Η παράσταση ήχων και χρωμάτων του Eric Bouvron (Chcome)
Στις 4 Νοεμβρίου 2005 στο καινούριο αμφιθέατρο του 4ου λυκείου Κορίνθου, στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου, έλαβε χώρα η παράσταση παντομίμας του πολύ γνωστού καλλιτέχνη Ελληνογάλλου Eric Bouvron που διοργανώθηκε από το γαλλικό ινστιτούτο Κορίνθου σε συνεργασία με το γαλλικό ινστιτούτο Αθηνών.
Ο Eric Bouvron γεννημένος στην Αλεξάνδρεια από Γάλλο πατέρα κι Ελληνίδα μητέρα μας έφερε χρώμα και ήχο της Νοτίου Αφρικής, συστήνοντάς μας μια Αφρική ζεστή, γοητευτική, μαγική κι ενδιαφέρουσα.
Βγήκε στη σκηνή κατακτώντας από το πρώτο λεπτό το κοινό του αφού διάλεξε να βγάλει εις πέρας όλη του την παράσταση, μιλώντας στα ελληνικά. Σπαστά ελληνικά με αστεία γαλλική προφορά που πολλές φορές έκαναν το κοινό να γελάσει με το πόσο χαριτωμένα μπορεί να είναι πολλές φορές τα λάθη.
Η παράσταση κράτησε περίπου ένα δίωρο. Ενα δίωρο γέλιου, ακράτητου γέλιου καθώς ο καλλιτέχνης μέσα από εκπληκτικές μεταμορφώσεις και μιμήσεις κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, παίζοντας συνεχώς με το κοινό και απευθυνόμενος στους θεατές με έναν μοναδικά προσωπικό τρόπο που σπάνια συναντάς.
Αυτό που πραγματικά μάγεψε ήταν η εκπληκτική του ικανότητα να παράγει τους ήχους της Αφρικής. Τους ήχους ενός παραδείσιου πουλιού, τον βρυχηθμό ενός λιονταριού, τις κραυγές του πιθήκου, το εκνευριστικό βουητό των μεγάλων αφρικάνικων κουνουπιών, τους αστείους ήχους ενός μεθυσμένου ελέφαντα που έχει φάει το φλοιό του δέντρου Amarula, ακόμη και τις φωνές των ανθρώπων όταν χαιρετιούνται ή όταν ζητάνε κάτι.
Κάθε λεπτό το αμφιθέατρο σείονταν από τα γέλια. Τέσσερις φορές ο Bouvron ανέβασε πάνω στη σκηνή τυχαία κάποιους θεατές οι οποίοι ξεκαρδισμένοι στα γέλια απόλαυσαν την συνύπαρξή τους μαζί του, έστω και για λίγο. Τα παιδιά τον λάτρεψαν ακόμη κι όταν εκείνος βλέποντάς τα να πλησιάζουν πολλές φορές τη σκηνή για να τον δουν από κοντά, τα κυνηγούσε με αστείους ήχους φωνάζοντας πως τρώει παιδιά.
Στο τέλος βεβαίως της παράστάσης απέδειξε πως μόνο παιδιά δεν τρώει αφού φωτογραφήθηκε μαζί τους, μοίρασε αυτόγραφα αλλά και τα τεράστια χαρτιά με τις αυτοσχέδιες, επί σκηνής, ζωγραφιές των ζώων του.
Το σίγουρο είναι ότι μέσα σε ένα δίωρο όλοι όσοι παρακολουθήσαμε το one-man show του Bouvron μυηθήκαμε στον άγνωστο κόσμο της Αφρικανικής ενδοχώρας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που περιελάμβανε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων μέσα από την καλύτερη δυνατόν χιουμοριστική προσέγγιση, μα συνάμα άκρως ανθρώπινη και ζεστή.
