Τα δωματια του καλοκαιρινού σπιτιού - Η τραπεζαρία (Πλού-γή)

Το τελευταίο δωματιο και το πιο αδιάφορο για εμάς ήταν η τραπεζαρία. Δε συνηθίζαμε ποτέ να τρωμε εκεί. Ο τοπος φαγητού ηταν η κουζίνα. Η τραπεζαρία προορίζονταν για επισημα τραπέζια που όμως σπανίως γίνονταν απο τότε που πέθανε ο παππούς. Ήταν ένα δωμάτιο που τις περισσότερες φορές ήταν κλειστό. Η επιπλωσή του ηταν ιδιαίτερα λιτή. Οι αρβανίτες ειχαν μαθει να συνδυάζουν οτιδήποτε είχε σχέση με το φαγητό με μία εννοια πρακτικότητας και λιτότητας. Το φαί είναι για να τρώμε και η ώρα του φαγητού δεν ήταν ώρα συζητήσεων.

Ακόμη και οταν κάποιοι "ξένοι" φιλοξενούνταν για φαγητό επικρατούσε αφόρητη σιωπή για εμάς τα παιδιά που δεν βλέπαμε την ώρα να τελειώσουμε και να πεταχτούμε έξω.

Σε οποιαδηποτε παρασπονδία μας, την ώρα του φαγητού στην τραπεζαρία, είτε αυτή αφορούσε το μέρος της ομιλιας είτε τη σωστή διάταξη των πηρουνιών στο τραπέζι ένα ξερό βήξιμο απο κάποιον μεγάλο αρκούσε για να μας κάνει να καταλαβουμε οτι κάτι είχαμε κάνει στραβά. Το μεγαλύτερο ολίσθημα θεωρούνταν να ανοίξουμε κουβέντα εν ωρα κατάποσης και μασηματος. Η γιαγιά μας κεραυνοβολούσε με μια απο εκείνες τις ματιές της που τρεμαμε και μετά γυρνούσε σε κάποιο απο τα δικά της παιδιά αρχίζοντας τις πικρές συστάσεις: "Πρεπει να μάθετε στα παιδιά σας να φέρονται σωστά. Δεν μιλάνε εν ώρα φαγητού! Απαράδεκτο.

Αυτά σας έμαθα εγώ; "Μετά γυρνούσε σε οποιο απο τα παιδιά είχε κάνει την "κουταμάρα":"Δε μιλάμε οταν τρώμε... Ή θα μιλάς ή θα τρως... Και τα δυο μαζί δε γίνονται... Εκτος κι αν είσαι γουρούνι..."...

Κανείς δεν της έλεγε τιποτα. Ακούγοντας τον αυστηρό τόνο της φωνής της σκύβαμε το κεφάλι μας και κοιτουσαμε το τραπεζομαντηλο ή κλωτσουσαμε με νευρικότητα τον αέρα κάτω απο το τραπέζι.

Αν τυχον καποιος επαναλαμβανε το λάθος να μιλήσει πάλι για δευτερη φορά, τοτε δεν ήταν τοσο υπομονετική. Η φωνή της κοφτή πια και δυνατή κατακεραυνωνε τον ταραξία... "Νουκου φλας... Μπίλε... Χανγκρε!"* Οταν έχανε την ψυχραιμία της κατεφευγε αμέσως στα αρβανίτικα... Δεν την χώραγαν τα ελληνικά για να δείξει το θυμο της. Κι εκεί κανένα απο τα παιδια της δεν τολμουσε να της πει "μη μιλας αρβανιτικα "...

Έτσι μάθαμε κι εμεις κάποιες λέξεις και φράσεις... Στο τραπέζι πάλι οταν ήθελε να ζητήσει κάτι -μονολεκτικά παντα - μας το ζητουσε στα αρβανίτικα :"Μπουκ" οταν ήθελε το ψωμί, "ούγιε" οταν ήθελε το νερό...

