Προβολή πηγής για Η επιστροφή του ασώτου... στο 2005 (butterfly)

<br />
''Λόγω ημερών μου έρχονται κάποιες σκέψεις περί "θρησκείας" και πραγματικότητας μου έρχεται στο μυαλό η παραβολή του ασώτου και η χθεσινή μέρα...''

Απόγευμα στο σπίτι... η καλύτερη μου! Φραπεδάκι βαρύ... τσιγάρα... και πολλές εφημερίδες και περιοδικά!! Τέλεια! Ηρεμία μετά από μια τρελή μέρα στους δρόμους... Μήπως να κάτσω στο μπαλκόνι; Μπά άσε δεν το έχω φτιάξει για καλοκαίρι ακόμα! Πρώτη γουλιά καφέ... και αναμμένο τσιγάρο... ξεκινάμε!

...

"Ματίναααα" - Με φωνάζει κανέις; σκέφτομαι - "Ματίναααα είσαι μέσα;;" -Μα ποιος με ενοχλεί και έρχεται απροειδοποίητα σαν το φάντασμα; σκέφτομαι... και ανοίγω την πόρτα... ΣΟΚ!!! Ήταν όντως φάντασμα! Ήταν κάποιος... κάποιος από τα παλιά. (και όχι ξεχασμένα)... ένα ’φάντασμα που στοιχειώνει πάντα τις σκέψεις μου και με κάνει πιο σκληρή με τον εαυτό μου. - Τι κάνεις εδώ;- "Γεια σου Ματίνα, είσαι καλά;" - Καλά, τι κάνεις εδώ;- η φωνή μου δεν βγαίνει... Μετά από 7 μήνες απουσίας, από βρισιές, από απειλές από... από... από...

"Ήθελα να σου μιλήσω... Είσαι μόνη; Είμαι μαλάκας! '" - Τι λες;, Τι θες;- "Ένα νερό μπορώ;" αυτό το χιούμορ πάντα με τρέλαινε... Μιλάμε, μιλάμε πολύ...

"Ήθελα απλά να σε δω... να σου ζητήσω συγνώμη... να σου πω ότι είμαι βλάκας... ότι όλα ήταν ψέματα... ότι τώρα το ξέρω... το ξέρω ότι εσύ ποτέ δεν ήσουν εναντίον μου... ότι μετανιώνω... ότι δεν ξέρω πως να ηρεμήσω... τρέμω που είμαι εδώ... φοβήθηκα μην φάω πόρτα... ότι εσύ ποτέ δεν θα μου μιλούσες ξανά... ότι... ότι... "

Μιλάει ακατάπαυστα και εγώ με το ηλίθιο χαζό βλέμμα και το στόμα ανοιχτό απλά ακούω και κουνάω το κεφάλι λυπημένα... Θέλω να κλάψω από χαρά και ικανοποίηση... θέλω να γελάσω από θυμό με το θράσος και τη σιγουριά που αποπνέει... Νομίζω πως το κεφάλι μου θα σπάσει... περνάνε όλα όσα έγιναν από το μυαλό μου... όταν ήμασταν αγκαλιά και έκλαιγε από τους πόνους, για τα φάρμακα, για τους γονείς του, για την κηδεία του πατέρα μου, για τους καυγάδες, τις βόλτες, τις φωνές, τα γέλια, τα ξενύχτια... όλα μπάχαλο... όμορφα και άσχημα... Αυτός σαν βρεγμένη γάτα ζητάει συνεχώς συγνώμη και ένα καλημέρα για να νοιώσει καλύτερα... "για να νοιώσω ότι έχω ελπίδα ρε γαμώτο να γίνω άνθρωπος, είναι πολύ ρε Ματίνα;" πάντα μου άρεσε ο τρόπος που έλεγε το όνομα μου... Τον δέχτηκα... του γέλασα... τον περιποιήθηκα... τον άκουσα... περάσαμε ένα πολύ όμορφο απόγευμα και... έφυγε!

Τώρα κάθομαι και το σκέφτομαι... όχι δεν μπορώ να ξεχάσω... περασμένα ναι ξεχασμένα όχι... πονάνε ακόμη όλα πολύ... Ναι χάρηκα που "μετανόησε" που είδε την ματαιότητα πολλών πραγμάτων... που αναγνώρισε την αξία των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα σου πραγματικά και δεν σε προδίδουν ποτέ... Ναι αν είχα τον μόσχο τον σιτευτώ θα τον έσφαζα για χάρη του... για εκείνον όχι για την εγωιστική μου ικανοποίηση του στυλ - το-ήξερα-ότι-θα-γυρίσεις-... για εκείνον που κατάλαβε κάποια πράγματα για τον εαυτό και τη ζωή του...

Όπως στο παραμυθάκι του ασώτου... Ο πατέρας χάρηκε για το γυρισμό και την μετάνοια του γιου του και το μάθημα ζωής που είχε πάρει... Τι έγινε μετά... αν αυτοί έζησαν καλά... αν η καθημερινότητα τους δεν επηρεάστηκε από όλο αυτό... αν πραγματικά συγχωρήθηκε ο άσωτος από το περιβάλλον του... ή έκανε ξανά τα ίδια λάθη;;; δεν θα το μάθουμε ποτέ... ο καθένας θα δώσει το τέλος το δικό του... αυτό που θα τον γεμίσει αληθινά!

<br />
[[Category: Γνώμες και Σκέψεις]]