Κώστας Παυλίδης - Εμείς την εξαίρεση ψάχνουμε, τους λίγους

Από Κιθάρα wiki
Έκδοση στις 20:10, 29 Οκτωβρίου 2008 υπό τον/την Kitharawikiadm (Συζήτηση | συνεισφορές)

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Συνέντευξη στην Κατερίνα Πατεράκη.


«Ψάχνεις την εξαίρεση, γενικά, σ’ αυτό το χώρο. Εμείς δηλαδή την εξαίρεση ψάχνουμε. Τους λίγους.»''

Pavlidis-kostas-350.jpg


Συνέντευξη του Αντώνη Απέργη, χωρίς μια παράλληλη με τον Κώστα Παυλίδη, θα ήταν η μισή μόνο ιστορία. Όχι ότι ο καθένας τους από μόνος του δεν έχει τη δική του ισχυρή σφραγίδα στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, αλλά η συνύπαρξη και των δύο, αποτελεί μια μακρόχρονη ιστορία φιλίας, συνεργασίας και καλλιτεχνικής πορείας. Το ένα κομμάτι συμπληρώνει ιδανικά το άλλο. Ταλέντο και εμπιστοσύνη μαζί. Βλέπετε, στον καλλιτεχνικό χώρο, σπανίζουν οι περιπτώσεις εκείνες, που άνθρωποι με ταλέντο, αναγνωρίζουν το ταλέντο του άλλου και συμπορεύονται με κοινό όραμα. Η ιστορία έχει δείξει ότι, όταν συμβαίνει αυτό, το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου, δικαιώνει αυτή την εμπιστοσύνη.

Ο Κώστας Παυλίδης, είναι από τις σπουδαιότερες κατά τη γνώμη μου φωνές που έχει η μεσογειακή μουσική σκηνή σήμερα. Ένας τραγουδιστής με μοναδικό ηχόχρωμα και ερμηνεία. Τραγουδιστής που όταν τον ακούσεις ζωντανά, δεν τον ξεχνάς ποτέ. Φωνή αλλά και ψυχή.

Ήταν δύσκολο να τον βρω κι ακόμα δυσκολότερο να τον καταφέρω να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη. Δεν το έπαιζε δύσκολος, άλλωστε είναι ένας εξαιρετικά γλυκός και ευγενής άνθρωπος. Δεν προλάβαινε. Δεν ζει μόνο από το τραγούδι. Αλλά δεν τον νοιάζει, δεν παραπονέθηκε στιγμή. Έχει το δικό του τρόπο να ορίζει το πώς θέλει να το κάνει. Με συνέπεια στις επιλογές. Και η συνέπεια με τη συνέχεια, απέχουν μόνο ένα γράμμα.




Κώστα, σε γνωρίσαμε από το ομώνυμο τραγούδι του ντοκιμαντέρ «ΡΟΜ», που ερμήνευσες όταν ακόμα ήσουν 12 χρονών. Πες μου πώς έγινε η γνωριμία με τον Καραμαγγιώλη; Πώς σε διάλεξε;

Η δασκάλα μου στο δημοτικό με σύστησε στον Καραμαγγιώλη, που έκανε τότε το ντοκιμαντέρ ΡΟΜ, για τους τσιγγάνους. Έπαιξα στην ταινία, τραγούδησα κι ένα δυο τραγούδια και αργότερα, που έγραψε ο Κυπουργός τη μουσική, είδε την ταινία, με άκουσε να τραγουδάω, του άρεσα και με φώναξε να τραγουδήσω στο soundtrack. Από κει, ήρθε το πρώτο μου συμβόλαιο με την εταιρεία του Μάνου Χατζιδάκι, το “Σείριο”.


Είχες συναίσθηση τότε, πόσο σημαντικό ήταν αυτό που σου συνέβαινε;

Όχι, όχι καθόλου! . Μικρούλης ήμουνα, τα έβλεπα όλα σαν παιχνίδι. Όλα ωραία μου φαίνονταν.


