Η συναυλία των Μικρούτσικου-Θηβαίου και Κούτρα
Ημέρα Κυριακή 24 Ιουλίου
Ώρα έναρξης της συναυλίας 9: 20
Θάνος Μικρούτσικος, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας στην Κόρινθο, στο χώρο "Ξενία", δίπλα από το αρχαίο ωδείο.
Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚOI!!
Νομίζω η καλύτερη συναυλία την οποία έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Ή μάλλον δε νομίζω... Είμαι σίγουρη. Όσοι παρευρέθησαν εκεί καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Στο ύψωμα του Ξενία πάνω σε μία σκηνή που πλαισιώνονταν από πεύκα, κάτω από έναν καλοκαιρινό, θαυμάσιο ουρανό, ξάστερο και ολοκέντητο με αμέτρητα αστράκια και με θέα στο βάθος τη θάλασσα του Κορινθιακού κόλπου, οι μουσικόφιλοι που είχαν γεμίσει το χώρο, έγιναν κοινωνοί μιας εξαίσιας μουσικής βραδυάς μαζί με τους πρωταγωνιστές, μιας βραδυάς από τις λίγες που δεν έρχονται εύκολα.
Από την πρώτη στιγμή που τα φώτα έσβησαν και η σκηνή φωτίστηκε με ένα απαλό γαλάζιο φάνηκε ότι η βραδυά που θα ακολουθούσε θα ήταν κάτι παραπάνω από μαγική. Ο Θάνος Μικρούτσικος βγαίνει στη σκηνή (συνηθίζει να επισκέπτεται συχνά την περιοχή) και γίνεται χαλασμός από το κοινό.
Συστήνει τους μουσικούς που παίζουνε μαζί του ως τους καλύτερους που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη μουσική σκηνή της Ελλάδας και η συνέχεια θα αποδείξει πως δεν ήταν καθόλου υπερβολικός.
Μαζί του πρωτοβγαίνει ο Θηβαίος, ίδιος αερικό, με τα μακριά γκρίζα μαλλιά του και το ριχτό σακκάκι πάνω από το τζιν παντελόνι. Περασμένη στον ώμο του η κιθάρα του. Από τις πρώτες νότες του, από το πρώτο αισθαντικό γουργουρητό της φωνής του, το κοινό ξαναξεσηκώνεται.
Απίστευτα κινητικός, εκφραστικός, ζει αυτό που τραγουδάει, φαίνεται σε κάθε του έκφραση και κίνηση. Τα τρελλά χειροκροτήματα τον διακόπτουν κάθε τόσο. Ο Μικρούτσικος τον συνοδεύει στο πιάνο, το ίδιο εκφραστικός, το ίδιο παρορμητικός στις κινήσεις και τις μουσικές φράσεις του.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας κυλάει σε μία ατμόσφαιρα μυσταγωγίας, με τραγούδια από τον Άμλετ της σελήνης.
Τα μάτια θολώνουν, βουρκώνουν στο άκουσμα της ευαίσθητης υγρής φωνής του Θηβαίου, κλαίνε στον Άμλετ. Η ψυχή σπαράζει στα τόσο όμορφα τραγούδια, πεταρίζει και ένα μαζί με τη μουσική που κατακλύζει τα πάντα, γίνεται. Τα χέρια αγγίζονται, τα κεφάλια γέρνουν, τα τσιγάρα ανάβουν νωχελικά, στο "Θέλω τη μέρα που θα φύγεις". Είναι οι στιγμές ανεπανάληπτες με τις νότες να έχουν πλημμυρίσει κάθε κύτταρο.
Ο Μικρούτσικος δε σταματά με το ένα του χέρι να μας δείχνει τον Θηβαίο και με το άλλο να παίζει.
Τα συνεχή χειροκροτήματα, τα σφυρίγματα, ο διάχυτος ενθουσιασμός, τα μπράβο που σκίζουν συνέχεια τον αέρα, η ευλάβεια με την οποία όλοι ακούμε κάνουν τον συνθέτη να κλάψει πάνω στη σκηνή κάποια από τις στιγμές που υποκλίνεται. Συγκλονιστικές ώρες. Ανατριχίλα... Τι σπουδαίο πράγμα που είναι η μουσική... Αυτή η μουσική... Η εξαίσια... Οι στίχοι που μία μία τους λέξη κεντά και από κάτι μέσα στην ψυχή, μέσα στον κόσμο του καθένα...
