Δραπέτης... (Σπήλιος)

Δραπέτης σε ανεμόδαρτα κορμιά,
σε σάρκινες ακτές, χιλιαργασμένες,
πού η θλίψη απαντάει την ερημιά
σε εφήμερες στιγμές, φκιασιδωμένες,

στα καλντερίμια πού έρπει η πεθυμιά,
κι η σιχασιά είναι πόθου ανατριχίλα
πού ζέχνει τού έρωτα η ανασεμιά
από ενοχής δρωτάρι καί σαπίλα,

στη νύχτα, πού το φως διψάει το φως,
κι ο ήλιος , βαθυκόκκινο φανάρι,
στην έκσταση του με οδηγεί, καθώς
τις σκοτεινές πλευρές μου πιλοτάρει.

Μακριά από της στοργής σου το κελί,
πού με έχεις τρυφερά αποπλανήσει,
το πρόστυχό σου πίνω το φιλί,
δραπέτης στην αμαρτωλή σου φύση.

Σπήλιος '02