Ρομαντική μουσική στην Ιταλία
Οι Ιταλοί ρομαντικοί συνθετες εγραφαν με έναν ιδιαιτερο τροπο και μια ιδιαίτερη μελωδικότητα δίνοντας μεγάλο βάρος στην ψυχαγωγία του κοινού.
Τα έργα του Τζοακίνο Ροσίνι (1792-1868), του Γκαετάνο Ντονιτσέτι (1797-1848) και του Μπελίνι (1801-1835) ήταν γνωστά σε ολη την Ευρώπη αλλά και στην Αμερική. Παρολο που η τεχνική στο τραγουδι ειχε πολύ μεγάλη σημασία, ο συνθετης κρατουσε τον έλεγχο των μουσικών στολιδιών: καθοριζε δηλαδή πλήρως τα πολύπλοκα κομμάτια που ειχαν ως σκοπό να ενισχυσουν το δραματικό στοιχείο.
Ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Ιταλία εγιναν οι κωμικές οπερες, οπως ο "Κουρεας της Σεβίλλης" του Ροσίνι και το "Ελιξίριο της αγάπης" του Ντονιτσέτι. Κανείς ομως δεν είχε την απηχηση του Τζουζέπε Βέρντι (1813-1901). Μεγάλες του επιτυχίες ηταν η όπερα "Ναμπουκο", ο υμνος του ιταλικου εθνικισμου "Va Pensiero", "il trovatore", "La Traviata", "Rigoletto", "Don Carlos", "Αιντα', "Ρεκβιεμ", "Οθελλος, "Φάλσταφ" κ. α. Οι δυο τελευταιες αυτές οπερες θεωρουνταν αριστουργηματα και επαιξαν σημαντικοτατο ρολο στην εξέλιξη του μουσικου δράματος στην Ιταλια.
Ο Βερντι σημερα θεωρείται ενας απο τους μεγαλύτερους συνθετες μουσικου δράματος ολων των εποχων. Οι μελωδίες του παρόλο που δεν εχουν ισως την συνθετική ανεση αλλων συνθετων, διαθετουν ιδιαιτερη δυναμη και διακατέχονται απο μια μοναδική αισθηση δραματικής θεατρικότητας.
Στα τέλη του αιωνα γραφτηκαν πολλές ρεαλιστικές οπερες: η "Καβαλερία Ρουστικάνα" του Μασκάνι, οι "παλιάτσοι" του Λεονκαβάλο, ο "Αντρέα Σενιέ" και η "Φεντορα" του Τζιορντάνο ειναι μερικά απο τα εργα που χαρακτηριζαν το ρομαντικό πνευμα της εποχής στην Ιταλία.
Ο πιο δημοφιλης συνθέτης της εποχής, που εθεωρείτο διάδοχος του Βερντι, ήταν ο Τζιάκομο Πουτσίνι (1858-1924). Ο Πουτσίνι υιοθέτησε το χρωματισμο αλλά διατηρησε τα σημαντικά στοιχεία της μελωδίας και του δράματος. Η πρωτη του επιτυχία ηταν η οπερα "Μποέμ" που μαζί με την "Μαντάμ Μπατερφλάι" και την "Τοσκα" παραμενουν απο τα σημαντικότερα κομμάτια του συγχρονου ρεπερτορίου. Η τελευταία του οπερα "Τουραντο" (η οποια ολοκληρωθηκε απο έναν μαθητή του, μετά το θανατό του) ειναι η τελευταία σημαντική ρομαντική οπερα του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
