H μουσικη των Αγγλων συνθετων

Αντιθετα με τη μουσικη των Γαλλων, η μουσικη των Αγγλων συνθετων, οπως του Φειφαξ (1464-1521) και του Κορνις (1523), χαρακτηριζεται απο πλουσιες μελωδιες και εκτενεις συνθεσεις ανω των οκτω μερων, απο πολυ χαμηλους μπασους εως πολυ υψηλες σοπρανο.

Η πιο πολυτιμη πηγη του υφους αυτου ειναι το "Χορωδιακο βιβλιο" του Ιτον μια συλλογη θρησκευτικων συνθεσεων.

Κατα τη διαρκεια της βασιλειας του Ερρικου Η' (1509-1547), οταν η εκκλησια της Αγγλιας χωριστηκε επισημα απο αυτην της Ρωμης, θεωρηθηκε απαραιτητο οι λειτουργιες της Νεας Αγγλικανικης εκκλησιας να ψαλλονται στα αγγλικα και οχι στα λατινικα, ωστε να γινονται κατανοητες. Η μεταφορα της λειτουργιας στα αγγλικα διακοπηκε κατα τη βασιλεια της Μαριας Α' και επανηλθε κατα τη διαρκεια της Ελισσαβετ Α'.

Ενας απο τους κυριοτερους συνθετες αυτης της εποχης ειναι ο Γουιλιαμ Μπερντ (1543-1623) του οποιου οι λειτουργιες για τρεις, τεσσερις και πεντε φωνες χαρακτηριζονται απο τεχνικη τελειοτητα και συναισθηματικη ενταση.

Η επομενη γενια επικεντρωθηκε στην αναπτυξη του αγγλικανικου αποκλειστικα στυλ. Το αγγλικο αντιστοιχο του μοτετου ειναι τα ανθεμια, μονοφωνικες συνθεσεις θρησκευτικων κειμενων. Εμφανιζονται δυο τυποι υμνων, ο πληρης υμνος για χορωδια διχως οργανα και ο μεικτος υμνος για σολιστες με χορωδια και συνοδεια οργανων.