Ελληνικό τραγούδι... ομιχλώδες τοπίο... (1)

Μια από τις καλύτερες στιγμές των συζητήσεων στο "Στέκι". Μια μεστή συζήτηση γεμάτη ιδέες, νοήματα και σκέψεις.
Με πρωταγωνιστή/εισηγητή τον kostasd και συμμετέχοντες τους panos234, bluewind, newbie, zorba the freak, jagmaster, casper και kain.

kostasd
Ελληνικό τραγούδι... ομιχλώδες τοπίο...
Στις: 31/01/03, 18:50

Από καιρό ονειρεύομαι να κάνω αυτό το post... να που βρήκα τον χρόνο τώρα...Θα προσπαθήσω με λίγα λόγια να επιχειρηματολογήσω στο γιατί πιστεύω πως το ελληνικό πεντάγραμμο βρίσκεται στο... χείλος του γκρεμού (πολύ αισιόδοξο αυτό έτσι!!!!)

Μια φορά και έναν καιρό τα τραγούδια μιλούσαν για ιδέες... για τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα... για τον λαό... υπήρχαν λοιπόν τα... 'πολιτικά τραγούδια". Υπήρχαν όμως και άλλα, μιλούσαν αυτά για έρωτες για ταξίδια και για όνειρα... Κάποτε υπήρχε ο Μίκης, ο Μάνος και ο άλλος Μάνος... ο Διονύσης και άλλοι που παίρναν μια κιθάρα, ένα μπουζούκι, ένα μαντολίνο και έφτιαχναν ύμνους που κάνανε τις καρδιές να χτυπούν πιο δυνατά... όλες τις καρδιές... των αγωνιστών, των ιδεολόγων... αλλά και των ερωτευμένων... των διψασμένων για το αύριο που το ονειρεύτηκαν μέσα από τις λέξεις του Γκάτσου ,του Ελευθερίου... αλλά και των ποιητών... του Ελύτη, του Ρίτσου... κ.α.

Ξαφνικά τα τραγούδια πάψανε να μιλάνε για πολιτική... ήταν τότε ο Θάνος... αλλά και ο Παύλος... ο ένας μιλούσε με την θάλασσα, ο άλλος έντυσε για πρώτη φορά το ροκ με ελληνική φορεσιά... Ήρθε ο "Σταυρός", ήρθε και το "Φλου". Τα τραγούδια πάψανε να λένε για αγώνες... για "ήλιους" και "ανηφόρες", μιλούσαν για το καθημερινό, το όμορφο και το άσχημο πρόσωπο της μέρας μας, μιλούσαν την γλώσσα που η κοινωνία ψιθύριζε... όσα οι νέοι κρύβανε στην καρδιά τους και τα βγάζανε όταν τους συγκρίνανε και τους βρίσκανε "λίγους"... οι ιδεολογίες τέλειωναν... Έπειτα ήρθαν δυο αδέρφια, ο Χάρης και ο Πάνος για να ξαναορίσουν την έννοια του τραγουδοποιού και να δείξουν στους επόμενους το δρόμο που άνοιξε ο "Σταυρός του Νότου". Γράφανε τραγούδια για τις πόρνες, τα ναρκωτικά, το κομμάτι ψωμί που παλεύεις να κερδίσεις, ακόμα και για την χυλόπιτα! Από τότε υπήρξαν πολλοί... πάρα πολλοί που γράψανε τραγούδια σαν του Χάρη και του Πάνου, ήταν μια ολόκληρη γενιά όλοι αυτοί... άλλοι νεότεροι, άλλοι λίγο παλιότεροι των Κατσιμίχα... μη με παρεξηγείτε λοιπόν, αν θεωρώ τα "Ζεστά Ποτά" σαν διαπιστευτήρια της γενιάς του Μαχαιρίτσα, του Πορτοκάλογλου, του Τσακνή...

Η μια γενιά λοιπόν γεννάει την άλλη και έτσι από αυτούς ήρθαν άλλοι... νεότεροι... οι Πυξ-Λαξ ας πούμε. Εν τω μεταξύ ο σπόρος που "φύτεψε" ο Παύλος έβγαζε από καιρό καρπούς πολλούς... τον Βασίλη, τις Τρύπες, τα Σπαθιά, πιο πριν τους Τερμίτες που πήρανε στα χέρια τους το ελληνικό ροκ και του δώσανε φωνή και λόγο. Αυτά μέχρι χθες λοιπόν...

Σήμερα μετράμε ασφαλώς άπειρους συνθέτες... υπερβολικά πολλούς τραγουδοποιούς-τραγουδιστές και εκνευριστικά πολλά συγκροτήματα... Παράγωγα όλα της προηγούμενης γενιάς... Να απαριθμήσω συγκροτήματα:

Όναρ, Ντομένικα, Σύννεφα με Παντελόνια, Υπόγεια Ρεύματα, Διάφανα Κρίνα, Κίτρινα Ποδήλατα, Εκείνος κι Εκείνος, Παζλ, Μάσκες, Τσοπάνα Ρεϊβ, Ίχνη του ανέμου, 2002GR, Μπλε, Ανοιχτή Θάλασσα, Ψόφιοι Κοριοί, Μαύρη Μαγιονέζα, Πράσσειν Άλογα, De facto, Ενδελέχεια, Δούρειος Ίππος, Magic de Spell... να σταματήσω;;;

