”