Μετά το φαγητό συνήθως ήταν η ώρα του καφέ. Επιναν όλοι ελληνικό καφέ βραστό εκτός απο τον πατέρα μου που προτιμουσε πιο μοντέρνους καφέδες, όπως τον φραπέ ή τον εσπρεσσο. Η γιαγιά έδινε παραγγελία, χτυπώντας την ακρη του καναπέ... Ξέραμε οτι αυτο το συγκεκριμένο χτυπημα σημαινε "τσακιστείτε να φτιάξετε καφε"... Και τρεχαμε ολα μαζι τα κορίτσια στην κουζίνα, οπου φτιάχναμε κι εμεις κρυφά καφέ στα ποτηράκια του κρασιού... Ξεραμε οτι απο την ώρα που θα τους πηγαιναμε τον καφέ στο σαλόνι, θα αρχιζαν οι μυστικές κουβεντες των μεγαλων στα αρβανιτικα - μην τυχον και καταλάβουμε κάτι εμείς τα παιδιά - κι εμεις θα είχαμε ολο τον χρόνο δίκο μας να απολαυσουμε στα κρυφά τις δικές μας γουλιές καφέ.

Μια απο αυτές τις φορές είχε έρθει στο σπιτι ενας πολιτικός του νομού... Το θέμα ηταν κάποια περιουσιακά στοιχεία, κάποια χωράφια που συγγενευαν με τα δικά του... Δεν είχαμε καταλάβει απολυτα τι γινόταν...

Ο πολιτικός αυτός, ενας πολύ ομορφος, νέος άντρας, ειχε μαγέψει εμάς τα κορίτσια που συνέχεια ρίχναμε κρυφες ματιες απο τη μισάνοιχτη πόρτα ή βρίσκαμε προφάσεις για να μπουμε μες στο σαλόνι. Ωσπου καταλάβαμε οτι καποιου ειδους προξενιό γίνονταν εκει μέσα... Κάτι για σχέσεις και γάμους συζητουσαν... Η γιαγια ελεγε οτι η διαφορά ηλικίας σε ενα ζευγαρι ηταν καλή... Η μητερα μου διαφωνούσε, ο πατέρας μου συμφωνουσε.

Καποια στιγμή η πόρτα ανοιξε κι η γιαγιά φάνηκε στο ανοιγμα... Μας κοίταξε όλες και μου έκανε νευμα να μπω μέσα... "Τι θες ;" τη ρώτησα αθώα και εντελώς ανίδεη για το τι ειχε συζητηθει εκει μέσα. Θα ημουν γύρω στα 16 τότε, πηγαινα στη δευτερη ταξη του λυκείου. "Ελα μέσα" μου ειπε "και μη ρωτάς πολλα...

Φροντισε μονο να μη πεις καμιά κουταμάρα. Να είσαι σοβαρή"...

"Δεν μπαινω μέσα, αν δε μου πεις τι με θέλεις"... ειπα κοιταζοντάς την επιμονα...

Με κοιταξε φανερά εκνευρισμένη και σχεδόν με εσπρωξε για να μπω μέσα... Κοκκίνισα καθώς στεκόμουν ορθια μην ξέροντας τι να κάνω... Εριξα ενα βλέμμα ικεσίας στη μητέρα μου και κρεμιομουν απο τα χείλη της...

Ο νεαρός αντρας σηκώθηκε ορθιος και μου έτεινε το χέρι... Τον κοιταξα σχεδον εντρομη και του απλωσα το δικό μου χέρι αδύναμα.

"Δίκιο έχουν όσοι λένε οτι το σόι σας βγάζει τα ομορφότερα κορίτσια" χαμογέλασε εκείνος. Γύρισα στη γιαγιά μου.

Τα χέρια μου ειχαν ιδρώσει... Κατι δεν μου πήγαινε καλά εκει μέσα αλλά ημουν μικρή για να προσδιορίσω το τι ακριβώς...

Καθησα για κανα μισάωρο ακουγοντάς τους να μιλάνε περι ανέμων και υδάτων, περί δικαστηρίων, περί οικονομίας του κράτους, ακόμη και για την υγεία καποιων γειτόνων συζήτησαν...

Ολη αυτή την ώρα εγώ καθόμουν ακινητη και αμιλητη σαν το αγαλμα αφου κανείς δεν ειχε φροντίσει να μου απευθυνει το λόγο... Μονο ο πολιτικός απο καιρό εις καιρό με κοιταζε με ενα απερίγραπτα γλυκό βλέμμα χαμογελωντας μου λίγο νευρικά και βεβιασμένα... Τον κοιτούσα ανέκφραστη. Ηταν απεριγραπτη η ταραχή μεσα μου.