Προς το τέλος του πρώτου μέρους και στην αρχή του δεύτερου εμφανίζεται ο Γιάννη Κούτρας και αρχίζει ο Σταυρός του Νότου. Παραλήρημα. Ο Κούτρας είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην περιοχή και ακόμη πιο αγαπητά τα τραγούδια από τον Σταυρό του Νότου. Όλοι τραγουδάμε μαζί. Όλοι μια φωνή.
Ο Κούτρας είναι το ίδιο κινητικός και εκφραστικός με τον Θηβαίο με μια φωνή στιβαρή και μεστή, μυρωμένη σαν βαρύ ακριβό άρωμα.
Όταν βρίσκονται μαζί πάνω στη σκηνή για να ερμηνεύσουν αρκετά από τα τραγούδια παρέα είναι σα να τρελλαίνονται. Οι ροκ χοροί τους και η ανεμελιά τους ενθουσιάζουν, η βαθιά τους κατάνυξη στους δυνατούς στίχους, το γεγονός ότι ζουν και αναπνέουν κάθε λέξη και νότα φτάνει για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα γεμάτη ερωτισμό ανάμεσα σε εκείνους και στους ανθρώπους που μαγεμένοι ακούν, βλέπουν, συμμετέχουν.
Είναι αμέτρητες οι στιγμές που το κοινό τους διακόπτει με χειροκροτήματα και πάλι ξανά...
Αμέτρητες οι φορές που και οι ίδιοι δεν το πιστεύουν αυτό που ζουν εκείνη την ώρα σε εκείνον τον τόπον. Συνέχεια αγκαλιάζονται μεταξύς τους και μιλούν με το κοινό.
Έχω μείνει άφωνη μαζί τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε συναυλία τους αλλά στα σίγουρα είναι η πρώτη φορά που πετυχαίνω τέτοια χημεία και έρωτα μεταξύ κοινού και τραγουδιστών.
Το χαίρονται σαν μικρά παιδιά και εκείνοι αλλά και εμείς.
Αξέχαστες στιγμές κατά τη διάρκεια της συναυλίας:
Tο μικρόφωνο κολλάει κάποια στιγμή ενώ τραγουδάει ο Θηβαίος το τραγούδι "δεν έκανα ταξίδια μακρινά"... Μία ξαφνική παύση και μια παροδική αμηχανία καθώς προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε. Κάποιος τεχνικός πλησιάζει για να δει αλλά ο Θηβαίος έχει ήδη πετάξει το μικρόφωνο και τραγουδάει με τον κόσμο. Δίνει σήμα στους μουσικούς να σταματήσουν να παίζουν.
Νύχτα, σκοτάδι, φεγγάρι του Ιουλίου και μυρωδιά του πεύκου. Το μόνο που ακούγεται στην μουσική αυτή σιωπή είναι το τραγούδι του κόσμου. Ο Θηβαίος δεν τραγουδάει. Φέρνει τα χέρια του μπροστά στο στόμα του σα να μην μπορεί να πιστέψει τη μαγεία που έχουν κάποιες στιγμές. Κάθεται εκεί αμίλητος, κολλημένα τα μάτια του πάνω στους ανθρώπους που γλυκά και δυνατά όλοι μαζί τραγουδούν "Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
Η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας"...
Μαγεμένος και αυτός κατεβαίνει κάτω από τη σκηνή και γίνεται ένα με τον κόσμο που κάθεται στις πρώτες σειρές. Βλέπουμε τα μάτια του υγρά. Τραγουδάει και αυτός a capella μαζί μας...
Τι θαύματα είναι αυτά που μπορούμε να ζήσουμε, πόσο υπέροχη είναι η καλή μουσική, τι μάγια αυτά που κουβαλά...
Άλλη εξαιρετική στιγμή της συναυλίας η μελωδική μοναξιά του Μικρούτσικου πάνω στη σκηνή, στη μέση της συναυλίας. Μόνος του με ένα πιάνο και συντροφιά τη νύχτα να τον τυλίγει, αφοσιώνεται στο κομμάτι του. Παίζει μόνος του, χωρίς τη συνοδεία κάποιου άλλου όργανου ή τη συνοδεία κάποιας φωνής.
