Η Ζωή που τα έχει με άλλον (Anemos)
Όσες νύχτες μου Ζωή
και να σου δώσω
ακόμα χίλιες τον εαυτό μου
κι αν προδώσω,
την ομορφιά σου
δε θα φτάσουν να πληρώσω.
Θα σε κοιτώ μεσ' τη σπηλιά
να εμφανίζεσαι σα τζίνι,
του Αδάμ τ' άνοστο μήλο
να τονίζεις με το φίδι,
παντού και πάντα εσύ
Κυρά στην ίδια λίμνη.
Μ' όποιον σε φτύνει ξεψυχάς
ξαπλώνεις, εξαπλώνεις
και αναστένεις
την κάθε σου βρωμιά,
απο τον πρίγκηπα άραγε
θα σταματήσεις να ζητάς ποτέ φιλιά;
Μα που θα πάει θα τρυπηθώ
και εγώ σε κάποιο αδράχτι
απο βελόνα της ντροπής
σε κάποιο φράχτη.
Σε παραμύθι να χωθώ
να γίνω ένας Χιονάτος
με τις επτά τις νάνες
ή με μπότες ένας γάτος.
Σταχτοπούτος να κοιτώ
τα κάστρα να σαπίζουν μπρός μου
στις δώδεκα η ώρα
κάθε βράδυ.
Μα στο δικό σου πώς να μπώ
Ζωή το παραμύθι
που απο όλα σου θαρρώ
έίσαι το πιο στημένο;
Εσύ ζωή που είσ' ωραία
μα έχεις άλλον για παρέα!