Μονο όταν έφυγε έμαθα το λόγο της επισκεψεως του... Ο κος Αναστάσης λοιπον, ετών 30 με έιχε δει, του είχα αρέσει, και θέωρησε πολύ φυσικο εφοσον γνωρίζονταν με την οικογενειά μας να έρθει να ρωτήσει τον πατέρα μου αν με αρραβωνιάζει. Eτσι συνηθίζονταν στα μέρη των αρβανιτών...

"Απλώς ηρθε" να τον δεις... "εμεις δε θέλουμε να σε υποχρεωσουμε για τιποτα" ειπε ο πατερας μου... "σκεψου ομως οτι δεν ειναι οποιος κι οποιος"...

- "Μα τι λες, τι λες;"... "πηγαινω σχολείο" αντέτεινα εγω...

- "Αυτο δεν είναι εμποδιο... Εννοειται οτι προηγείται το σχολειο σου κι οι σπουδές σου... εννοείται... Τι πειράζει όμως - αν βεβαια θες κι συ - να δωσουμε έναν λόγο... Εσυ θα συνεχισεις το σχολείο σου, οταν με το καλο τελειωσεις - τι εμεινε εξάλλου, λιγος χρονος - θα αρραβωνιαστείτε και αφου τελειωσεις και τις σπουδές σου θα παντρευτείτε... "

- "Τι λες ρε μπαμπά, τι λες;"... Δεν ηξερα τι αλλο να πω, τοσο τα ειχα χάσει. Επαναλάμβανα συνεχως τα ίδια...

Η μάνα μου προσπαθουσε να παρει το μερος μου λέγοντας οτι υπάρχει υπολογίσιμη διαφορά ηλικίας και η γιαγια την διεκοπτε λέγοντας οτι 14 χρόνια διαφορά δεν ηταν δα και εικοσι! Μετά γυρνουσε σε εμένα και ελεγε οτι το μυαλο μου ακομη δεν είχε πηξει και οτι αν κλωτσούσα τετοια τύχη θα χτυπούσα το κεφάλι μου μετα’απο λιγα χρονια...

- "Εκτος απο τη θέση που έχει, έχει και πολύ καλή περιουσία"...

- "Δε με ενδιαφέρει!" ελεγα εγώ "παρτον εσύ αφου εχει καλη περιουσία"

- "Ειναι και ομορφος αντρας" επεμενε η γιαγιά... "σιγουρα αυτό το προσεξες!" συμπληρωσε ειρωνικά...

- "Παράτα με γιαγιά, παράτα με" της φώναξα και έτρεξα στον επάνω όροφο.

- "Δε θα μου κανονίσετε εσεις το τι θα κάνω" φωναξα ακομη πιο πολύ καθως χτυπουσα την πόρτα πισω μου.

- "Αυτά τα επαναστατικά να τα αφήσεις" ακουσα τη φωνή της γιαγιάς απο τον κατω οροφο"σοβαρεψου λίγο, δεν εισαι 12 χρονών και σκέψου τι διώχνεις. Ζωή χαρισάμενη θα περάσεις κι εσυ κανεις την δύσκολη"...

Ανοιξα το παραθυρο στο δωμάτιο και πέταξα κάτω ενα βάζο στην αυλή. Διαλύθηκε σε χίλια κομματια...

- "Θα στα σπασω ολα εδω μέσα αν συνεχίσεις" της ουρλιαξα...

- "Κι εγώ θα ανέβω πανω να σε σπασω στο ξύλο αν το κάνεις, παλιογαιδούρα, ε, παλιογαιδουρα!"

- "Για ανέβα, για ανέβα" συνέχισα να της φωνάζω και ημουν ετοιμη να την αρπάξω και εγω απο τα μαλλιά αν επεμενε...

Αρχισα να κλωτσω ολα τα επιπλα στο δωμάτιο απο τα νευρα μου και στο τέλος επεσα στο κρεββατι μου.

Εκλεισα τα ματια μου και προσπάθησα να σκεφτώ τι ακριβως ειχε συμβει εκείνο το απογευμα... Πως ειχε ερθει εκεινος στο σπίτι μας, που ειχαμε ξαναειδωθει, πως ηταν δυνατόν να συμβαινουν αυτα τα πραγματα, τι θα έκανα.

