Ελληνικό τραγούδι... ομιχλώδες τοπίο... (2)

Panos324
Απάντηση #2 στις: 31/01/03, 21:00

Εγώ το είχα δηλώσει και παλαιότερα πως το ελληνικό τραγούδι έγινε... μη πω καλύτερα!
Ακούμε τραγούδια τα οποία είναι φτιαγμένα στο πόδι με μοναδικό σκοπό οι δημιουργοί να γεμίσουν τις τσέπες τους λεφτά.

Τα παλιά τραγούδια γραφόντουσαν με βάση πραγματικά γεγονότα της καθημερινής ζωής του απλού ανθρώπου. Άλλα χρόνια τότε, ξενιτιά, φτώχεια κλπ. Θυμάμαι μια εκπομπή με τον Ζαγοραίο ο οποίος έγραψε ένα τραγούδι παρέα με τον Δ. Γκούτη, όταν αντίκρισαν και οι δύο ένα παιδάκι να πουλάει λαχεία ή κάτι άλλο, δεν θυμάμαι καλά...

Τώρα ακούμε "Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας όμως η έλλειψη επικοινωνίας" κλπ.

Δεν λέω πως και στις μέρες μας δεν υπάρχουν αξιόλογοι δημιουργοί.(πάλι καλά ...)

Είναι κακό δηλαδή να ακούσουμε τη "Συννεφιασμένη Κυριακή" του Τσιτσάνη ή το "Πριν το χάραμα μονάχος" των Παπαιωάννου - Βασιλειάδη. Αν όχι ρεμπέτικα, άστα τα ρεμπέτικα.

Λίγο το δίδυμο Λοΐζος - Παπαδόπουλος... ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ!

Δεν θα ξαναγαπήσω και από χορευτικής απόψεως μοναδικό ζεϊμπέκικο και πολλά, πολλά άσματα.
Η Ελλάδα έχει γεννήσει ταλαντούχους συνθέτες και στιχουργούς. Ας μου πει κάποιος Άκης Πάνου vs Φοίβος. Ποιος υπερέχει; (άσχετα εάν δεν είναι σήμερα κοντά μας δυστυχώς)

bluewind
Απάντηση #3 στις: 01/02/03, 01:10

Προσωπικά όσον αφορά τα μουσικά πράγματα (και σε αντίθεση με τη γενικότερη κοσμοθεωρία μου περιέργως), δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ακράδαντα στη ρήση "κάθε πέρσι και καλύτερα". Πάντα και παντού θα βρεις αξιόλογα πράγματα, απλώς ενίοτε αλλάζουν οι ποσοτικές αναλογίες μεταξύ του διαχρονικά "ποιοτικού" και του εφήμερου "σουξέ".

Κώστα, αναφέρεις πως τη σήμερον ημέρα δεν υπάρχει νέος ήχος, που να δίνει και την αίσθηση μίας εξέλιξης στο μουσικό μας σύμπαν... Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως προφανώς δεν αναφέρεσαι σε "πρωτόλεια" δημιουργία, μια και είναι ομολογουμένως αδύνατον να υπάρξει, αλλά σε μια ηχητική διαφοροποίηση. Με αυτό ως γνώμονα θεωρώ πως έχουν υπάρξει και τα τελευταία χρόνια καλλιτέχνες / συγκροτήματα που διαφοροποιήθηκαν από το τρίπτυχο "Πυξ-Λαξ – Τρύπες – Ξύλινα Σπαθιά", που το καθένα με τον τρόπο του (κι ανεξάρτητα αν καλώς έγινε) αποτέλεσαν σφαίρες επιρροής. Συγκεκριμένα:

Διάφανα Κρίνα: Ουδένα άλλο συγκρότημα ξεδίπλωσε τέτοια "ρομαντική" και "τραγική" στιχοπλοκία, συνδυασμένη με μελωδικές γραμμές αξιοζήλευτες ακόμα και για τα standards του εξωτερικού (θυμάμαι ένα αγγλικό review που συνέκρινε τα κιθαριστικά τους riffs με αυτά του Greenwood των Radiohead, αποφαινόμενο μάλιστα πως ο τελευταίος θα τα ζήλευε) και μια φωνή που σφύζει από θεατρικότητα και λυρισμό.

Ονειροπαγίδα: Μπορεί να μην υφίστανται πλέον ως σχήμα, αλλά μέσα από 3 δίσκους κι ένα EP έδωσαν απτά δείγματα διαφοροποίησης από το μέσο όρο κι επαναπροσδιόρισαν την παρεξηγημένη έννοια ποπ στη συνείδηση ενός καλαίσθητου ακροατή. Οι "κιθάρες" τους μάλιστα θεωρούνται από τις καλύτερες στο είδος τους. (Σε αυτό το στυλ θα μπορούσα ίσως να εντάξω και τους Ροδάμα).

