Ελληνικό τραγούδι... ομιχλώδες τοπίο... (4)

zorba the freak
Απάντηση #8 στις: 06/02/03, 19:29

Το θέμα σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι ανεξάντλητο. Θα συμφωνήσω ότι τα Διάφανα Κρίνα έδωσαν κάτι καινούργιο και μάλιστα δεν έχουν εμφανιστεί (δυστυχώς ή ευτυχώς) πολλά συγκροτήματα σε αυτό το είδος μουσικής. Σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω, αλλά ακόμα ψάχνονται... Άλλωστε σήμερα δεν ευνοούνται ιδιαίτερα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες ροκ, έντεχνου κτλ.
Στο τέλος τις δεκαετίας του '90 είχαμε μια έξαρση σ' αυτό το είδος μουσικής, γιατί πολύ απλά "πουλούσε" και ήταν για κάποιο διάστημα "της μόδας". Όχι ότι σήμερα δεν πουλάει, αλλά είναι πιο εύκολο να βγάλεις χρυσό αν ακολουθείς την ομάδα Β (Βανδή-Βίσση).
Κι από την άλλη, ποιος σταθμός παίζει πια ροκ, έντεχνο ή ακόμα και μέταλ; Εγώ μόνο έναν θυμάμαι, τον Ατλαντίς (αργότερα Μαχητής), αλλά κι αυτόν τον κλείσανε...

Ο χρόνος θα δικαιώσει αυτούς που αξίζουν και μετά από χρόνια θα θυμούνται και την δικιά μας γενιά όπως θυμόμαστε εμείς την μουσική γενιά του '80...

jagmaster
Απάντηση #9 στις: 07/02/03, 11:17

Μου φαίνεται ότι εμείς δεν βάζουμε τον κώλο μας κάτω να ψάξουμε νέα συγκροτήματα που θα κάνουν κάτι νέο, παρά κλαιγόμαστε και μοιρολογούμε για την παρακμή της ελληνικής σκηνής. Εντάξει, δεν βγαίνουν αριστουργήματα κάθε μέρα. Για πιάστε πάλι τα γνωστά υπόγεια όπου γεννήθηκε το ροκ και αφήστε τον καναπέ!

Εμπρός, λαέ μην σκύβεις το κεφάλι,
ΜΕ ΤΟ CONTROL, ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!


casper
Απάντηση #10 στις: 08/02/03, 13:38

Γεια σας αγαπητοί φίλοι!
Kostasd, έχεις βάλει ωραίο και μεγάλο θέμα. Και νομίζω ότι το έχεις τοποθετήσει και όμορφα.
Η γνώμη μου για το τοπίο της ελληνικής μουσικής είναι ότι είναι αντίστοιχα ομιχλώδες με το κοινωνικό τοπίο. Νομίζω ότι στην μουσική (αλλά και σ' όλες τις τέχνες) αντανακλώνται αναγκαστικά οι ιδέες, που φυτρώνουν και αναπτύσσονται στην κοινωνία. Και επιτρέψτε μου την άποψη (σηκώνει ίσως συζήτηση...) πως το τοπίο των κοινωνικών ιδεών για κάτι καινούργιο, για κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνουμε, είναι εξαιρετικά ομιχλώδες.

Βλέπουμε γύρω μας να συμβαίνουν γεγονότα τεράστιας σημασίας. Βλέπετε όμως κάποια αντιπαράθεση απόψεων πάνω σ' αυτά; Βλέπετε μήπως κάποια κοινωνικά κινήματα που να είναι φορείς κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογικής άποψης, που να συγκρουστεί με την κυρίαρχη άποψη, να αποτρέψει λύσεις επιζήμιες για την κοινωνία ,να προωθήσει κάτι ανατρεπτικό;

• Πόλεμος
  
• Μέλλον της Ευρώπης
  
• Μεταναστευτικά ρεύματα (Κούρδοι, Αλβανοί, ... κλπ.)
  
• Φτώχια ,ανεργία και δυστυχία σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου αλλά και σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας
  
• Καταστροφή του περιβάλλοντος
  
• Παγκοσμιοποίηση της αγοράς με τραγικές συνέπειες για τους ανθρώπους, ανάμεσα στις οποίες και η ισοπέδωση των πολιτιστικό-πολιτισμικών χαρακτηριστικών
  
• Ξεπούλημα της προσωπικότητας των νέων ανθρώπων στο βωμό της αγοράς (βλέπε μαζική συμμετοχή σε ριάλιτι... βλέπε εργασία χωρίς κανένα ωράριο από το πρωί ως το βράδυ κλπ.)
  
• Ένας έρωτας καταπιεσμένος από όλα τα παραπάνω

Και πόσα άλλα μου ξεφεύγουν τώρα...