Σκεφτόμουν το προσωπό του και δεν μπορουσα μεσα μου παρά να παραδεχτώ οτι ήταν πολύ ωραίος σαν αντρας αλλα αυτο δε σημαινε τιποτα... Δεν μπορούσα να πω "ναι" σε ολη αυτην την τρέλλα. Ημουν μόνο 16 χρονων και ηθελα να εχω εγώ το δικό μου λόγο και οχι να μου φερονται σα να μην είχα καμία βουληση και κυρίως δυναμη...

Πέρασαν λίγες ημέρες. Κανείς δεν αναφέρθηκε στο συμβαν... Ηταν σα να μην είχε συμβει. Μέχρι που ένα απογευμα τον ξαναείδα... Είχε ερθει πάλι στο σπίτι. Τον είδα που παρκαρε το αυτοκινητο του απ' εξω... Εχασα το χρώμα μου, το αιμα μου εφυγε απο το προσωπό μου. Έτρεξα στο δωματιο των αγοριών και χτυπησα βιαστικά την πορτα...

Ανοιξε ο Αριστείδης. Επαιζε τάβλι με τον Χρηστο...

- "Αριστείδη μου, Αριστείδη μου" κλαψούρισα και χώθηκα στην αγκαλιά του ξαδελφου μου. Εκανε νόημα στον Χρηστο να φύγει και εκλεισε την πόρτα... Του τα ειπα ολα μονομιας...

- "Ωστε έτσι ε;" ειπε και με κοίταξε καλά καλά...

- "Βρε ζωον" μου ειπε μετά "χρειάζονται ένα χουνέρι που θα το φυσάνε και δε θα κρυώνει" Μου σκουπισε τα δακρυα με τα χέρια του απαλά και μου ζητησε να μην κλαίω...

- "Εισαι βλάκας... ακους εκει! Εσυ να κλαις για εναν ηλιθιο... πρεπει να σκεφτουμε τι μπορουμε να κανουμε... " Σηκώθηκε απο την καρέκλα του και εκοψε βολτες γυρω γυρω... Προσπαθουσε να σκεφτεί, μα δεν μπορουσε ηταν φανερο...

Ξαφνικά ακουστηκε η φωνή της γιαγιάς... Κατέβηκα κάτω...

- "Πηγαινε σε παρακαλώ να σερβίρεις καφέ. Ειναι ο κύριος Τασσης κάτω... Και οχι βλακείες... " Μου έδωσε το δισκο στα χέρια.

Μπηκα δειλά στη μεγαλη σάλα και τον βρηκα να ξεφυλλιζει ενα βιβλίο... Εκανε πως ξαφνιάστηκε οταν με είδε.

- "Καλώς τηνα" Τον κοίταξα στα μάτια σοβαρή και ανεκφραστη. Ηθελα με τον τροπο μου να του πω οτι δεν τον ήθελα εκει μέσα.

- "Ο καφές σας" ειπα και ακουμπησα το δίσκο στο τραπέζι.

Με περιεργάστηκε για δευτερόλεπτα προσπαθωντας ισως να δει πως πρέπει να μου μιλήσει... Είχε ομορφα μεγάλα καταπράσινα μάτια. Κάθε γυναίκα και ειδικά κοριτσι θα μπορουσε να συγκινηθει απο αυτον τον αντρα και ίσως το ενδιαφερον του να αγγιξε για καποια λεπτα εκει μεσα στο σαλόνι τη γυναικεια μου φιλαρεσκεια αλλά γρηγορα αποδιωξα αυτη την σκέψη.

- "Ξερεις, σε θυμάμαι μικρούλα, πολύ μικρούλα. Ο παππους σου συνήθιζε να σε παιρνει μαζί στις βολτες του" Χαμογέλασε...

- "Ποιος θα φαντάζονταν οτι ο χρόνος περνάει τοσο γρήγορα και οτι θα μεταμορφωνοσουν σε μια τόσο γοητευτική δεσποινίδα"

- "Είστε πολύ ευγενικός"...

Τον ξανακοίταξα ψυχρά. Η γιαγιά αργουσε πολύ να ερθει μέσα και ημουν σιγουρη οτι το έκανε επίτηδες.