Το θέαμα είναι υπέροχο. Ένας άνθρωπος σκυμμένος πάνω από το πιάνο, πότε να παλεύει και να μαλώνει με τα πλήκτρα του και πότε να τα χαιδεύει γεμάτος τρυφερότητα και συγκίνηση, χαμένος ολότελα στη δημιουργία του, ντυμένος με το φως του προβολέα, βυθισμένος στο σκοτάδι της βραδυάς, είναι ένα θέαμα που αγγίζει και τα πιο βαθιά μέρη της καρδιάς ακόμη και του πιο δύσκολου θεατή...
Το κοινό τον ακουει βωβό, μαρμαρωμένο σα να φοβάται ότι και η παραμικρή ανάσα θα διαλύσει τα πάντα. Τον κοιτάζουμε όλοι κρατώντας τις αναπνοές μας... Ένα τρυφερό θέαμα, ένας άνθρωπος να κάνει έρωτα θαρρείς με τις δικές του νότες... Αυτήν την αίσθηση μεταδίδει, καθώς τον βλέπεις να πονάει στις σκληρές νότες, να είναι έτοιμος να κλάψει στα απαλά μέρη...
Η λέξη "εκφραστικός", η λέξη "έκφραση" δεν τον χωράνε...
Και μόλις τελειώνει αποκαμωμένος σκύβει πάνω από το πιάνο, σα να προσπαθεί να χωρέσει μέσα του και το παραμικρό χειροκρότημα που έχει ξεσπάσει τρελλό τριγύρω...
Πρέπει να είναι μοναδικές στιγμές αυτές για κάποιον μουσικό πάνω στη σκηνή.
Άλλη μοναδική στιγμή το ζειμπέκικο του Κούτρα στο τραγούδι "Πάντα γελαστοί".
Ξεκινάει να τραγουδάει το τραγούδι αλλά ο κόσμος δεν τον αφήνει. Διψάμε όλοι να τραγουδήσουμε μαζί, μία φωνή. Ο Κούτρας σταματάει και αρχίζει τον χορό του πάνω στη σκηνή. Όλος ο κόσμος συνοδεία με παλαμάκια στο βαρύ ζειμπεκικό του, όλος ο κόσμος ένα τραγούδι για τον ίδιο που έχει σταματήσει πια να τραγουδάει. Μόνο χορεύει.
Το τραγούδι του κοινού κρατάει καλά τον ρυθμό.
Ο Θηβαίος βγαίνει από τα παρασκήνια τρέχοντας και πέφτει γονατιστός κάτω στα πόδια του Κούτρα χτυπώντας του μαζί μας παλαμάκια...
Στο τέλος αποθέωση και ένας κόσμος να ουρλιάζει μπράβο με τον Κούτρα να υποκλίνεται γονατιστός στέλνοντας πίσω τα δικά του μπράβο.
Και η τελευταία απίστευτη σκηνή για το τέλος, ο Θηβαίος μαζί με τον Μικρούτσικο να παίζουν μαζί στην σκηνή υπό τους ήχους του τραγουδιού "Ο γορίλλας". Ρυθμικά παλαμάκια τους συνοδεύουν καθώς πιασμένοι αγκαλιά κάνουν, χοροπηδώντας, τον κύκλο της σκηνής και μετά σταματώντας στη μέση ο Μικρούτσικος προσποιείται τον γορίλλα που προσπαθεί να πιάσει σε ασφυκτικά αγκαλιάσματα τον Θηβαίο.
Τα παιχνίδια δίνουν και παίρνουν και με τους μουσικούς. Όλη η σκηνή κι όλος ο κόσμος ένα παιχνίδι. Γέλια ακούγονται παντού και η ευθυμία είναι διάχυτη.
Ο κόσμος καλεί και ξανακαλεί τους συντελεστές πάνω στην σκηνή και δε λέει να φύγει. Φυσικά το χατίρι μας γίνεται και η νύχτα τραβάει ακόμη μακρύτερα.
Τρεις ώρες γεμάτες, μαγικές με μουσικούς εκπληκτικούς, με τραγούδια μοναδικά και σε μία παράσταση γεμάτη ερωτισμό ανάμεσα στον κόσμο και τους πρωταγωνιστές της.
* Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Μικρούτσικος παρουσίασε τέσσερις φορές τους μουσικούς στον κόσμο, θυμίζοντάς μας συνέχεια τα ονόματά τους. Ξεχώρισαν η θαυμάσια κιθαρίστρια Βάσω Δημητρίου και η βιολονίστρια Ίρις Λούκα που τον συνοδεύουν. Πραγματικά άριστες.
Αυγή Ν.