Τι θυμάσαι από την επαφή σου με το Χατζιδάκι;

Θυμάμαι πολύ λίγα πράγματα, όπως μια φορά που μας είχε καλέσει σπίτι του με τους δικούς μου κι εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και παρατηρούσα, δεν ήξερα τι γίνεται, τα λέγανε οι μεγάλοι... Κι έλεγαν για το πρώτο μου συμβόλαιο! Η δεύτερη εικόνα που έχω, έντονα, είναι από το «Παλλάς», από μια συναυλία που είχαμε κάνει μαζί, όλοι οι καλλιτέχνες του Σείριου. Θυμάμαι που μου είχε πει τότε η Βίκυ η Γαλάτη, που ήταν διευθύντρια στην εταιρεία «Του άρεσε πολύ η φωνή σου, αλλά πολύ του αρέσει και η κίνησή σου όταν τραγουδάς». Είχα χαρεί τόσο!


Ήθελες από μικρός να γίνεις τραγουδιστής;

Ναι, από πιτσιρίκος. Μου παίρνανε την πιπίλα, για να τους τραγουδήσω. Αγγελόπουλο, ό, τι θυμόμουν! Τα σουξέ! Γι’ αυτό είχα παρατήσει και το σχολείο. Έβγαλα το γυμνάσιο, πήγα δυο μήνες λύκειο και το παράτησα. Θα γινόμουνα τραγουδιστής (χαμογελάει)!


Το «Καράβι Καρδιά», το πρώτο σου δισκογραφικό βήμα (1994), πως ήρθε;

Μετά το Σείριο, πέρασαν 3 χρόνια χωρίς να γίνει δισκογραφική δουλειά, κι έκανα κάποιες εμφανίσεις με τη Βούλα Σαββίδη στο ΡΟΠΤΡΟ. Κοίτα να δεις, όλα πάνε πακέτο σιγά σιγά, τώρα που το σκέφτομαι. Στα 17 μου, τραγουδούσα στη ΣΦΗΚΑ, κι εκεί γνώρισα την αφρόκρεμα, τον Αντώνη (Απέργη), τον Ηρακλή Βαβάτσικα, το Θοδωρή τον Κοτεπάνο, τον Καλδάρα, την Τσαλιγοπούλου, τη Μόρφω Τσαιρελη. Την επόμενη χρονιά, ήρθε το «Καράβι Καρδιά», που ήταν παραγωγός ο Χατζόπουλος, και μου ‘δωσαν τραγούδια ο Βαβάτσικας, ο Καζαντζής, ο Ανδρέου...


Η γνωριμία με τον Αντώνη Απέργη, σηματοδοτεί την αρχή μιας μακρόχρονης συνεργασίας και φιλίας. Πες μου για τον Αντώνη και τη σχέση σου μ’ αυτόν και τη μουσική του.

Απ’ την πρώτη φορά που τον είχα δει, στη ΣΦΗΚΑ, κι ήμουν 17 χρονών παιδί, πρώτη φορά θα τραγουδούσα και σε μαγαζί, έγινε ο φίλος μου. Δέθηκα πολύ μαζί του. Είναι εξαίρετος μουσικός και πάρα πολύ καλό παιδί. Από τότε κάνουμε παρέα.


Η πρώτη σας συνεργασία ήρθε το 1998 με το «Βγάλε φτερά και πέτα». Ένας δίσκος κλασικός θα έλεγε κανείς. Μιχαλης Νικολούδης στην παραγωγή, μουσική -στίχοι και ενορχήστρωση Αντώνης Απέργης, και συμμετοχή εξαιρετικών μουσικών. Έκτοτε υπάρχει σταθερή και μόνιμη συνεργασία, είστε κατά κάποιο τρόπο ένα καλλιτεχνικό δίδυμο. Αυτή όμως η προσήλωση του ενός στον άλλο, μήπως σας εμποδίζει να πάτε σε καινούρια μονοπάτια; Δεν έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις τη φωνή σου και σε τραγούδια άλλων;

