Υφολογικα στοιχεια της κλασσικης περιοδου.

Κατα την κλασσικη περιοδο, για πρωτη φορα στην ιστορια της μουσικης, η ενοργανη μουσικη εγινε πιο σημαντικη απο την φωνητικη.

Η ορχηστρα και τα συνολα δωματιου εγιναν στερεοτυπα.

Η βασικη διμερης και τριμερης οργανωση του μετρου εμεινε απαραλλαχτη ως κανονας ομως καθιερωθηκαν απλα ρυθμικα προτυπα που δημιουργησαν τη λεγομενη τυραννια του μετρου η οποια θα κυριαρχησει για εναν ακομη αιωνα. Η μελωδια ετεινε να γινει πιο μοτιβιστικη και επιγραμματικη, αντιθετα με το εκτεταμενο, ποικιλματικου χαρακτηρα, υφος πολλων μελωδιων του μπαροκ.

Η αρμονια ηταν το δευτερο σημαντικο στοιχειο μετα τη μελωδια. Κανονες στην εποχη αυτη ηταν τα αρμονικα προτυπα που αναμφισβητητα καθιερωσαν το τονικο κεντρο. Ως αντιδραση εναντιον της πολυπλοκης πολυφωνιας του υστερου μπαροκ, κανονας αυτην την εποχη γινεται η ομοφωνικη πλοκη, που κυριαρχειται απο τη μελωδια. Τα συνοδευτικα ομως προτυπα ηταν διαφορετικα απο εκεινα της εποχης του μπαροκ.

Η αντιστιξη διατηρουνταν σε ορισμενες μορφες και ειδικοτερα στη φορμα της σονατας*. Η μορφικη δομη χαρακτηριζονταν απο απλοτητα και σαφηνεια. Οι τμηματικες μορφες (δημιουργουνταν απο αντιθεση και επαναληψη θεματικου υλικου, τονικοτητων και υφης), οι παραλλαγες και η νεα αρχη της αναπτυξης (κατακερματισμος, διευρυνση και τροποποιηση των θεματων) ηταν οι καθιερωμενοι κανονες. Οι φρασεις του μουσικου υλικου εγιναν πιο μικρες και σαφεστερα ομαλοτερες. Η σαφηνεια στη μορφη αποτελεσε ενα απο τα σημαντικοτερα υφολογικα στοιχεια εκεινης της περιοδου.

Επισης οι αντιθεσεις δυνατου-απαλου και αντιστροφα αποτελεσαν ενα νεο δραματικο μεσο για την περαιτερω αναπτυξη μιας εκφραστικης κορυφωσης.

Η ενορχηστρωση και η ενοργανωση ηταν στενα συνδεδεμενες με τη δυναμικη παραλλαγη.

Στην ορχηστρικη μουσικη εμφανιστηκαν πολυ περισσοτερες ηχοχρωματικες αντιθεσεις και μεγαλυτερη ποικιλια, παρολο που η συνθεση των συνολων ηταν πιο σταθερα εδραιωμενη απο παλαιοτερα.

• Η ΜΟΡΦΗ ΣΟΝΑΤΑ

Το προτυπο που χρησιμευε ως δομικη βαση για το μεγαλυτερο μερος της ενοργανης μουσικης της κλασσικης περιοδου, ηταν η σονατα. Η σονατα ηταν ενα εκτενες εργο αποτελουμενο απο επι μερους τμηματα. Αναλογα με το μεσο εκτελεσης για το οποιο προοριζονταν, ονομαζονταν, πχ, συμφωνια, κοντσερτο, κουαρτετο εγχορδων, σεξτετο, τριο. Η ονομασια σονατα περιοριζονταν για τα εργα σολο οργανο η για οργανο συνοδευομενο απο πιανο η τσεμπαλο.

Η σονατα αρχικα ειχε τρια μερη αλλα τελικα στεθεροποιηθηκε ως τετραμερης μορφη οταν ενα μενουετο προστεθηκε με την εξης σειρα:

1) σοβαρο αλεγκρο

2) αργο λυρικο μερος (ανταντε η αντατζιο)

3) μενουετο η τριο

4) ζωντανο, βιβατσε φιναλε.

Η εσωτερικη δομη του πρωτου μερους ηταν τοσο ομοιομορφη ωστε ονομαστηκε "φορμα σονατα".

Το βραδυτερο δευτερο μερος δεν εχει στερεοτυπη μορφη. Το τριτο μερος (που συνηθως παραλειπεται στο κοντσερτο και μερικες φορες και σε αλλες φορμες) ειναι ενα χαριτωμενο μενουετο η σκερτσο, μια ζωηρη δηλαδη ρυθμικη μορφη.