7 πύλες - (dark awake Ζέφη)

Πρώτη πύλη:
ξυπνάς και νιώθεις της ζωής το στημένο παιχνίδι
μικρό παιδί σ αφήνει να παίξεις
και θέλει λίγο ακόμα ν αντέξεις.

Ανοίγει η δεύτερη:
και φαντάζει φωτεινή, μα να θυμάσαι παζάρια δε χωράνε εκεί,
η ευκαιρία που σου δίνεται είναι μια και μοναδική.
και αν αντέξεις τη φωτιά, δεις τον εαυτό σου βασιλιά
σε μαύρη και άγονη θα είσαι γη.

Η τρίτη πύλη φοβερή:
θλιμμένο βλέμμα χαρίζει η ζωή και ο αέρας πάντα κόντρα
αδύνατη μοιάζει κάθε φυγή
είναι νωρίς από τώρα να ζητάς έλεος
που μικρό είσαι παιδί

Στην τέταρτη πύλη:
έχεις ψηλώσει
και πια πιστεύεις πως έχεις φορτώσει
το μυαλό με ιδέες και γνώσεις μεγάλες
όμως δεν ξέρεις πως αν αγγίξεις τις άλλες
αυτές που καλά σου κρατάει κρυμμένες,
η μορφή της θα γυρνάει
σε νησιά ναυαγών και απόμακρες ξέρες

Πέμπτη πύλη:
πια χαρά... εδώ τα όνειρα δε ζούνε πια
δε σε νοιάζει και ούτε τα χρειάζεσαι γιατί...
... ο εφιάλτης σου γιατρεύει κάθε πληγή.

Έκτη πύλη:
μουσική που γίνεται θόρυβος
σκοτάδι που γίνεται αίμα θάλασσα
Μάτια κλειστά, στον ύπνο μέσα βλέμμα άλλαξα.
Πάθος για τη ζωή σε μίσος για τους ανθρώπους αλλάζει,
το τέρας... φυσική αλλαγή μου λέει... μη σε ταράζει
και αν ξέχασες γιατί μη σε νοιάζει
το θάνατό τους να ζητάς και αυτό μη σε τρομάζει.
Πρώτα αυτός μ αγάπη με πρόδωσε
μετά οι φίλοι που στο πλήθος κανείς τους δε με γνώρισε.
Όλοι τους κράχτες, αδέρφια που με προδώσαν
και αφού μόνη μ αφήνουν, ψηλώνουν τους φράχτες,
το γέλιο μου κρύβουν, άλλο ένα βράδυ μόνη τα δάκρια με πνίγουν

Έβδομη πύλη:
Κάποτε ήμουν εγώ
πέρασε τόσος καιρός και τώρα εδώ
όταν βλέπω τα μάτια μου
... μια από τις λίγες φορές που τον καθρέφτη κοιτώ.
Ψάχνω τον εαυτό μου και... και ντρέπομαι που να κλάψω δε μπορώ.
Μα πάλι σκέφτομαι, το δάκρυ που θα κυλήσει
σε ποιό φίλο να εμπιστευθώ;

Ελπίζω να με θυμάσαι θεέ μου, όποιος και να ‘σαι
όχι δε θέλω να με λυπάσαι-
η μοναξιά μου κατάρα σου σ αυτούς που φοβάσαι.
Ακόμα και αγάπη να βρω
τώρα πλέον δεν ξέρω αν μπορώ ν αγαπώ.
Τουλάχιστον κάνε να πεθάνω όπως το θέλω εγώ...
... εδώ και καιρό...