Ηθελα να βγω έξω και να την πιάσω απο την κοτσιδα που εφερνε κυκλο το κεφαλι της...

- "Μη μου μιλάς στον πληθυντικό σε παρακαλώ" Με πλησίασε και στάθηκε μπρος μου. Οι φλέβες μου αρχισαν να σφυροκοπούν απο ταραχή κι αγωνία...

- "Ειμαι παλιος φίλος με την οικογενειά σου. Νομιζω οτι πρεπει να μιλάμε στον ενικό. Για προσπάθησε" Μου χαμογέλασε πάλι. Μυριζα την κολώνια του. Η τοσο κοντινή του σωματική παρουσία με εκανε πολύ νευρική αλλα ηξερα πολύ καλά πως να δείχνω ανέκφραστη. Χαμογέλασα κι εγω ευγενικά.

- "Δε νομιζω πως μπορω να σας μιλήσω στον ενικό. Δε νοιώθω τοσο οικειότητα μαζί σας"

- "Ισως σιγά σιγα με γνωρίσεις καλύτερα... "ειπε και εκοψε εκει τη φράση του...

Έκανα ενα βήμα πίσω.

- "Πρεπει μια στιγμή να φύγω... περιμένετε ενα λεπτό"...

Και τον αφησα εκει στο σαλόνι... Ετρεξα στην κουζίνα... Βρηκα τη γιαγιά...

- "Τι θελει αυτος εδω;Πες μου!" τη διέταξα φωνάζοντας σχεδον...

- "Πηγες τον καφέ;" με ρωτησε αδιάφορα...

- "Τι θελει... πες μου" επεμεινα και η φωνή μου ειχε αρχισει να χάνει την ψυχραιμία της... Ενα περίεργο μισος, αυτο που τοσο ξαφνικά και ισως αναιτια ειχα αισθανθεί πολλες φορές αρχισε παλι να κυλά μεσα μου...

- "Μη φωνάζεις και μη σε πιάνει υστερία" απαντησε ειρωνικά παλι και τοτε την επιασα απο τον ωμο τραβωντας τη μπλουζα της... Με εκνευριζε αυτος ο τρόπος αντιμετωπισης ο καθαρά αρβανίτικος, βγαλμένος απο την σκληροτητα που διακατείχε αυτους τους ανθρωπους... Η ειρωνία ήταν ο κυριος τροπος εκφρασης ενος αρβανίτη για να δείξει τη δυσαρέσκεια του με ηπιο τροπο, στην αρχη, πριν το φονικό αιμα που κουβαλαγε μεσα του τρελλαθεί και τον κάνει να χάσει τον εαυτό του μεσα σε τροπους πολύ πιο αγριους, πολύ πιο αφυσικους, με μια τρέλλα που δεν αντιμετωπιζονταν ευκολα καθολου...

Η γιαγιά κοιταξε το χέρι μου που της τραβαγε το ρουχο και τα ματια της στένεψαν...

- "Τραβα το χερι σου γιατί θα στο κόψω"...

- "Οχι δεν το τραβάω" της εκανα και ημουν αποφασισμένη μεχρι και να την χτυπησω εκεινη τη στιγμη αν μου εκανε καποια βιαια κινηση...

- "Δεν το τραβάς;" ειπε κοφτά Αντι για απαντηση της τραβηξα ακομη περισσοτερο το χερι "πες μου, τι θελει αυτος εδω και θα σε αφήσω" Το προσωπό της ειχε γινει αλλοκοτα σκοτεινο απο το θυμό που την πλημμύρισε, απο τη δικιά μου επιμονή... Εναν θυμό που ηξερα τοσο καλά να τον αναγνωριζω και να τον νοιωθω...

Με μια αποτομη κινηση που δεν προλάβα καν να δω πηρε ενα μαχαιράκι και μου κατάφερε ενα ελαφρύ κοψιμο στο πανω μερος της παλάμης.

Ο πονος με εκανε να τραβηχτώ αποτομα και ξαφνιασμένα...

