Ρομαντική μουσική στη Γαλλία - Σοπέν

Αλλη μία σημαντική προσωπικότητα της ρομαντικής μουσικής στο Παρίσι ήταν ο Φρεντερίκ Σοπέν (1810-1849) ο οποίος ηταν Γαλλοπολωνός.

Ηταν μέλος του κύκλου των Λιστ, Μέντελσον, Μπερλιόζ.

Η ιδιοφυία του ως πιανίστα και συνθέτη αναγνωρίστηκε αμέσως στην Πολωνία και αργότερα και στη Γαλλία. Ανέπτυξε μια ιδιαίτερη τεχνική στο πιάνο η οποία κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του αιώνα.

Ο Σοπέν έχει μεινει γνωστός ως "Η ψυχή του πιάνου". Υιοθέτησε μια νεα προσέγγιση της σπουδής*, ανέπτυξε την nocturne** και ηταν απο τους πρωτους που πρόσθεσαν στοιχεία εθνικισμού με τις μαζούρκες και τις πολωνέζες τους (πολωνικοί χοροί). Το έργο του διακρίνονταν κυρίως για την ποίηση που το διακατείχε και το λυρισμό.

Ειναι γνωστός για τα κοντσέρτα και τα σόλο κομμάτια του για πιάνο, τα οποία περιλαμβάνουν 55 μαζούρκες, 13 πολωνέζες, 24 πρελούδια, 27 σπουδές, 19 nocturnes, 4 μπαλάντες και 4 σκέρτσι.

Ο Σοπέν διέθετε έναν πολύ ισχυρό και επαναστατικό χαρακτήρα. Εδειξε το μουσικό του ταλέντο απο πολύ μικρή ηλικία. Εφτασε απο την Πολωνία στο Παρίσι το 1831.

Το φθινόπωρο του 1836 γνωρίζει τη συγγραφέα Γεωργία Σανδή, μια γυναικα με πολύ ελευθερη σκέψη για την εποχή της. Αρχικά αντιστέκεται στο φλερτ της μα τελικά αδυνατει να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στη δυναμικοτητά της και αρχίζει μεταξύ τους μια παθιασμένη σχέση. Φευγει μαζι με τη Σανδή και τα παιδιά της, οταν ξαφνικά αρρωσταίνει απο φυματίωση. Η Σανδή κανει τα πάντα για να τον σώσει και τελικά πετυχαινει μια θεαματική καλυτερευση της υγειας του. Κάθε καλοκαίρι τον επαιρνε στο Νοαν για να αναπνευσει καθαρο αέρα που είχε ανάγκη. Εκει ο Σοπέν εγραψε τα πιο ευρηματικά του έργα οπως τη "Φαντασία σε φα ελάσσονα", "Βαρκαρόλα", "Πολωνεζα-φαντασία", "Μπαλάντα σε λα υφεση μείζονα", "Σονάτα σε σι ελάσσονα".

Στην εξοχή μάλιστα φρόντισε να πλουτίσει τις γνωσεις του στην αντίστιξη, καθώς εστελνε να του φέρνουν απο το Παρίσι δοκίμια μουσικολόγων για να μελετήσει. Το αρμονικό του λεξιλόγιο εγινε εκεινη την εποχη πιο τολμηρό χωρίς ομως αυτο να αποβεί σε βάρος της αισθαντικής του ομορφιάς.

Ομως απο καλοκαίρι σε καλοκαίρι οι σχέσεις του με τη Σανδή γίνονται ολο και πιο τεταμένες και το 1848 ερχεται η οριστική ρήξη μεταξύ τους.

Συντετριμμένος απο εκεινη τη στιγμή και απογοητευμένος πέφτει με άρρωστο ζήλο στη δουλειά, πηγαινοντας στη Σκωτια και στο Λονδίνο και αναλαμβάνοντας υπερβολικα πολλές καλλιτεχνικές υποχρεώσεις, ετσι ωστε να μην έχει το χρόνο να σκέφτεται. Ομως ειναι πια αδύναμος μακριά απο τη Σανδή, γεμάτος νοσταλγία και δεν μπορεί καν να ανταποκριθει ουτε στον νεανικό έρωτα της Σκωτσέζας μαθητριάς του Στέρλινγκ.

Τον επομενο χρόνο σβήνει περιτριγυρισμένος απο φίλους και ζητώντας να παιχθέι στην κηδεία του το Ρεκβιεμ του Μότσαρτ.

Η συγχρονη κριτική τον τοποθετεί αναμεσα στους αθάνατους της μουσικής. Διέθετε το σπάνιο χάρισμα να συνθέτει μελωδίες με πολυ προσωπικο χαρακτηρα που εξεφραζαν ψυχικά συναισθήματα, χωρίς ωστοσο να καταφεύγει στο συναισθηματισμό. "Ρομαντική" στην ουσια της η μουσική του, δεν περιέχει εντουτοις τα αναμενόμενα διακριτικά στοιχεία του ρομαντισμού, αλλά χαρακτηρίζεται απο μια κλασσικη καθαρότητα.

• Σπουδή: κομμάτι με σκοπό τη βελτίωση της επίδοσης του πιανίστα
  
  • Nocturne: νυχτερινή μουσική