Παλιό (Δροσουλίτης)

Ώ, συ, στοιχειό των λογισμών μου

ξανά να σ' έχω, αν δε μπορώ

σε πίνω μες το όνειρό μου

βράδυ, πανσέληνου θαρρώ

Πίνω κρασάκι είκοσι χρόνω

αχ, σαν και σένανε παλιό

γλυκά να καίει σαν το φιλί σου

που είν' της μοίρας να μη βρω.

Μα είναι βαριά και παλαιωμένη

η ανάμνησή σου, για καιρό

που η φαντασία μου επιμένει

να αποζητά για ιδανικό

Κι έτσι είναι η ζάλη δεδομένη

το παρελθόν μου, εθιστικό

και συ, για πάντα πια χαμένη

μα ελπίζω, κι είν' μεθυστικό.