Η Πρώτη Ζωή (kain)

Ήρθες και βάρυνες το βλέμμα και πελάγωσες,
τα χέρια σου τα κουρασμένα πάλι που γάζωσες
με μια κλωστή από σκάρτη ελπίδα ξηλωμένη
- κοιτάς παλιά φωτογραφία μου, καθώς συγκινημένη

Τα νέα, τον καιρό, τη δική σας ζωή μου μεταφέρεις,
Το πότε θα ειδωθούμε, μα όσο να ’ναι, καλά το ξέρεις,
Ποτέ δε φτάνουνε οι μέρες, πάντα κάτι θα περισσεύει
που δεν πρόλαβα να ζήσω και που συχνά θα με παιδεύει

Όσες φορές κι αν το χρόνο στην πρώτη μου ζωή γυρίσω,
ποιανού τα βήματα, τις καινούριες χαρές ν’ αποτιμήσω;
Γι’ αυτό λιγότερο, λέω, να με βλέπουν, όσοι με γνώρισαν
και πια με τ’ άγνωστο, ξενόφερτο πρόσωπό μου απόρησαν.

Θυμάσαι, μάνα; Τότε που ’φυγα ήταν μια κάποια Τετάρτη
κι είχα με πράσινο στυλό κυκλωμένα στο μεγάλο χάρτη
Την πόλη, το δρόμο και το μήνα. Σάββατο τώρα ξημερώνει,
των Αγίων Πάντων, και παντού η νοσταλγία με σαρώνει...

Στίχοι: kain
Στάλθηκε: 01/11/2003