Να σου πω.... ούτε το’ χω σκεφτεί να αποσυνδεθώ, ούτε το αντίθετο. Έγιναν πολλές επαφές για τραγούδια άλλων, αλλά δεν με συγκίνησε πολύ κάτι. Ούτε και ψαχνόμουν εγώ πολύ. Έτσι ήρθαν μόνα τους τα πράγματα. Και, δεν ξέρω αν το λέω καλά, αλλά είναι να σε αγγίζει και κάτι για να βγεις να το πεις. Δηλαδή όταν θα τραγουδήσεις, να έχεις πραγματικά κάτι να πεις Είναι και οι συγκυρίες που έρχονται έτσι, Φερ’ ειπείν, τα τελευταία χρόνια, να σου πω την αλήθεια, δεν ήθελα να κάνω δίσκο. Ήθελα να τα παρατήσω λίγο, να ξεκουραστώ. Αλλά μου είπε ο Αντώνης «έλα ρε Κώστα... ποιος άλλος θα τα πει; έτσι κι αλλιώς, για μας τα κάνουμε». Και η αλήθεια είναι αυτή. Κι έτσι τραγούδησα στο «Νύχτα με αστέρια».


Ο Αντώνης λέει για σένα ότι «τραγουδιστές σαν τον Παυλίδη υπάρχουν λίγοι στον κόσμο». Έχεις όντως ένα ηχόχρωμα εντελώς ιδιαίτερο, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν είναι μόνο αυτό, που εννοεί. Εσύ πιστεύεις ότι είναι σημαντικότερο προσόν η ερμηνεία ή η καλή φωνή;

Και τα δύο. Δεν θα 'θελα να δεχτώ ούτε το ένα μόνο του ούτε το άλλο.


Υπάρχει διαχωρισμός στις έννοιες τραγουδιστής και καλλιτέχνης;

Ναι. Το καλλιτέχνης, είναι βαρύ. Ο τραγουδιστής, μπορείς να πεις, ότι είναι και ένα όργανο διεκπεραιωτικό. Το «καλλιτέχνης», κουβαλάει πολλά.


Μιλώντας προσωπικά, έχω να πω, ότι μεταφέρεις μια απίστευτη αίσθηση όταν τραγουδάς. Στα ζωντανά προγράμματα που σας έχω δει με τον Αντώνη, υπάρχει κατάνυξη σχεδόν από το κοινό. Θα το 'χεις νιώσει αυτό, δεν μπορεί. Που νομίζεις ότι οφείλεται;

Ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρουν ότι αυτό που κάνουμε δεν έχει καμία σχέση με το οικονομικό, με τα λεφτά. Είναι ψυχή. Βλέπουν ότι γουστάρουμε ο ένας τον άλλο σαν άνθρωπο πρώτα και μετά σα μουσικό. Βέβαια το μεγάλο κεφάλαιο σε αυτό, είναι ο Αντώνης. Ισχυρή προσωπικότητα, καταπληκτικός μουσικός, οι μουσικοί όλοι παίζουμε πολλά χρόνια μαζί και έχουμε δεθεί πια. Ξέρουμε ο ένας τον άλλο.


Αυτό το «σαν άνθρωπο πρώτα» που είπες, καταλαβαίνω ότι έχει μεγάλη σημασία για σένα.<>

Μα μαζί πάνε αυτά. Θα μπορούσε να συμβαίνει μόνο το ένα. Να εκτιμάς μόνο τον άνθρωπο και όχι το μουσικό. Με τον Αντώνη, το χάρισμα είναι ότι συμβαίνουν και τα δύο.


Πόσο εύκολο είναι να υπάρχει αυτό σε ένα ολόκληρο σχήμα; Ο χώρος σας είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικός. Γράφουν ακόμα ιστορία οι παρέες; Γιατί, πρέπει να σου πω, στις περισσότερες συνεντεύξεις, όλοι αυτό μου λένε..

Ξέρεις; Εκτιμώ πολύ τους συνεργάτες μου και τους έχω ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Αυτή είναι η λέξη. Τους ξέρω, με ξέρουνε, υπάρχει σχέση εκτός δουλειάς. Είμαστε φίλοι. Έτσι γεννιούνται και οι μουσικές, τα τραγούδια. Από τα βιώματα.. Ο Αντώνης τουλάχιστον γράφει βιωματικά.. Άρα είμαστε και 'μεις κάπου εκεί, στα τραγούδια του.


