Ώρες Αλήθειας...

Λαγοκοιμόταν η Άνοιξη στα χείλια τα άλικά σου
κι ένας ντροπιάρης έρωτας δεν έλεγε να βγει.
Μες στα παρθένα, αφήνιαζαν φωτιές, τα σωθικά σου
κι από τού Πάνα τις στροφές εσειόντανε όλη η γη.

Οι σκιές απ τα μυρτόφυλλα, ως τρέμιζαν στον μπάτη,
μαυλίστρες, περνοδιάβαιναν στη σάρκα σου απαλά.
Καί σάμπως απ το αφάλι σου η λάμψη ενός αχάτη
παράδινε το στίγμα σου στο αχανές, δειλά.

Το ένα απ τα ρογοβύζια σου, το ίσκιαζες με το μπράτσο,
όσο που το άλλο, αγέρωχο, βίαζε το κενό.
Μες στην ροή τού αιμάτου σου, δυο πόθοι σε σουλάτσο,
πόρφυρο βάφανε με βιά τον γαλανό ουρανό.

Χυμοί από τούς πόρους σου, ολόκαυτοι αναβλύζαν,
πού ένας ήλιος, σάτυρος, διψάει να καταπιεί,
την ώρα πού, κουρσάρικα, στους πόντους σου αρμενίζαν,
βλέμματα λάγνα απ τις ματιές, πού ως τώρα σε είχαν πιει.

Ήσουν λιαστή κι απόγερνες στη γη αποκαμωμένη
και με τα βλέφαρα κλειστά, βαθειά είχες ξεχαστεί,
όταν σε βρήκε η έκσταση, στην γύμνια σου, δοσμένη
στα βίαια χάδια νοητού, ονειρικού εραστή.

Στην ώρα της αλήθειας σου, κρυφό μαράζι τόχα
μπάσταρδο νάμουν του αγεριού, τού ηλιάτορα το φως
κι όπου το χώμα το άγιασες, μια ασήμαντη μολόχα
πού μες στα μύρια ρίγη σου, να υπάρχω και να ανθώ.

Αφιερωμένο στην... (σε ποιάν, αλήθεια;)

Σπήλιος εποίει...