- "Την επομενη φορά θα σου κοψω το χερι συριζα... Εμενα δε θα μου ξανακάνεις τετοιες χειρονομιες... Απο τη μπλουζα θα τραβάς τις φιλες σου και την αδερφή σου... οχι εμενα... καταλαβες;"... Η φωνή της ετρεμε και το προσωπό της εδειχνε οτι εννοουσε αυτά που ελεγε... Μου τραβηξε το χέρι, κοιταξε το επιφανειακό τραυμα μου και το τρομαγμένο βλέμμα μου και αρχισε να ψαχνει για βαμβακι... Μου εβαλε λιγο ιωδιο στη γρατζουνιά και μου φυσηξε το χερι καθως ετσουξα...

Θεε μου πως την μισουσα εκεινη την ωρα... "Πηγαινε τωρα μεσα γιατί δεν ειναι σωστο να τον αφηνουμε μονο του"...

"Παω" απαντησα, αλλά πριν φυγω γυρισα αποτομα και επιασα το μαχαιράκι που με ειχε γρατζουνίσει πριν...

- "Αν μου ξανακάνεις κατι τετοιο" την απειλησα δειχνοντας το μαχαίρι "θα σου κανω ακριβώς το ιδιο... " και πέταξα το μαχαιρι εξω απο το ανοιχτό παραθυρο, μεσα στον κηπο... Το αιμα μου εβραζε, ηθελα να την σκοτωνα αν μπορουσα, ηθελα να μην τη βλέπω στα μάτια μου... Την εβλεπα οτι ειχε μετανοιωσει για αυτο που εκανε πριν αλλά ημουν απολυτα βεβαιη οτι θα το ξανάκανε αν χρειάζονταν...

Κατακοκκινη ξαναγυρισα στη σάλα, οπου βρηκα και εναν απο τους θειους μου να κάθεται μαζι του...

- "Εμένα θα με συγχωρησετε" μουρμουρισα αλλά πρεπει να φυγω... πρεπει να κατέβω στην Κορινθο για καποια ψωνια...

Το λεωφορείο φευγει σε λιγο... " "Μπορω να σας κατεβάσω εγω... Δυο λεπτά ειναι με το αυτοκινητο"ειπε εκεινος κοιτωντας με επιμονα αυτη τη φορά...

- "Οχι, οχι "δεν υπάρχει λογος...

- "Μπορουμε να παμε ολοι μαζί" ειπε ο θειος Ανδριανός που δεν του πηγαινε καλά απο τη μία να αφησει την ανιψια του να μπει σε ενα αυτοκινητο μονη με εναν αντρα αλλά και απο την αλλη δεν ηθελε να δυσαρεστησει τον κ. Λιάκο αφηνοντάς με να φυγω...

- "Πολυ ωραια, βεβαια μπορουμε να πάμε ολοι μαζί"...

Σε λιγη ωρα, αφου ντυθηκα, βγηκαμε εξω για να φυγουμε για την Κορινθο... Αλλά το θεαμα που αντικρυσαμε μας εκοψε τη λαλιά σε ολους...

Το αυτοκινητο στέκονταν σε 4 σκασμένα λάστιχα και φυσικά δεν μπορουσε να παει πουθενά... Εκτος απο αυτό το πισω τζαμι του ηταν χαραγμένο πολύ βαθιά σαν καποιος να το ειχε σκάψει με ενα αιχμηρό αντικειμενο...

Θυμηθηκα αμεσως τον Αριστείδη... Ασυναισθητα σηκωσα τα ματια μου προς το παράθυρο του δωματιου του και διέκρινα τη φιγούρα του πισω απο την κουρτίνα... Χαμογελασα στα κρυφά, ικανοποιημενη για αυτο που ειχε κάνει αλλά προσποιηθηκα την ξαφνιασμενη... Σε λιγα λεπτά επικράτησε μια αναταραχή στο σπιτι, αφου μαζευτηκαν ολοι μαζί με ολη τη γειτονιά για να δουν τα κατεστραμμένα λαστιχα και να βρουν ποιος το ειχε κανει... Ο καθενας ελεγε το δικο του, αλλος ελεγε για παιδιά της γειτονιάς, αλλος ελεγε οτι σιγουρα ηταν εργο τσιγγανων, αλλος ελεγε οτι καποιος πολιτικός αντιπαλος θα εβαλε καποιο τσιράκι του να σκάσει τα λάστιχα του βουλευτή... Τα παντα μπορουσες να ακουσεις... Μες στη βαβουρα βρηκα τροπο και ξεγλυστρησα... Τρεχοντας ανεβηκα στο δωμάτιο του ξαδέλφου μου...