Η ίδια επιλεκτικότητα που χαρακτηρίζει το πώς διαλέγεις τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι, βλέπω ότι σε ακολουθεί στην καλλιτεχνική σου πορεία. Είσαι εξαιρετικά ακριβοθώρητος, συνήθως προτιμάς να εμφανίζεσαι σε μικρούς χώρους. Οι όροι πρέπει να σου ταιριάζουν; Οι άνθρωποι, ο χώρος, το υλικό;

Ο μικρός χώρος προσφέρει άμεση επαφή. Σα να είσαι μια παρέα. Βιοποριστικά, πρέπει να διαλέξεις άλλους χώρους, γιατί, ας πούμε, πολυπληθή σχήματα σαν εμάς, είναι δύσκολο να βγουν οικονομικά και να πάρει χρήματα το μαγαζί αλλά και εσύ.


Οι ιδιοκτήτες των χώρων του ποιοτικού τραγουδιού, ενίοτε πουλούν πολύ ακριβά αυτή την ποιότητα..

Το χω δει σε πολλά μαγαζιά αυτό. Έχω δει σε μαγαζί, να το παίζουν πολύ κουλτουριάρηδες και μετά να το γυρίσουν τελείως αλλού. Δεν είναι όλοι όμως.. Ψάχνεις την εξαίρεση, γενικά, σ’ αυτό το χώρο. Εμείς δηλαδή την εξαίρεση ψάχνουμε. Τους λίγους. Γι αυτό δεν παίζουμε και δεξιά αριστερά. Θέλουμε ανθρώπους να σκέφτονται σαν εμάς, όχι να μας βλέπει ο άλλος σαν εργαλείο. Δε λειτουργούμε έτσι..


Κώστα, αυτή τη συνέπεια τη σέβομαι απόλυτα. Αλλά, αναρωτιέμαι, με τι κόστος; Θέλω να πω, ενώ έχεις προσωπική δισκογραφία και μία πορεία χρόνων πια στο τραγούδι, κι ενώ έχεις πάρει εξαιρετικές κριτικές, δεν σε ξέρει ο πολύς κόσμος. Τι πιστεύεις ότι φταίει;

Δεν έχω μπει στο παιχνίδι του τηλεριάλιτυ και της παραλίας. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό από μένα. Θέλω να πω, ότι από μικρός που ξεκίνησα, θα μπορούσα πολύ εύκολα να πάρω το δρόμο της παραλιακής και να είμαι και φραγκάτος, άνετος, τα σχετικά.. Αλλά από πιτσιρίκος, που μπλέχτηκα στο Σείριο, με τις συναυλίες, τον κόσμο του Χατζιδάκι, αυτό με σημάδεψε.. Μου χάραξε ένα δρόμο. Και αργότερα όσο μεγάλωνα, με τον καιρό αυτό έγινε ένα συμπαγές κριτήριο.


Δε σε αφορά η επιτυχία, το να βγάλεις χρήματα; Είναι εφικτό να ζει κάποιος καλλιτέχνης αξιοπρεπώς από το τραγούδι;

Αν έχει φράγκα, ναι. Εγώ δεν ζω απ' το τραγούδι. Το τραγούδι είναι χόμπι για μένα.


Το ότι το απολαμβάνεις ειλικρινά πάντως, το εισπράττει όποιος σε δει. Τραγουδάς πάντα με τα μάτια κλειστά, χαμογελαστός. Είναι η ωραιότερη εικόνα που έχω δει σε τραγουδιστή. Έχω την αίσθηση, βλέποντάς σε, ότι όταν τραγουδάς είναι ολόδική σου η στιγμή.

Όταν τραγουδάω, τραγουδάω κυρίως για μένα. Για να ευχαριστηθώ εγώ κυρίως.


Τώρα αυτό, πώς να το εκλάβω εγώ, που έρχομαι να σε ακούσω; (γέλια)

Μα, αν δεν μπορώ να ευχαριστηθώ εγώ, ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να ευχαριστήσω κανέναν, πώς να στο πω; Λειτουργεί σαν καύσιμο..


Αλήθεια, πόσο διαφορετική είναι η ζωή εκεί πάνω σε σχέση με την υπόλοιπη καθημερινότητά σου;

Πολύ διαφορετική. Η μέρα και η νύχτα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά!


