Οι

Ομορφιά, ήχος πάθους, αίμα καυτό στις φλέβες!
Βελούδο στο κορμί, παγίδα!

Ώ, ένοχοι εραστές στην εποχή της απόγνωσης
μαυραγοράζεται η αγάπη στα σοκάκια
του μυαλού, του δρόμου, όπως πάντοτε!

Γραπώνονται απ' τα κορμιά τους και ζητιανεύουν
αντικατάσταση στη μοναξιά!
Αυτός στα μάτια της, εκείνη στο μέλλον τους...

Δεν υπάρχει μέλλον, μονάχα παραμύθι, μονάχα το παρόν!
το ξέρουν, δε τους λυπάται ο χρόνος,
εγκατέλειψαν την ελπίδα μα όχι και τον αγώνα.

Δε το πιστεύουν μα ο φόβος εκβιάζει ισορροπίες...
Έπειτα, τί; πού; πότε; με ποιόν;

Η αγάπη ανθός που εξέθεσαν νωρίς
στον σηπτικό απανθρώπινο αέρα!
Ξερατά οι λέξεις... προς δημοσία κατανάλωση!

Πόση δύναμη χρειάζεται τελικά
για να αντέξουν την ουσία της στιγμής
να καταλάβουν πως τίποτε δε τους ανήκει;

Προσπάθησες να φυλακίσεις την ευτυχία
μα έχασες τα λογικά σου!

Ήθελε μονάχα να σε ζεστάνει.
Μετά θα φύγει...
Μια γή κορμιά διψασμένα, ψυχές, κορμιά διχασμένα!

Θεός δεν είσαι, το τέλος ν' αναστείλεις,
μα τυχερός να ζείς την αλλαγή που φέρει!
Αν, πάλι, δε το βλέπεις...

...καλώς τρέχεις και κρύβεσαι μες στις σπηλιές του τρόμου...