Προβολή πηγής για Τότε και Τώρα : Ένα ακόμα μικρό παραμύθι για μεγάλους

Τότε...

... Είναι βράδυ, έξω φυσάει ένα απαλό αεράκι που κάνει τα μακριά μαλλιά του να κουνιούνται ανέμελα σύμφωνα με τις διαθέσεις του αέρα. Κάπου στο βάθος ακούγεται ένα συνονθύλευμα ψιθύρων, μια γλυκιά οχλαγωγία, μια γνώριμη αδημονία πλανάται στον αέρα. Κάπου – κάπου μια δυνατή φωνή, ένα γέλιο, σπάζουν αυτό το ρυθμικό βουητό... Χαμογελάει, κοιτάζει πίσω του και παρατηρεί... Τον κιθαρίστα που διαφωνεί για ακόμα μια φορά με τον πιανίστα για μια συγχορδία σε ένα τραγούδι. Λίγο πιο πέρα κάποιος, κρατώντας ένα πανάκι, σκουπίζει με θρησκευτική προσήλωση σχολαστικά το μπάσο του. Τα μάτια του διασταυρώνονται με τα μάτια του ντράμερ, που στα χέρια του κρατάει δυο μπαγκέτες και βασανίζει πάλι τη σόλα του παπουτσιού του, κάνοντας εξάσκηση τον ρουλό 2-2. Ο ντράμερ του κλείνει το μάτι και του δείχνει με ένα νεύμα τους διαφωνούντες μουσικούς... Κουνάει το κεφάλι του συνωμοτικά και κοιτάει το ρολόι του... Ακόμα μισή ώρα... Τότε...

... Έχει σκοτεινιάσει, οι φίλοι του έξω από το δωμάτιο του λένε να κάνει πιο γρήγορα, σε μισή ώρα αρχίζει, θα αργήσουν... Κοιτάζεται στον καθρέφτη, ελέγχει μήπως έχει ξεχάσει τίποτα, φουλάρι, τσιγάρα, φλασκί με τσίπουρο, σκουλαρίκι... εισιτήριο!! Παραλίγο να ξεχάσει το βασικότερο... Χαμογελάει ικανοποιημένος, νοιώθει όμορφα, νοιώθει έτοιμος... Βγαίνει από το δωμάτιο και τους φίλους του, όλοι φουλάρια, σκισμένα και ξεθωριασμένα τζιν, μάτια που βράζουν από ενέργεια κι ανυπομονησία, αχτένιστα μαλλιά, σπυράκια κι ένα χαμόγελο που μοιάζει να είναι κολλημένο στις φάτσες τους από τη μέρα που γεννήθηκαν... Βγαίνουν στο δρόμο, κάποιος ρωτάει: «έχετε όλοι τα εισιτήρια σας;”... Τότε...

... Η μουσική έχει αρχίσει, από κάτω ακούγονται φωνές, συνθήματα, σφυρίγματα... Γελάει, ήρθε η ώρα, πίνει μια τελευταία γουλιά από το μπουκάλι με το κονιάκ και βγαίνει... Τα ουρλιαχτά και οι φωνές δυναμώνουν, αρχίζει να τραγουδάει... Τότε...

... «Γαμώτο ξεκίνησαν, πάμε γρήγορα»... «στο είπα θα αργήσουμε, πως θα φτάσουμε μπροστά τώρα, γίνεται χαμός»... “Ξεκολλάτε, εγώ μπροστά κι ακολουθάτε»... σπρώξιμο, σκούντημα, φιλότιμες προσπάθειες να φτάσουν μπροστά... Μπροστά και κέντρο, Πάντα!! ... Τα καταφέρνει, κοιτάζει πίσω, οι φίλοι του έχουν κολλήσει πιο πίσω, δεν πειράζει, θα τα πούνε μετά, τώρα έχει συναυλία... Τότε...

