Τα Σύνορα της Πίκρας (nyctodos)

Να 'μαστε πάλι στων συνόρων τα σχοινιά
Ένα φεγγάρι που το κόβουν στα μισά
Τα περιστέρια στις σκοπιές, κάνουν φωλιές
Εκεί που οι άνθρωποι, ανάβουνε φωτιές.

Σμίγουν τα χέρια, λες και σμίγουνε σπαθιά
Κίτρινη μαύρη, παίρνει χρώμα η καρδιά
Κι’ η δάδα καίει, μες του κόσμου το μπαλκόνι
Μήπως φωτίσει, τι είναι αυτό που μας ενώνει.

Έτσι η Ζεχρά, με την όμορφη Ελένη
Η καθεμιά της, στον θεό της πάει και λέει
Χώρια δεν τάξαν, σε κανέναν τον ντουνιά
Κανείς δεν θέλησε, μια τέτοια μοιρασιά.

Κοντά το τέρμα, και το νήμα θα κοπεί
Κανείς δεν θέλει, έναν μόνο νικητή
Σ’ αυτόν τον δρόμο, χέρια αλλάζει η σκυτάλη
Ελιάς στεφάνι, στης ειρήνης το κεφάλι

Σταυρακούδης Χρήστος - nyctodos