Ο Ξένος (anthrakoryxos)

Ήρθες μια μέρα λαμπερή, μέρα γιορτής
όμως στο διάβα σου σωπαίναν τα πουλιά
της μαύρης θλίψης σου κρυφός προσκυνητής
βαρύ το βήμα σου, τα ρούχα σου παλιά

Κι όπου να πέρναγες, ερχότανε η νύχτα
όπου σταμάταγες ερχόταν η βροχή
σαν να κρατούσες μες στην τσέπη σου, σε δίχτυα
μια σκοτεινή, μια αλλιώτικη εποχή

Είπανε θάνατος πως ήσουν ή προφήτης
και άλλοι λέγαν ένας μάγος μεθυσμένος
άγιος άνθρωπος, που έγινε αλήτης
και για τον κόσμο τούτο, άλλος ένας ξένος

Τριάντα μέρες, μαύρη νύχτα στο χωριό
τριάντα νύχτες και το κλάμα σου ποτάμι
μα το νερό του ήταν καθάριο και γλυκό
σαν την αγάπη σου γι’ αυτήν, που ’χε πεθάνει

Και βγήκε ο ήλιος, μα εσύ ήσουν παγωμένος
έτσι σε βρήκαν όπως παίζαν τα παιδιά
χαμογελούσες κι έμοιαζες ευτυχισμένος
κι ένα λουλούδι είχες πάνω στην καρδιά

Καλό ταξίδι ξένε, σε θυμάμαι
κάθε που πίνω απ’ το ποτάμι σου νερό
καλό ταξίδι ξένε, δε λυπάμαι
και δε φοβάμαι πια τον άσχημο καιρό