Τέλος (Χριστίνα)

Είναι η νύκτα παγωμένη σαν σκηνή απ' το παρελθόν
στεγνώνουν ακόμα και τα μάτια μου και κλαίνε
Μαδάνε τα πέταλα της καρδιάς μου και μαραίνονται
κι όλα αυτά γιατί μου λείπεις και μου φταίνε όλα

Είναι η ευτυχία τόσο μακρυά και δεν την φτάνω
σαν ήλιος που καίει σαν υπέρλαμπρο φως
σαν μακρυνό ταξίδι στο όνειρο που με απωθεί
σαν να μην έχει θέση για μένα στο όνειρο

Και φοβάμαι πολύ, λυπάμαι πολύ, φωνάζω πολύ
γιατί μόνη μου κατάλαβα πια πως δεν έχω κανέναν
Φύγε, μόνο κακό μπορείς να μου κάνεις πια
μα σ' αγαπώ όσο δε φαντάστηκες ποτέ

Βαρέθηκα πια, κανείς δε με καταλαβαίνει
τίποτα δε με τραβάει στα παλιά όμορφα χρόνια
Πρέπει να μάθω να ζω μόνη μου, να ζω για μένα
να μη βάζω στο νου μου λόγια ξένα, φτάνει, ΤΕΛΟΣ!

Χριστινα από Κύπρο
15 ετών
kouklitsa13@hotmail.com