Ο φιλόσοφος γέρος (dark awake Ζέφη)

Έι φιλόσοφε, εσύ χαμένος που είσαι στο ταξίδι μας
Εσύ μέσα στο φωτεινό μπλε, πες μου,
Μήπως έχεις βρει το μισό το δικό μου-το δικό μας,
κ όλων αυτών που δεν το χρειάζονται;

Όχι να μου το χαρίσεις... τουλάχιστον πες μου τι σ’ έχει διδάξει
κ αν απ’ όλα αυτά μπορεί κάτι ν αλλάξει.

Μη με πάρεις στ’ αστεία... κι εγώ μια άκρη ζητώ
κι ας είναι σιωπή... ας είναι όμως μια.

Μέσα μου καιρό σαπίζουν οι σκέψεις
βράχοι σωρό-μια εικόνα-εσύ κι εγώ γέρο.

Άσε με να σ’ αγγίξω
τρυφερά, απαλά, χωρίς να μιλήσω
κι όταν σηκώνεις τα χέρια ψηλά
τα πρώτα κλαριά της άνοιξης τρέμουν ξανά... και... ξανά.

Έλα κοντά μου γέρο,
πες μου τι ξέρεις,
τα παιδιά όλο ρωτούν,
κι εγώ; μάτια στη γη.

Ήταν η πρώτη του στιγμή...
Ήταν η μοναδική μου φυγή...
Ήταν ο αγαπημένος μου... ήταν εκεί...
Ήταν η μόνη μου πηγή...

Είναι η κατάρα εκείνη
που περπατά πάντα σκυφτή... Είσαι κ εσύ...