Ξεθωριασμένες μνήμες (Kostas76)

Πάνω σε ξεθωριασμένες μνήμες
Και σε ανείπωτες φευγάτες προσμονές
Αφήνω μια αγκαλιά από λύπες
Σε αγάπες που προσπέρασαν θολές

Λόγια συνθλίβονται σε βράχους από τύψεις
Γδαρμένα όνειρα απ του πατέρα τις συμβουλές
Ανάσες βρώμικες στις γειτονιές της σήψης
Απόψεις που απ άλλους πήρα δανεικές

Τι άλλο έμεινε να φυλάξω εκτός
Της μοναξιάς μου τις ήρεμες στιγμές
Και με όση δύναμη μου έμεινε να αποτάξω
Της πόλης τις ασταμάτητες ιερόσυλες βουές

Το σήμερα σκληρό και άμορφο δεσπόζει
Δυνατό απόρθητο οχυρό
Που μέσα του το τίποτα διασώζει
Σαν να ναι το πιο πολύτιμο αγαθό

Γιατί ψυχή μου τρέχεις μόνη
Σ ανησυχίας διαδρομές
Όταν υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι
Π' οδηγούν στης αναισθησίας τις γειτονιές