Πως το ισορροπείς αυτό;

Στο είπα, είναι χόμπι. Η μουσική είναι χόμπι. Χαιρόμαστε που στο Αλάβαστρο, βρισκόμαστε μεταξύ μας. Επειδή ο καθένας μας ψάχνεται βιοποριστικά στην καθημερινότητά του. Για μας, αυτό έχει σημασία. Βρισκόμαστε μαζί, παίζουμε μαζί, περνάμε όμορφα.


Φαντάζομαι ότι, κατά καιρούς, θα έχεις ακούσει διάφορα, σχετικά με το ότι είσαι τσιγγάνος. Αλήθεια πώς σου φαίνεται όλη αυτή η φιλολογία περί τσιγγάνων;

Το τσιγγάνος είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση, κουβαλάει πολλά. Είναι άλλη ζωή. Ο κόσμος που έρχεται να με ακούσει, τουλάχιστον αυτές τις απόψεις τις έχει ξεπεράσει. Φυσικά για όσους το «τσιγγάνος» είναι κάτι καινούριο, είναι πιο επιφανειακή η αντιμετώπιση.


Πάντως είσαι ένας απ’ τους σημαντικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης τσιγγάνικης μουσικής στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο. Με την απήχηση που έχει η «έθνικ» μουσική τα τελευταία χρόνια δεν θα ‘θελες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου στο εξωτερικό;

Μα πήγαμε εξωτερικό. Εμφανιστήκαμε δύο φορές στην Ισπανία, στα Πυρηναία και σε μία πόλη έξω από τη Βαρκελώνη αλλά και στο Βερολίνο. Ήταν πάρα πολύ ωραία! Στην Ισπανία πάθανε πλάκα, ουρλιάζανε, στο τέλος ανεβήκαμε 7 φορές στη σκηνή! Με τον Αντώνη πάντα. Αξέχαστη εμπειρία..


Είχε κυκλοφορήσει το 2001 από την FM Records, μια τριπλή συλλογή με τσιγγάνους των Βαλκανιων, προορισμένη μάλλον για το εξωτερικό, αν κρίνω από το αγγλόφωνο ένθετο, το «The Rom of fire». To πρώτο cd της συλλογής ήταν αφιερωμένο σε εσένα. Πως προέκυψε αυτό; Ήταν μια απόπειρα για διεθνή δισκογραφία;

Πρέπει να το πω τώρα, αφού ρωτάς, και θα το πω. Δεν έπρεπε να γίνει αυτός ο δίσκος. Όταν κάναμε το «Βγάλε φτερά και πέτα», καθόμουν στα διαλείμματα και έκανα πρόβα με τους μουσικούς παίζοντας διάφορα. Ε, αυτά τα διαλείμματα είναι ο δίσκος. Αυτά που ακούς, είναι αυτές οι «πρόβες» που παίζαμε για πάρτη μας και εκείνη την ώρα τα γράφανε. Και χωρίς να με ρωτήσει κανένας, τα ψιλοφτιάξανε στο στούντιο και τα κάνανε δίσκο. Χωρίς να ξέρω ΤΙΠΟΤΑ. Έχω να σου πω πολλά τέτοια..


Έχεις πρόβλημα να το γράψω αυτό;

Κανένα. Ίσα ίσα, ό, τι σου λέω είναι αλήθεια.


Μην σου κλείσει πόρτες αυτή η κουβέντα εννοώ..

Τώρα; .. Τώρα;;! (γελάει)..


Από την πλευρά συναδέλφων σου, ένιωσες ποτέ καλλιτεχνικό ρατσισμό

Πολλές φορές. Ζήλιες κυρίως.


Εσύ έχεις ζηλέψει φωνές άλλων;

Φυσικά ζηλεύω! Οι φωνές που με «πειράζουν» είναι η Βιτάλη, η Φεϊρούζ και η Κιμπαριέ, μια Τουρκάλα. Το όνειρό μου θα ήταν να συνεργαστώ και με τις τρεις. Με τη Βιτάλη έχω συνεργαστεί, με τη Φεϊρούζ, ε, δεν θα μπορούσα, με την Κιμπαριέ ήταν να συνεργαστώ αλλά τσάκισε. Κρίμα, γιατί είναι φωνάρα.


