Ριζικό... (Σπήλιος)

Από την κούνια, αμύρωτο, μηνάω τού ριζικού μου
να μού αντιβγεί στο γλιστερό τού μύθου του το αλώνι,
εκεί πού σουλατσάρουνε, η αιτία τού πανικού μου
κι η άβουλή μου υπόσταση, η πιο, απ τις πόρνες, πόρνη.

Το ριζικό μου, μιά σιωπή ακόμα μες στις τόσες
πού άστοργα διαφεντεύουνε νοερές σκιές τού απείρου.
Στου χρόνου τη διαστολή, μια από τις συνιστώσες.
Νεραιδομάνας μπάσταρδο κι απόπαιδο τού στείρου.

Τόχα γυρέψει στις θολές τού μέλλοντός μου εικόνες,
στα χνάρια των βημάτων μου, στο αχνό τού ορίζοντά μου,
στο λίκνο των βιωμάτων μου, στου χθες τους καταπιώνες,
στους σιωπηλούς μου αφορεσμούς καί στα αστραπόβροντά μου.

Στιγμές, στιγμές το απόδιωχνα κι άλλες, το λαχταρούσα
κι ήταν φορές πού θάρρεψα πως τόχα συναντήσει
σε ένα σου ανάριο βάδισμα, στα οράματα πού ζούσα
καί σε μιας σκέψης πλαδαρής το απαίσιο μεθύσι.

Το προκαλούσα, πού ήξερα πως μες στο παραμύθι
δεν είναι, παρά το άλλοθι αρνητικών συμβάντων,
σκιά σκιάς από όνειρο, πούχει ερμηνεύσει η λήθη,
μια λιτανεία περιφοράς απόηχων, μεταστάντων.

Κι έδωσα διάτα στα άπλερα τα χέρια, τα φθαρτά μου
τα όσα μύρια λάθη μου στην πέτρα να σκαλίσουν
και σε όσα με απαρνήθηκαν, από τα σφάλματά μου,
τα ορμήνεψα, στις εσχατιές τού χάους, μην το ζητήσουν.

Μαγιού ήταν νύχτα πού άστραψε στα στρας τού νυφικού σου,
μια χλεύη αναδυόμενη στον ύστατο θρίαμβό σου
κι ως τη σαγήνη είχε ντυθεί, τού όρκου τού ψεύτικού σου,
μού φανερώθη η μοίρα μου, μέσα απ το ριζικό σου.

Σπήλιος ¨98