Συνέχεια του σεραϊσμού (Chcome)
Ο Σένμπεργκ ακόμη και μετά το θάνατό του συνέχιζε να επηρεάζει πολλούς σημαντικούς μουσικούς.
Ο συνθέτης Νίκος Σκαλκώτας (1904-1949) μετέφερε τις ιδέες του Σένμπεργκ στην Αθήνα, όπου και παρήγαγε πολλά μουσικά έργα.
Ο Ρομπέρτο Γκέραρντ (1896-1970) εμπλούτισε τα έργα με ισπανικό χρώμα.
Άλλοι συνθέτες που υιοθέτησαν το σεραϊσμό ήταν ο Φρανκ Μάρτιν, ο Ερνστ Κρένεκ κι ο Λουίτζι Νταλαπίκολα.
Η πιο μεγάλη έκπληξη ωστόσο, στάθηκε η υιοθέτηση του σεραϊσμού από τον Στραβίνσκυ στη δεκαετία του 1950. Σαφέστατα η μεταστροφή αυτή ενός συνθέτη, που εθεωρείτο κλασσικός για χρόνια, είχε μεγάλη σημασία στην ιστορία της μουσικής.
Ο Μεσσιάν (1908-1992) ήταν όμως εκείνος που έδωσε μία νέα κατεύθυνση στο σεραϊσμό. Τα πειράματά του με τις ρυθμικές κλίμακες είχαν ως στόχο να ενώσουν τον τόνο με το ρυθμό σε μια κοινή οργανωτική μέθοδο.
Οι έρευνες αυτές απέδωσαν στο έργο του για πιάνο Mode de valeur et d'intensites στο οποίο καθιέρωσε κλίμακες τόνων, έντασης, διάρκειας κι εισαγωγής.
Ως μαθητής του Μεσσιάν, ο Πιερ Μπουλέζ (1925-) πήρε πολλά από το δασκαλό του κι εδραίωσε τη φήμη του πολύ νωρίς με τη σύνθεση μιας σονατίνας για φλάουτο και της πρώτης του σονάτας για πιάνο.
Αλλά ακόμη και σε αυτά τα πρώιμα έργα ήταν προφανές το χάσμα μεταξύ του σεραϊσμού του Σενμπεργκ και αυτού του Μπουλέζ. Ο Σένμπεργκ θεωρούσε τις σειρές του θεματικές οντότητες με επαναλαμβανόμενα μοτίβα που εμπλουτίζουν τη δομή. Αντίθετα, στο έργο του Μπουλέζ υπάρχουν λίγες θεματικές αντιστοιχίες. Ο Μπουλέζ θεωρούσε τις βασικές σειρές ουδέτερα αντικείμενα.
Το έργο του "Δομές" (1952), για δυο πιάνα, θεωρήθηκαν ένα σημαντικό ορόσημο για τον ολοκληρωμένο σεραϊσμό. Ο Μπουλέζ χρησιμοποιεί και τις 12 νότες της χρωματικής κλίμακας, που αναφέρονται ως τονικές σειρές, για να τις διαφοροποιήσει από τις σειρές διαρκείας των 12 διαφορετικών ρυθμικών αξιών.
Περίπου την ίδια περίοδο, ο Καρλχάιντς Στοκχάουζεν συνέθεσε το πρώτο ώριμο έργο του Kreuzspiel για όμποε, κλαρινέτο, πιάνο και κρουστά.
Άλλος ένας ακόμη σημαντικός συνθέτης του σεραϊσμού ήταν ο αμερικανός Μίλτον Μπάμπιτ που εφάρμοζε διαφορετικά τον σεραϊσμό στο ρυθμό, βασίζοντας τη θεωρία του στο γεγονός ότι ο τόνος έχει μια τακτική επαναλαμβανόμενη μονάδα, την οκτάβα, η οποία θα έπρεπε να έχει ένα ρυθμικό ισοδύναμο.