Πάντως, όλα αυτά τα χρόνια, έχεις κάνει πολλές συνεργασίες με σπουδαία ονόματα. Ελένη Βιτάλη, Αρλέτα, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μελίνα Κανά είναι μόνο κάποια από αυτά. Ποια ένιωσες πιο «κοντινή» σε εσένα;

Η κάθε μία έχει να σου πει άλλα πράγματα, έχει κάτι το ξεχωριστό. Απλά, ως τώρα, είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος από όσες συνεργασίες είχα. Όλες με την ομορφιά τους.


Κώστα, γιατί μεσολαβούν τόσα χρόνια ανάμεσα στους δίσκους σου;

Δεν μ’ αρέσει να μπαίνω σ’ αυτή τη διαδικασία, να σου πω την αλήθεια. Κάθε χρόνο να κάνω δίσκο και μαγαζιά. δεν με πήγαν κι έτσι τα πράγματα. Από τον πρώτο μου δίσκο, κάθε επόμενος ήταν μετά από 4-5 χρόνια, έκατσε έτσι! Βοήθησε και το ότι δε βρίσκεις εύκολα τραγούδια.


Η σημερινή κατάσταση στο τραγούδι και τη δισκογραφία πώς σου φαίνεται; Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο μουσικό τοπίο, που το εντοπίζεις;

Είναι παγκόσμια η πουστιά. Δεν γίνεται μόνο εδώ. Το κέρδος είναι που κάνει να προωθούν πάντα τα σκουπίδια. Ένα τραγούδι, που αποφασίζουν να γίνει επιτυχία, είναι θέμα ημερών να γίνει. Αν, όπου σταθείς και όπου βρεθείς, το ακούς από τα ραδιόφωνα, την τηλεόραση, θα το ονομάσεις μεγάλη επιτυχία. Ας είναι κατευθυνόμενο. Ευτυχώς κάποιος κόσμος, λίγοι, το χουν ψυλλιαστεί και την ψάχνουν. Ψάχνουν να ακούσουν το τραγούδι, που, τουλάχιστον, θα τους λέει αυτό το κάτι.


Εσύ ποιο τραγούδι αγαπάς να τραγουδάς;

Το «βγάλε φτερά και πέτα» του Αντώνη. Πολύ.


Μέχρι Sadé σ’ έχω ακούσει να λες. Υπάρχουν τραγούδια που δεν τολμάς ν’ αγγίξεις;

Δεν μου αρέσουν τα σκληρά ροκ, το χέβυ μέταλ, τέτοια. Μόνο αυτά δεν ακούω. Κυρίως μου αρέσουν τα ανατολίτικά, τα φλαμένγκο, πολλά..


Ο ίδιος, γράφεις τραγούδια;

Σπάνια, αλλά γράφω. Έγραψα το «Σαν τραγούδι παιδικό» και το «Λευκό σκοτάδι», που περιέχονται στο «Καράβι Καρδιά», το Sar penen από το «ποια γη και ποια πατρίδα»...


Κλείνοντας, και αφού έχουμε παρέα το γιο σου σε αυτή την κουβέντα, θα του έλεγες να γίνει τραγουδιστής;

Ναι αμέ! Αν άξιζε, θα του το ‘λεγα ο ίδιος. Και ακόμη κι αν ισχύει και γι αυτόν, το ρομαντικό που λέω «εγώ έχω το τραγούδι σαν χόμπυ», πάλι δεν θα με φόβιζε.




Σωτηρία, Άγγελε ευχαριστώ για τη ζεστή φιλοξενία.


Η παραπάνω συνέντευξη πάρθηκε από την Κατερίνα Πατεράκη για το περιοδικό Μετρονόμος. Ευχαριστούμε πάρα πολύ και τους δύο για την ευγενική παραχώρηση για δημοσίευση στο Κιθάρα.

Προσωπικά εργαλεία
Χώροι ονομάτων

Παραλλαγές
Ενέργειες
Πλοήγηση
Εργαλειοθήκη