... Είναι μούσκεμα στον ιδρώτα, οι σταγόνες στάζουν στο πρόσωπο του και τα μαλλιά του έχουν κολλήσει πεισματικά επάνω του, παίρνει μια πετσέτα σκουπίζεται... «κι άλλο. κι άλλο, κι άλλο»... Κοιτάζει τους μουσικούς, όλοι ιδρωμένοι και κουρασμένοι, , με ένα χαζό χαμόγελο ικανοποίησης... «Πάμε» λέει ο κιθαρίστας... «πάλι; παίξαμε τρεις ώρες» ρωτάει ο πληκτρας... «βγήκαμε ήδη τρεις φορές, δεν νοιώθω τα χερια μου» παραπονιέται ξέπνοος ο ντράμερ... “ε, και;”, συμπληρώνει με ένα χαμόγελο ο μπασίστας... Κοιτάζει πάλι έξω, οι φωνές έχουν αρχίζει να καταλαγιάζουν, τα φώτα έχουν ανάψει, η ματιά του πέφτει σε έναν πιτσιρικά που κοντεύει να φτύσει το λαρύγγι του ουρλιάζοντας «κι άλλο, κι άλλο», ξαφνικά ο πιτσιρικάς τον κοιτάει στα μάτια και φωνάζει ακόμα πιο δυνατά... «Πάμε» λέει στους μουσικούς που τον κοιτάνε κι αυτοί κατάματα και κρέμονται από τα χείλη του... Βγαίνουν, το κεφάλι του πάει να σπάσει από την πίεση, τραγουδάει πολλές ώρες, έχει ήδη πιει πολύ, δεν βαριέσαι, πάμε, τίποτα δεν τελείωσε μέχρι να τελειώσει... κοιτάζει τον πιτσιρικά, τα μάτια του πετάνε σπίθες... για σένα πιτσιρικά, για σένα... Tότε...

... Είναι μούσκεμα, έχει βραχνιάσει, δεν νοιώθει το σώμα του, κι όμως φωνάζει «κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο»... Κάποιος τον χτυπάει στο πρόσωπο, γυρνάει και τον παρατηρεί στιγμιαία, εντάξει, κι άλλος στον κόσμο του είναι, τραγουδάει, κατά λάθος το έκανε, τον κερνάει μια γουλιά τσίπουρο, ο άλλος ανταποδίδει και τον κερνάει μια μπύρα... Ξανακοιτάει μπροστά και συνεχίζει να ουρλιάζει «κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο»... Τον βλέπει, τον καρφώνει με τα μάτια του, για μια στιγμή διστάζει, τα μάτια του άλλου, καίνε, πετάνε φωτιές, ε καί; φωνάζει ακόμα πιο δυνατά, του γυρνάει πλάτη, που πας; ... Ξαναβγαίνει, που την βρίσκει τόση ενέργεια; αρχίζει να τραγουδάει με όση φωνή του έχει απομείνει... Για σένα αδερφέ, για σένα... Τότε...

<br />
Τώρα...

... Έχει σκοτεινιάσει, έχω φυσάει ένα απαλό αεράκι και τον εκνευρίζει, πάλι θα του παίρνει τις παρτιτούρες ο αέρας... Κάπου έξω ακούγεται φασαρία, φωνές, γέλια... Ξεφυσάει, κοιτάζει πίσω του και παρατηρεί... Ο κιθαρίστας κι ο πληκτράς ελέγχουν σχολαστικά τον εξοπλισμό τους αμίλητοι, ο μπασίστας είναι καινούργιος, έχει άγχος, κοιτάζει έξω στο πλήθος και περιμένει, ο ντράμερ συνεχίζει να βασανίζει το πόδι του με τις μπαγκέτες και του κλείνει το μάτι... Κουνάει το κεφάλι του βαριεστημένα και κοιτάζει το ρολόι του... Ακόμα μισή ώρα, γυρνάει στο καμαρίνι του... Τώρα...

... Είναι βράδυ, έξω από το δωμάτιο ακούγονται παιδικές φωνές, κοιτάζεται τυχαία στον καθρέφτη και κολλάει, άσπρες τρίχες, κι άλλες!! ... Βγαίνει από το δωμάτιο, φιλάει τα παιδάκια του και κοιτάει την γυναίκα του... “Τελικά θα ρθείς;”, την ρωτάει, όχι, είναι κουρασμένη, θα μείνει με τα παιδιά να δουν καμιά ταινία στον υπολογιστή, βαριέται κιόλας, πάλι αυτόν; ... Φεύγει, κάπου μακριά ακούει μουσική, η συναυλία ξεκίνησε, πάλι άργησε... Τώρα...

... Η μουσική παίζει ήδη, ήρθε η ώρα, έξω φωνές, συνθήματα, σφυρίγματα... Πίνει μια γενναία τζούρα κονιάκ, αναστενάζει και βγαίνει... Οι φωνές δυναμώνουν, χαιρετάει το πλήθος, λέει ένα αστείο κι αρχίζει να τραγουδάει... Τώρα...

