Εξέλιξη της Μουσικής - Μεσαιωνικές μορφές - Πολυφωνία

Η πιο πρωιμη μορφη πολυφωνικης μουσικης ειναι το οργανο. Προκειται για μια μεγαλη τεχνητη συσκευη, με αυλους και πληκτρα, που χρησιμοποιηθηκε σε ναους της Δυσης για την ενοργανη μουσικη της λατρειας της Χριστιανικης θρησκειας. Το ονομα του φανερωνει και τους αυστηρους κανονες της δομης του.

Το αρχικο οργανο περιλαμβανε ενα διπλασιασμο της κυριας φωνης απο μια δευτερη φωνη που τραγουδουσε ενα πληρες τεταρτο η πεμπτο πιο κατω.

Μια σημαντικη εξελιξη συνεβη γυρω στο 1100, οταν η φωνη που τραγουδουσε εγινε η χαμηλοτερη φωνη, με την αλλη να τραγουδα ψηλοτερα. Τα δυο αυτα κομματια διαφοροποιηθηκαν πολυ, με τη χαμηλοτερη να επιβραδυνει ωστε να μπορει να ανταπεξελθει σε ενα ολο και πιο πολυπλοκο υψηλοτερο μερος. Η χαμηλη φωνη ονομαστηκε tenor (απο το λατινικο ρημα tenere=κρατω) εξ ου και ο τενορος.

Η πολυφωνια διατηρησε αυτη τη δομη για τους επομενους τεσσερις αιωνες. Η εξελιξη μαλιστα του οργανου δημιουργησε την αναγκη για ενα σταθερο συστημα παρασημαντικης το οποιο υποδεικνυε τη διαρκεια των τονων και τα ρυθμικα μοντελα, ωστε οι δυο φωνες να συγχρονιζονται.

Η μουσικη της Σχολης της Νοτρ Νταμ αντιμετωπισε το ζητημα αυτο με την αναπτυξη των ρυθμικων τροπων, ενα συστημα που επετρεπε την κωδικοποιηση εξι διαφορετικων σταθερων ρυθμικων μοντελων. Οι ρυθμικοι τροποι χρησιμοποιουν δυο βασικες αξιες φθογγοσημων: τα μακρα και τα βραχεια (longa και brevis).

Σημειωση 1: Στις εκκλησιες χρησιμοποιουνταν οργανα μεχρι και το 14ο αιωνα.

Σημειωση 2: Η δευτερη φωνη (vox organalis)γνωρισε τη μεγαλυτερη της ελευθερια στα οργκανορουμ του μοναστηριου Σαιν Μαρσιαλ στη Λιμοζ της Γαλλιας, οπου η φωνη που τραγουδουσε το δοσμενο εκκλησιαστικο μελος ειχε περιοριστει στο ρολο των κρατημενων φθογγων, την ωρα που η δευτερη φωνη επιδιδοταν σε ελευθερα μελισματα δεδομενα η και αυτοσχεδιαζομενα. Το καινουριο αυτο υφος ονομαστηκε organum purum.