Tα ευρωπαικα μουσικα κεντρα κατα την κλασσικη περιοδο (5)

ΝΑΠΟΛΗ

Τα δημοσια κονσερτα που δινοταν στη Ναπολι του 18ου αιωνα σε δημοσιους χωρους ηταν λιγα. Πραγματοποιουνταν ωστοσο, πολλα σε ιδιωτικους χωρους, με την ευκαιρια διαφορων κοινωνικων εκδηλωσεων.

Η πιο εντονη επιρροη στη μουσικη της Ναπολι ασκηθηκε απο τα Κονσερβατουαρ (μουσικες σχολες), που εκπαιδευαν επαγγελματιες συνθετες και μουσικους.

Το θεατρο της οπερας ηταν, ωστοσο, το πιο σημαντικο στοιχειο της ναπολιτανικης μουσικης ζωης. Το σημαντικοτερο ειδος ηταν η σοβαρη οπερα, η οποια ηταν εξαιρετικα τυποποιημενη και επισημη. Ο ατομικος χαρακτηρας, την περιοδο του 18ου αιωνα θεωρουνταν οτι μειωνε τη δυναμη του εργου, ετσι οι βασικοι χαρακτηρες ειχαν συμβολικο κυριως ρολο. Ο σπουδαιοτερος λιμπρετιστας ηταν ο Μεταστασιο (1698-1782).

Τη δεκαετια του 1750, σημειωθηκαν οι πρωτες αλλαγες στη σοβαρη οπερα με την εισαγωγη των ιδεων του νεοκλασσικισμου βασισμενες περισσοτερο σε ελληνικα παρα σε ρωμαικα προτυπα.

Ο Τζομελι (1714-1774), ενας αξιολογος συνθετης οπερας, προσπαθησε να κανει το ρετσιτατιβο πιο ζωηρο και να εμπλουτισει την εκφραστικη ποιοτητα της ενορχηστρωσης. Προκαλεσε μαλιστα αντιφατικες αντιδρασεις λογω των καινοτομων οπερων του Armitta Abbandonata και "Ιφιγενεια εν Ταυροις".

Στη δεκαετια του 1780 κυριαρχη μορφη της μουσικης ζωης της πολης ηταν ηταν ο Τζιοβανι Παιζιελο, ο οποιος ως συνθετης της οπερας του Σαν Καρλο, επρεπε να συνθετει μια οπερα το χρονο. Καθως τα γουστα αλλαζαν, ο Παιζιελο πειραματιζοταν διαρκως. Αναμεσα στις επιτυχιες του ξεχωριζουν η "Φαιδρα", επηρεασμενη απο το γαλλικο στυλ οπερας με χορωδιες, μπαλλετα, πομπωδεις χειρονομιες η Dibone Abbandonata και η "Ανδρομαχη".

Η αλλη ταση που επικρατουσε τοτε στη Ναπολι ηταν αυτη της κωμικης οπερας και της Κομεντια ντελ Αρτε.

Η ναπολιτανικη οπερα μπουφα (κωμικη οπερα) ασκησε εντονη επιρροη στην Ευρωπη, οταν η οπερα στην τοπικη γλωσσα της καθε χωρας αρχισε να κανει την εμφανιση της στα τελη της κλασσικης εποχης. Συνηθως σατιριζε το πομπωδες υφος της σοβαρης οπερας.

Αναμεσα στα εργα του Παιζιελο που ακομη και σημερα εκτιμωνται ιδιαιτερα ειναι ο "Κουρεας της Σεβιλλης" (1782), παροτι η πιο διασημη της υστερης περιοδου του ειναι η "Νινα" μια οπερα ημι-σοβαρη (opera semiseria), εξαιρετικο δειγμα της οπερας στην οποια δυο ειδη συνενωνονται για να δημιουργησουν ενα δραματικο συνολο.