Οι αρχές του σεραϊσμού (Chcome)
Στο αρχικό της στάδιο, η κλασική σεραϊκή τεχνική αποτελείται από μια αυστηρή και λογική αναδιάταξη των 12 φθογγόσημων της χρωματικής κλίμακας, ώστε να σχηματιστεί η τονική γραμμή των 12 νοτών ή σειρά, που είναι και η βάση του έργου.
Η αναδιάταξη αυτή γίνεται με τέτοιον τρόπο, ώστε κάποια διαστήματα να αποκτούν ιδιαίτερη έμφαση μέσω των τμημάτων που συνολικά σχηματίζουν την τονική γραμμή.
Τα εσωτερικά αυτά χαρακτηριστικά δίνουν την αίσθηση της κατεύθυνσης στη σεραϊκή μουσική, που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν απλώς μια μαθηματική διευθέτηση των ήχων χωρίς αξία. Η 12τονη σειρά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει άλλες μορφές σειρών: οι αρχικές σειρές μπορούν να αντιστραφούν ή να έχουν μια ανάδρομη πορεία’.
Οι δύο αυτές λειτουργίες μπορούν να συνδυαστούν σε μία, παράγοντας μια ανάδρομη αντιστροφή.
Οι τέσσερις αρχικές και παραγόμενες μορφές μπορούν να μετατοπιστούν και να ξεκινούν από οποιαδήποτε από τις 12 νότες της χρωματικής κλίμακας, δίνοντας συνολικά 48 δυνατές σειρές.
Στην πρακτική μόνο λίγες από αυτές χρησιμοποιούνται σε ένα μουσικό κομμάτι.
Παρότι οι βασικές αυτές αρχές είναι σχετικά άμεσες, η εφαρμογή τους σε ένα κομμάτι μουσικής είναι πολύ πιο πολύπλοκη.
Οι σειρές μεταμφιέζονται μέσα στη γενική δομή, μέσω πολλων τρόπων, όπως την εκτόπιση φθογγοσήμων από την οκτάβα, την επικάλυψη των διαδοχικών σειρών και τον τεμαχισμό των σειρών με τη διαίρεσή τους σε διαφορετικά φωνητικά τμήματα.
Ο σχηματισμός μιας τονικής γραμμής και της παραγόμενης μορφής της (πρελούντιο από τη "σουίτα για πιάνο" του Σένμπεργκ):
Επεξήγηση:
Μια 12τονη χρωματική κλίμακα (σημειωμένη με Α) αναδιατάσσεται για να σχηματίσει μια τονική γραμμή (Β).
Οι αριθμοί αντιστοιχούν στις ίδιες νότες στο Α και στο Β(παρόλο που ο ίδιος αριθμός μπορεί να ερμηνευθεί αρμονικά).
Η τονική γραμμή μπορεί να υποδιαιρεθεί σε 4 τμήματα τριών φθογγοσήμων το καθένα (C ως F).
Τα τμήματα έχουν κάποια κοινά διαστήματα (κυρίως το ελάσσον τρίτο, το ελάσσον δεύτερο και το μείζον δεύτερο, που και τα τρία εμφανίζονται στο C και to D).
Οι παραγόμενες μορφές των σειρών (G ως I) θα πρέπει να συγκρίνονται με τις αρχικές σειρές (B). Το G είναι η αναστροφή), το H είναι η αναδρομή και το I η ανάδρομη αναστροφή (G και I συνδυασμένα)