Βλέπετε κάποιο κοινωνικό κίνημα πάνω σ' αυτά; Βλέπετε κάποιες καινούργιες ανατρεπτικές απόψεις να προσπαθούν να αντιπαρατεθούν στην κυρίαρχη που τα δημιούργησε;

Κάποιες μεμονωμένες αντιστάσεις εμφανίζονται χωρίς όμως να αντιπαραθέτουν ιδέες.

Πώς να ξεφύγει λοιπόν ο δημιουργός (σύνθετης, στιχουργός, τραγουδοποιός κλπ) από αυτό το κλίμα;

Τις ιδέες δεν τις γεννούν οι δημιουργοί... Αυτοί βάζουν την τέχνη τους και κάνουν τις ιδέες μουσική ,στίχους ,τραγούδια...

Τις ιδέες όμως τις γεννούν τα κοινωνικά κινήματα... που όταν δεν υπάρχουν... τότε οι ιδέες είναι θολές. Έτσι οι δημιουργοί αφήνουν τα θέματα αυτά που είναι δύσκολα και καταπιάνονται με κάτι πιο εύκολο και εύπεπτο... προς μεγάλη τέρψη και των εταιρειών "Ερωτικό τραγούδι"... αγάπες και λουλούδια... πού και πού καμία αυτοψυχοανάλυση... καψούρα μπόλικη... ακαταλαβίστικοι στίχοι, που πρέπει να είναι ακαταλαβίστικοι γιατί πρέπει να δείχνουν ότι κάτι πάνε να πουν, ενώ δεν έχουν να πουν τίποτε...

Αυτολογοκρίνονται...

Έγραφε ο Μίκης Θεοδωράκης για τον έρωτα μες το Μαουτχάουζεν "... σ' όλα τα μέρη του θανάτου"... αλλά μέσα σε ένα κλίμα αντιπολεμικού κινήματος.

Έγραφε "...στην Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή"... αλλά υπήρχε κάποιο εργατικό κίνημα.

Έγραφε ο Σαββόπουλος "...σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή"... αλλά η νεολαία ήταν στους δρόμους κάθε μέρα με χίλια δυο αιτήματα. Τι γράφει ο ίδιος σήμερα και τι λέει;;

Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν συμμετείχε ποτέ σε κάποιο κίνημα... αλλά με μια προσεκτική μελέτη στο έργο του, θα δει κανείς να περνάει η αισθητική που δημιουργούσαν στον κόσμο οι ιδέες τους.

"Για ένα κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά" τραγούδησαν οι Κατσιμιχαίοι... "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον..." και "Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε" έλεγε ο Τσακνής.

Ανέφερα μερικά... αλλά σίγουρα μπορούν να γραφούν χιλιάδες παραδείγματα. Ποιοι θα ακούσουν σήμερα παρόμοιους στίχους?

Τι γράφουν σήμερα οι ίδιοι τραγουδοποιοί;;

Αυτολογοκρίθηκαν... και οι εταιρείες πανηγυρίζουν γιατί ούτε καν μπήκαν στον κόπο να τους απορρίψουν τα κομμάτια τους.

Αυτά θέλει σήμερα ο κόσμος... λένε όλοι... αυτά πουλάνε...
Δεν συμφωνώ λοιπόν, ότι δεν υπάρχει σύγκριση των σημερινών μουσικών δημιουργημάτων με αυτά του 60-70... μέχρι και τα μέσα του 80 ίσως.

Τα καλύτερα σημερινά είναι μετριότητες... Γιατί δημιουργούνται και καταναλώνονται από τις δικές μας μέτριες ιδέες.

kain
Απάντηση #11 στις: 08/02/03, 17:10

Δεν είναι τόσο που δεν ευνοούν οι κοινωνικές συνθήκες τη δημιουργία σήμερα. Απλά δε φαίνεται να παίρνει κανείς στα σοβαρά αυτό που έλεγε ο Μαγιακόφσκι πως "η τέχνη δεν πρέπει ν' αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σα φακός να μεγεθύνει", με την έννοια πως στις τέχνες γενικότερα και το τραγούδι ειδικότερα, που θεωρείται η πιο "άμεση", θα πρέπει να εστιάζουν σε πράγματα που συμβαίνουν συνολικά και στη συνέχεια αυτά να παρουσιάζονται με την προσωπική άποψη του δημιουργού. Πόσο συμβαίνει αυτό σήμερα; Με λίγα λόγια ο καθένας σήμερα γράφει και εκφράζεται για την πάρτη του και αν τύχει και το... promotion "κάτσει", αρχίζουνε οι συζητήσεις περί τραγουδιών που "αφορούν τον κόσμο."

