Αμαρτίες Γονέων (kain)

Χρόνια μαθημένος στην καρέκλα
έγινε μέρος μου
- "όπου συνήθισες να ονειρεύεσαι, ζεις",
που έλεγε κι ο γέρος μου
παλιομοδίτης πατέρας.
Μου το θύμισε σήμερα η ρετσίνα και ο αέρας.

Τα πρωινά υπογράφω για την τύχη
τόσων ανθρώπων,
στο δερμάτινο κάθισμα που διευθύνω,
περιουσία όλων μου των κόπων,
της συζυγικής ντροπής
- να ηδονίζομαι στα γόνατα με ιδιαιτέρες περιωπής.

Νωρίς τ' απόγευμα παραγγέλνω φαϊ.
Καλή μαγείρισσα,
είκοσι χρόνια στεφανωμένη,
να μ' έχει έτοιμο καθώς γύρισα.
Το βράδυ παρέα τις ειδήσεις
θα δούμε - παιδί, δουλειά, λεφτά, ίδιες συζητήσεις.

Κυριακή πρωί τους βάζω στ' αμάξι,
το λέμε "εκδρομή",
κάτι διαφορετικό να γίνεται, μέρα που 'ναι,
κι ας είναι ίδια η διαδρομή
δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια
τώρα - καλοκαίρι στο Σούνιο, Παρνασσός και χιόνια.

"Μπαμπά, σήμερα γιατί δε μιλάς;",
ρώτησε η μικρή μου κόρη.
Χαμογελώ πεθαμένα και κράζω μέσα μου "βλάκα,
ακόμη δεν απέκτησες αγόρι."
Πού να το αφήσω
το κάθισμα, όσα δεν έκανα από ποιόν θα τα ζητήσω;

(05/2003)

Στίχοι: kain
Στάλθηκε στις: 25/08/03

[[Category: ]]