Τα ευρωπαικα μουσικα κεντρα κατα την κλασσικη περιοδο (2)
Βιέννη
Η Βιεννη ηταν το κυριο μουσικο κεντρο του γερμανοφωνου τμηματος της Ευρωπης. Η πολιτικη ειχε παντα εντονη επιδραση στις μουσικες εξελιξεις της πολης. Η Αυλη κυριαρχουσε στη μουσικη βιεννεζικη ζωη. Τα αυλικα θεατρα, που παρακολουθουνταν στενα απο διορισμενους αυλικους αξιωματουχους και απο τους ιδιους τους μοναρχες, ηταν το κεντρο των μουσικων και θεατρικων δραστηριοτητων.
Σημερα σωζονται πολλα εργα θρησκευτικης μουσικης απο την περιοδο εκεινη στις αυστριακες εκκλησιες, μοναστηρια και βιβλιοθηκες. Η μουσικη με συνοδεια ορχηστρας ηταν εξαιρετικα σημαντικη για την Αυστριακη Καθολικη εκκλησια.
Η παρισινη θεατρικη μουσικη ασκησε επισης εντονη επιδραση σε αυτην της Βιεννης. Κορυφαιος μουσικος συνθετης ηταν ο Κριστοφ Βιλιμπαντ φον Γκλουκ (1714-1787). Τα μπαλλετα του, οι οπερες και οι θεατρικες και μουσικες μεταρρυθμισεις σε οπερες - οπως "Ο Ορφεας και η Ευριδικη" εγιναν δεκτα με ενθουσιασμο στη Βιεννη.
Ωστοσο, η ανθηση του γαλλικου θεατρου σταματησε με τις μεταρρυθμισεις του Ιωσηφ του Β'.
Απο τη δεκαετια του 1750 και μετα ηδη η Βιεννη ηταν σημαντικο κεντρο για κοντσερτα υψηλης ποιοτητας. Η αριστοκρατια εδειχνε μεγαλη προτιμηση στη μουσικη και η αυτοκρατορικη αυλη ειχε τον ελεγχο ολων των θεατρων. Ετσι ειχαν τεθει οι βασεις για πειραματισμους και καινοτομιες στη μουσικη, ενω το μεγαλειο αλλα και η βιεννεζικη παραδοση ειλκυαν πολλους μεγαλους συνθετες της εποχης. Ο Μοτσαρτ εφτασε το 1781 και τον ακολουθησαν ο Χαυντν και ο νεαρος Λουνβιχ βαν Μπετοβεν, ο οποιος υπηρξε μαθητης των δυο πρωτων.
Τη δεκαετια του 1780, η ποιοτητα και ο ηχος των βιεννεζικων ορχηστρων εφτασαν σε πολυ υψηλα επιπεδα. Υπο τον Ιωσηφ, η σοβαρη οπερα ουσιαστικα εξελιπε και η οπερα μπουφα εγινε το πιο αγαπητο ειδος. Το 1776 ο αυτοκρατορας αναδιοργανωσε την οπερα. Το 1778 ιδρυσε ενα θιασο για το ανεβασμα μιας γερμανικης οπερας, θελοντας ετσι να ικανοποιησει την επιθυμια του κοινου για την προωθηση της γερμανικης γλωσσας και του γερμανικου πολιτισμου. Οταν ο Μοτσαρτ εφτασε στην πολη, οι μεταρρυθμισεις ηταν σε πληρη εξελιξη και ο συνθετης, επιθυμωντας να επιβληθει στο γερμανικο κοινο, τις ασπαστηκε.
Υπο τον Ιωσηφ, η συμφωνια, το κονσερτο και το κουαρτετο αναπτυχθηκαν με τροπους που ασκησαν μεγαλη επιρροη και τελικα σφραγισαν την κλασσικη εποχη. Στην ουσια το μονο μουσικο ειδος που δεν βρισκονταν σε ακμη, ηταν η εκκλησιαστικη μουσικη. Ο Μοτσαρτ και ο Χαυντν αρχισαν να γραφουν θρησκευτικη μουσικη μετα το θανατο του Ιωσηφ. Ο Μοτσαρτ πετυχε τη μεγαλυτερη αναγνωριση (οχι ομως και τον πλουτο) με την ιταλικη οπερα και στη δεκαετια του 1780 με το κονσερτο.
Ο Χαυντν μνημονευεται για τις συμφωνιες του και τη μουσικη δωματιου. Δημιουργησε τη βασικη μορφη του κουαρτετου εγχορδων με το opus(εργο) των 33 κουαρτετων, το 1781. Αυτα εγιναν το προτυπο για ολους τους συνθετες ακομη και για τον ιδιο τον Μοτσαρτ. Τα κουαρτετα του Μοτσαρτ ηταν πολυπλοκα, εξεζητημενα και ενδεικτικα των προτιμησεων του κοινου εκεινης της εποχης. Ο Χαυντν εγραψε μουσικη εξαιρετικα δημοφιλη, με σημαντικοτερη τη μουσικη δωματιου.
Ο Λεοπολδος, αδελφος του Ιωσηφ που τον διαδεχτηκε στο θρονο, αποκατεστησε το ιταλικο μπαλλετο και τη σοβαρη οπερα στη μουσικη σκηνη και επετρεψε την εκτελεση εκκλησιαστικης μουσικης με συνοδεια ορχηστρας, δινοντας την ευκαιρια στο τελευταιο εργο του Μοτσαρτ "Ρεκβιεμ" (1791) να ανεβει στη σκηνη και να γινει ιδιαιτερα δημοφιλες. Η επαναφορα της εκκλησιαστικης μουσικης απο το Λεοπολδο ειχε ως αποτελεσμα να δοθουν σπουδαιες παραστασεις σε σπουδαια εργα οπως οι Λειτουργιες του Χαυντν και τα δυο μεγαλα ορατορια των τελευταιων χρονων της ζωης του: "Η Δημιουργια" και "Οι Εποχες".