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη θεματολογία στην ελληνική στιχουργική σήμερα: τόσο οι "ποιοτικοί" στιχουργοί όσο και οι "σουξεδοκατασκευαστές" εξαντλούνται σε ένα και μόνο θέμα: τον έρωτα, το αίσθημα και τα παρελκόμενα. Λες και δεν υπάρχει κάτι παραπέρα με το οποίο μπορούν να εκφραστούν, δεν συμβαίνει τίποτα άλλο στη ζωή και τριγύρω μας τα τελευταία χρόνια, που αξίζει να εκτυπωθεί.

Και όσοι στιχουργοί συνεχίζουν "αθόρυβα" να έχουν πολιτικές ή κοινωνικές αναφορές στα τραγούδια τους (π.χ. ο Παρασκευάς Καρασούλος ή ο Άλκης Αλκαίος), κατά κανόνα αυτές εκφέρονται με μια παχιά "στρώση" bella parola ποιητικής ή ποιητικίζουσας προελεύσεως - μην τύχει και πούνε κάτι πιο ωμά απ' όσο "πρέπει", διότι θα καταλήξουν σαν τον Κώστα Τριπολίτη με ένα δίσκο κάθε... δέκα χρόνια. [Αναφέρομαι στο στίχο γιατί, καλώς ή κακώς, το ελληνικό τραγούδι είναι κατεξοχήν λογοκεντρικό].

Απ' την άλλη, η παραγωγή είναι τόσο δυσανάλογα μεγάλη, που αφενός είναι λογικό αξιόλογα πράγματα να χάνονται μες στο σωρό, αφετέρου προβάλλονται οι δημιουργίες που θα εξασφαλίσουν έσοδα - κι αυτό ισχύει και για τους "ποιοτικούς", ασχέτως που δεν γίνεται τόσο πολύ κουβέντα. Ποιοι απ' τα μεγάλα ονόματα ρίσκαραν σε κάτι τα τελευταία χρόνια? Άντε, η -ούτως ή άλλως "ήπιας" εμπορικότητας - Δήμητρα Γαλάνη ή η Τάνια Τσανακλίδου και απ' τους συνθέτες οι αναμενόμενοι: Κραουνάκης και Μικρούτσικος.

Απ' την άλλη, το "μέσο κυκλοφορίας" του τραγουδιού, οι δισκογραφικές, είναι πλέον αμιγώς εμπορικοί οργανισμοί. Κάποτε υπήρχε ο Τάσος Φαληρέας ή ο Πατσιφάς, άνθρωποι που πίστευαν στο τραγούδι πρώτα σαν πολιτισμικό προϊόν και ύστερα σαν κέρδος.
Οι δε παραγωγοί είναι ακόμη έννοια άγνωστη - ο μοναδικός ίσως που δικαιούται τον τίτλο είναι ο Coti K.

Τρίτον, φαίνεται πως όλοι περιμένουν το "Θαύμα". Δεν γίνεται όμως σε κάθε δεκαετία να γεννιέται ένας Χατζιδάκις ή ένας Λοΐζος ή ένας Γκάτσος, κι ούτε, πιστεύω, είναι αυτό το ζητούμενο. Το θέμα είναι να δίνεται η ευκαιρία σ' όσους έδειξαν σημάδια "νέας αντίληψης" να συνεχίσουν αυτό που ξεκινήσαν σε συνθήκες που θα επιτρέψουν το νέο "θαύμα".

Ποια η τύχη, ας πούμε, του Θανάση Παπακωνσταντίνου μετά την "αντιεμπορική" "Αγρύπνια" ή της Μαρίας Παπαδοπούλου?

Και με αφορμή το προηγούμενο, αναφέρω και κάτι που μάλλον θα αποδειχθεί μεγάλο κουσούρι: το ελληνικό τραγούδι γερνάει (όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα). Ο μέσος όρος των ανθρώπων που τους "πέφτει λόγος" σήμερα είναι γύρω στα 45-50. Κάποτε οι νέοι τραγουδιστές, συνθέτες, τραγουδοποιοί, στιχουργοί ξεκινούσαν στα 20 με 25 κι είχαν όλο το χρόνο να ωριμάσουν, να δοκιμαστούν - σήμερα πρωτοεμφανίζονται μετά τα 35, αν δεν τα έχουν παρατήσει ήδη, και στα 50 βγαίνουν στη σύνταξη.

Η μοναδική φορά που δόθηκε το βήμα στους νέους ανθρώπους ήταν μετά τα μέσα του '90, με την... μόδα των συγκροτημάτων που γέμισαν τη δισκογραφία - αλλά μόδα ήταν και, αφού απέφερε τα υπολογισμένα κέρδη, πέρασε.

Από εκεί και πέρα, το θέμα ανήκει στους ακροατές που, όπως πριν κάποια χρόνια ανακάλυψαν πρώτοι τα Διάφανα Κρίνα και μερικούς άλλους, ίσως ξανακαλύψουν νέα πρόσωπα και ενδιαφέροντα πράγματα...