... Σπρώχνει, σκουντάει, ζητάει συγγνώμη, πρέπει να φτάσει μπροστά, αυτή τη φορά έχει σκοπό να τα καταφέρει... Μπροστά και κέντρο, όπως Τότε... Τα καταφέρνει, κοιτάζει γύρω του, πιτσιρικάδες με ανάμεικτες φάτσες, άγνωστες, άλλοι με μακριά μαλλιά, άλλοι με ράστα, άλλοι με ξυρισμένα μαλλιά, σκουλαρίκια στην μύτη, στο φρύδι, στο μάγουλο, κοπέλες με ένα κομμάτι ύφασμα για πανωφόρι, μπροστά στο πάλκο κάγκελα και σεκιούριτι, δεν βαριέσαι, αφοσιώνεται στην συναυλία... Τώρα...

... Ιδρωμένος, κουρασμένος και ζαλισμένος από το ποτό μπαίνει στο καμαρίνι του... Επιτέλους, τελείωσε και σήμερα, κάποιοι φωνάζουν «κι άλλο, κι άλλο», βρίζει μέσα από τα δόντια του, σηκώνεται ΠΡΈΠΕΙ να ξαναβγεί, έστω και μια φορά, στην τελευταία συναυλία του το ξεκαθάρισαν, τουλάχιστον ακόμα μια φορά... «Πάμε» λέει στους μουσικούς που είχαν ήδη ξεκινήσει να διαφωνούν για το ποιό μαγαζί κάνει τον καλύτερο πατσά, και ποιό από αυτά είναι πιο κοντά, βαριεστημένοι και κουρασμένοι σηκώνονται, ο μπασίστας είναι ο μόνος που χαμογελάει αλλά το κρύβει έτσι ώστε να μην το καταλάβουν οι υπόλοιποι, του αρέσουν τα τραγούδια, κι ας είναι απλά, κι ας είναι παλιά, κι ας είναι ξενόφερτα... Βγαίνει πάλι, ο κόσμος από κάτω τον αποθεώνει, έχει πονοκέφαλο, παραπατάει, δεν βαριέσαι, μια ψυχή που ‘ναι να βγει... Αδειάζει το μπουκάλι με το κονιάκ κι αρχίζει να τραγουδάει... τα μάτια του πέφτουν σε μια γνώριμη φάτσα, κάτι του θυμίζει αλλά αδυνατεί να βρει τι... Και τι θες ρε μεγάλε στη συναυλία, μπροστά – μπροστά με τα πιτσιρίκια ρε φίλε, τράβα σπιτάκι σου, να πάω στο δικό μου... Τώρα...

... Είναι κουρασμένος, δεν νοιώθει τα πόδια του από την ορθοστασία, είναι εκνευρισμένος, τα πιτσιρίκια τον ενοχλούν, κάθε τρεις και λίγο μόλις ένα τραγούδι έχει λίγο παραπάνω παραμόρφωση παίρνουν φόρα και χτυπάνε ο ένας τον άλλο, κάποιοι από αυτούς σιγοτραγουδάνε μερικά από τα τραγούδια και κοιτάζουν περιφρονητικά τους άλλους που χτυπιούνται λες κι έχουν πάει στο γήπεδο... «κι άλλο, κι άλλο»... Όχι άλλο σκέφτεται, αύριο ξυπνάω νωρίς, πρέπει να φύγω, ωχ ξαναβγαίνει... Οι ματιές τους διασταυρώνονται, μένει έκπληκτος, τα ματια του άλλου είναι θολά, κουρασμένα, φοβισμένα, κι εσύ; ... Έλα ρε φίλε, σταμάτα, σταμάτα να φύγουμε, κι όχι μόνο για σήμερα, να φύγουμε για πάντα από εδώ, να μείνουν οι αναμνήσεις... Ήρθαμε, ζήσαμε καλά, ζήσαμε αληθινά, ζήσαμε, να μην το ξεπουλήσουμε άλλο, να μην το ξεφτιλίσουμε άλλο, προσπαθήσαμε, δεν μας βγήκε... ήμασταν κάποτε ροκάδες... Όχι άλλο ρε φίλε, τράβα σπιτάκι σου να πάω στο δικό μου... Τώρα...

... Τότε;  Τώρα;  Πότε;  Ποτέ; ...

<br />
''Για τον Βασίλη...''<br />
<br />
[[Category: Γνώμες και Σκέψεις]]