Το περίεργο είναι πως όλοι αυτοί χωράνε στην πολύπαθη ελληνική δισκογραφία και μάλιστα ξεφυτρώνουν ολοένα και καινούριοι... Κακό δεν είναι... όλοι έχουν το δικαίωμα στο όνειρο... αλλά γιατί στην πλάτη του ελληνικού τραγουδιού;

Όλοι αυτοί που ανέφερα... και φωνές έχουν και καλά τραγούδια γράφουν (όχι όλοι) το θέμα είναι ότι κανείς από αυτούς δεν προσέφερε ένα καινούριο άνοιγμα... μια στροφή σε κάτι νέο... Τώρα πια... ο Βασίλης κλείνει τα 50, οι Τρύπες αποτελούν παρελθόν, το ίδιο και οι Κατσιμίχα, ο Στόκας και ο Πλιάτσικας των Πυξ-Λαξ έχουν ήδη έναν προσωπικό δίσκο ο καθένας τους, ο Παύλος έχει φύγει εδώ και 10 χρόνια και όμως ακόμα ψάχνουμε να πιαστούμε από μια γενιά που ότι είχε να δώσει μας το έδωσε και με το παραπάνω... Κανείς δεν μπορεί (;) να ανοίξει το δικό του μονοπάτι; Ποιος από τους σημερινούς έλληνες μουσικούς είναι σε θέση να κάνει κάτι ανάλογο με τα "Ζεστά Ποτά" των 80's το "Φλου" και τον "Σταυρό" των 70's; Φοβάμαι κανείς από τους ...μπροστάρηδες... ας ελπίσουμε ότι κάποιοι που βρίσκονται στην σκιά των Πλιατσικαίων... και λοιπόν κλώνων να έχουν κάτι ουσιαστικό να μας δώσουν... έχω στο μυαλό μου ονόματα... και περιμένω.

Δυστυχώς κάθε "ασθένεια" έχει και τα συμπτώματά της... Ας δούμε λοιπόν μαζί τα συμπτώματα του ελλ. τραγουδιού:

Ομφάλιοι λώροι: Κατσιμίχα εγέννησαν Πυξ-Λαξ... Πυξ-Λαξ εγέννησαν... Ντομένικα, Όναρ, Σύννεφα με Παντελόνια και εμμέσως τα μισά σημερινά ελληνικά γκρουπ (τα άλλα μισά είχαν "μαμά" τις Τρύπες). Αν αυτό δεν είναι κατάντια τότε τι είναι... Πάρτε έναν δίσκο των Όναρ, των Ντομένικα και έναν των Πυξ-Λαξ... δώστε το σε κάποιον άσχετο ή ξένο και πείστε τον (αν μπορείτε) ότι πρόκειται για 3 (!) διαφορετικά γκρουπ...

Μπαμπάς και γιος: Με πόση ευκολία αλήθεια ένας μπαμπάς βάζει τον γιόκα του στο κόλπο... είτε τον χρειαζόμαστε είτε όχι... Τι άλλο από έλλειψη ουσιαστικών προσώπων στο τραγούδι σημαίνει αυτό;

Παλιέ μου φίλε γνώριμε: Ο παλιός είναι αλλιώς... και όταν ο νέος δεν είναι ωραίος τότε ο παλιός είναι και απαραίτητος... Γι αυτό και περιμένουμε ακόμα τον Βασίλη για να ακούσουμε ροκιά... γι αυτό και αισθανόμαστε "μισοί" χωρίς τους Κατσιμίχα... μέχρι νεοτέρας λοιπόν... θα ποντάρουμε σε 45άρηδες και πάνω... Ακόμα και οι μεγάλες πίστες της Αθήνας... δεν νιώθουν εμπιστοσύνη στα νέα ονόματα... αλλιώς γιατί Βανδή και Βίσση πλαισιώνονται από Βοσκόπουλο και Πάριο αντίστοιχα;

Διασκευές: Ό,τι μπορούν κάνουν τα παιδιά για να μας μάθουν το... παλιό ελληνικό τραγούδι...: "Τι σου ΄κανα και πίνεις", "Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα", "Ποια νύχτα σ' έκλεψε", "Ιστορία μου, αμαρτία μου" με τον Ανδρέα για φόντο... Υπάρχουν πολλές ακόμα "διασκευές" και μαζί άπειρα tributes και κάθε είδους αφιέρωμα-αναμάσημα μιας παλιάς καλής εποχής... Το 'Βραβείο Διασκευών' ωστόσο το δικαιούται αναμφισβήτητα η κα. Σκιαδαρέση... διαφωνεί κανείς;

Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ πολυσυζητημένα: Φτηνός στίχος... επαναλαμβανόμενες... ηλεκτρικές μπαλάντες μέχρι αυτοκτονίας... Ακόμα και όσοι ξεφεύγουν από αυτά, π.χ. Μάλαμας, Περίδης, Πασχαλίδης, Αλκίνοος και πολλοί ακόμα, δεν μπορούν με τίποτα να μας ξαφνιάσουν πια...

Μέχρι να γίνει κάτι που θα μας ξυπνήσει από τον λήθαργο που μας έριξε η σημερινή κατάσταση... τα αυτιά μας θα είναι ανοιχτά αναζητώντας το καινούριο, το ανατρεπτικό και πρωτότυπο...

Είδομεν...

Ζητώ συγνώμη για τον χώρο που κατέλαβα με το κείμενό μου... Θα χαρώ αν αποτελέσει αφετηρία για μια ωραία συζήτηση...