Μανώλης Φαμέλλος: Ένας τραγουδοποιός που ακολούθησε τη "δική" του ως επί το πλείστον διαδρομή, κατακτώντας ολοένα και πιο ουσιώδεις συνθετικές κορυφές σε κάθε του βήμα. Οι ενορχηστρώσεις του πραγματικά είναι άξιες συγχαρητηρίων και η μαεστρία με την οποία διαχειρίζεται απλές φαινομενικά ιστοριούλες γύρω από την καθημερινότητά μας, δείχνουν δημιουργό εύστροφο και ευφάνταστο.

Και βέβαια δεν είναι οι μόνοι που έχουν να επιδείξουν ουσιαστικό έργο και με απόσταση από τη μάζα των ατάλαντων που καλώς η κακώς μας κατακλύζει. Πιστεύω πως τα πιο "διαφορετικά" πράγματα και καινοτόμα έχουν να κάνουν με χώρους που το αυτί μας δεν έχει συνηθίσει να αποδέχεται με την ίδια ευκολία, όπως το αγγλόφωνο indie rock, η experimental, το post-rock και η electronica/ambient μεταξύ άλλων.

Να θυμίσω τα εξαιρετικά albums των Earthbound, Closer, Raining Pleasure, Relevant Box, Ophelia's Garden, o φίλτατος Γλαυκώπης, Decadence, Blue Birds Refuse To Fly, This Fluid, 2 By Bukowski, Neuro D, ενώ o Coti K έχει πολλάκις μοιραστεί μαζί μας τα ambient ηχο-τοπία του.

Δεν είμαι προγονόπληκτος, αλλά ούτε βέβαια και προοδολάτρης... Νομίζω πως κάθε εποχή έχει δώσει και σκουπίδια και διαμάντια. Έχω όμως πολλές φορές αναφερθεί πως αν επιμένουμε να λιβανίζουμε τα καλά του παρελθόντος, τότε δυναμιτίζουμε τις δημιουργικές δυνάμεις του παρόντος, τις οποίες και συχνά δε στηρίζουμε. Άλλωστε, όταν δεν υπάρχει κοινό για να αγκαλιάσει το διαφορετικό και μέσα για να ακουστεί προς τα έξω, δε δημιουργείται κι όλας... Έτσι η μεγάλη πλειοψηφία εν τέλει παίρνει αυτό που της αξίζει (κι όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε τι είναι αυτό), αφήνοντας μερικούς αιωνίως ανήσυχους να αναζητούν μανιωδώς το όμορφο, στα τελευταία ράφια του πλέον άγνωστου δισκάδικου.

Υ.Γ.: Γίνεται κατανοητό πως το "πρωτότυπο" στα παραπάνω συγκροτήματα που ανέφερα, δεν έχει να κάνει με το παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι, αλλά αποκλειστικά και μόνο το τοπικό.

kostasd
Απάντηση #4 στις: 01/02/03, 13:20

Bluewind, μέσα και από άλλες συζητήσεις έμαθα να εκτιμώ τις γνώσεις και τις απόψεις σου πάνω στη μουσική.... Και τώρα λοιπόν όσα λες μόνο αβάσιμα δεν είναι! Από ό,τι βλέπεις δεν αρνούμαι την ύπαρξη "διαμαντιών" στη σημερινή ελληνική δισκογραφία... αλίμονο! Από αυτούς ακριβώς που ανέφερες περιμένω έναν νέο κύκλο... Για το Φάμελλο δεν χρειάζεται να μιλήσω καν... στους Raining Pleasure έχω ξαναναφερθεί... θα προσέθετα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Κωνσταντίνο Βήτα, τον Παρίση από τα Υπόγεια... και άλλους ακόμη.

Θέλω να ελπίζω ότι μέσα από αυτή την οχλαγωγία με "τα ίδια και τα ίδια" κάποιοι από αυτούς θα κάνουν το μεγάλο "μπαμ"... για να έχουμε κάτι να θυμόμαστε και να καμαρώνουμε ότι βρισκόμασταν εκεί όταν η ελληνική μουσική άφησε για άλλη μια φορά τα λιμνάζοντα νερά, έσπασε τους κάβους και έφυγε... για καινούρια "λιμάνια"! Αμήν!!!