Διπλή φωνή

Σ’ έχασα, κι είχα στο νου μου μια ζωή.
Έπεσε πάνω μου ο καημός, ‘πρωτάρη... μπόρα’
Μα τη στιγμή που πέφτοντας, αν άνοιγα τα μάτια
Πιο καθαρά θα σε έβλεπα, να πέφτεις σε κομμάτια
Φτάνω στο τέλος ευτυχώς, σ’ αφήνω τώρα
Είναι το πάτωμα θολό, μοιάζει η σκέψη μου μισή.

Ξυράφι ο αέρας, προσπερνά την ευτυχία
Στριφογυρνάει στα μαλλιά και δεν μ’ αφήνει
Και κει στην ύστατη προσπάθεια να με πιάσει,
Αν άπλωνα τα χέρια λες, να μ’ ανεβάσει..
Θα άρχιζε αντίθετα ο αέρας να με κρίνει
Θα ‘μοιαζε χρώμα θαλασσί η αμαρτία

Σ’ έχασα, κι είναι ντροπή να ψάχνω άλλο
Πάνω σε γερασμένο ξύλο μια ζωή
Λες κι έψαχνε φύλλα ξερά για να μαζέψει
Άχρωμη και μουντή, Ποιος να πιστέψει
Ιδέα η πιο χρωματιστή, πως βρίσκεται νεκρή
Σ’ όλη τη Γη μια σκοτεινιά, για να αμφιβάλλω.

Διπλή φωνή, ματιά και λόγος,
Και στην κηδεία μου θα απουσιάζουν
Με άρπαξε απ’ το χέρι μου ο φόβος
Κι όλα με μιας σταμάτησαν να ουρλιάζουν
Σαν θα ‘ρθω πάλι για να δω το φως της μέρας
Με άλλη μορφή, άλλη ψυχή και άλλο νου
Τις ώρες ούτε θα μετρώ, θα’ μια αιθέρας
Με άλλες ιδέες, άλλη καρδιά, θα ανήκω αλλού.

Λυπάμαι που σου δόθηκα, έψαχνα για ευτυχία
που πάνω σου τυλίχτηκα σαν να ‘μουν ευκαιρία
Δεν υπολόγισα σωστά του χρόνου την αγάπη,
Να τις μαζεύει τις ψυχές σαν τον σατράπη.

Αν έρθεις κάποτε στη Γη μη με γυρέψεις,
Να μη ζητήσεις τίποτα απ’ το χρόνο
Ούτε για την καρδιά τροφή μη ζητιανέψεις,
Παραμονεύει να σου προσφέρει πόνο.