Τον βρηκα να καπνίζει εχοντας μια εκφραση ικανοποιησης στο προσωπό του...

- "Σσσσττττ " μου εκανε με το χέρι" μην το πεις πουθενά οτι καπνίζω" Ριχτηκα επανω του και τον γεμισα φιλιά και ευχαριστώ αντι για απαντηση...

- "Καλά του εκανες, καλά του εκανες" ελεγα και ξαναλεγα...

- "Την επομενη φορά, αν τολμήσει να ξαναέλθει, θα του σπασω τα παραθυρα και την επομενη θα σπασω τον ιδιο στο ξυλο" Ο Αριστειδης ο γενναιος, ο Αριστειδης ο τρελλός... ετσι τον λεγαμε σαν ειμαστε πιο μικρά... Και ετσι ηταν...

Ολα μου τα εξαδέλφια αγαπουσα και αγαπω με αγαπη αδερφική αλλά κανεναν σαν τον Αριστειδη... Ο Αριστειδης ηταν καλυτερα και απο τον αδελφό μου... Το δεσιμο που ειχαμε μεταξύ μας, ειδικά υστερα απο εκεινο το περιστατικό με την αποθηκη ηταν πολυ μεγάλο. Καταλαβαινομαστε μονο και μονο με τα μάτια ή με ενα νευμα...

Ο βουλευτής κατέληξε να περιμένει την οδική βοηθεια για να ερθει να του παρει το αυτοκινητο... Οταν ξανακατέβηκα κατω ο πολυς ο κοσμος ειχε αρχισει αν φευγει... Τον πλησιασα και του ειπα οτι λυπαμαι για το περιστατικό...

Με κοιταξε ξαναμμένος, κατακοκκινος, οπως ηταν απο την προηγουμενη ενταση που του ειχε προκαλέσει η κατασταση και χαμογέλασε... Ενα χαμογελο γοητευτικό και ευγενικό...

- "Δεν πειράζει... οτιδηποτε μπορεί να με κάνει να μεινω περισσοτερο κοντά σου, μεσα στο σπιτι σου, εμενα με ευχαριστει, παρά με δυσαρεστεί... " και ξαναχαμογελασε κοιταζοντάς με μες στα μάτια...

Αμαθητη ακομη στο αντρικό φλερταρισμα, μαθημένη μονο στις ανοητες στιχομυθίες με τους συμμαθητές της ηλικίας μου αισθάνθηκα σε αυτά τα λογια μια ευχαριστηση που δεν ειχα ξανανοιωσει... Το ενδιαφέρον του με ευχαριστούσε αλλά δεν ηθελα να το παραδεχτώ γιατί περα απο αυτο το ενδιαφέρον δε με ενοιαζε κάτι περισσοτερο... Στα 16 μου ημουνα ηδη μια γυναικα σχηματισμένη, εδειχνα λιγο μεγαλυτερη και ειχα διαπιστώσει οτι ειχα επιρροή στο αλλο φύλο. Διαπιστωση που ναι μεν με ικανοποιούσε αλλά απο την αλλη δεν ειχα τη διαθεση να την εκμεταλλευτώ περισσοτερο... Μεσα μου ενοιωθα ακομη πολύ παιδί και υπηρχαν στιγμές που μεχρι και τις παλιές μου κουκλες χτένιζα λες και ηθελα ακομη να παιξω... Και πραγματι το ηθελα αλλά ντρεπομουν να το κάνω...

Ο βουλευτής ξαναήλθε μια φορά ακομη στο σπιτι και πραγματι ο Αριστείδης εκανε ο,τι μου ειχε υποσχεθει... Του χαραξε ολα τα παράθυρα... Κανείς δεν βρηκε παλι τον ενοχο αλλά ο κ. Αναστάσης φαινεται οτι πηρε ξεκάθαρα το μηνυμα που καποιος ηθελε να του στειλει...

Δεν ξαναφάνηκε παλι απο το κτημα... Ο ενοχος βεβαια αυτη τη φορά βρεθηκε απο τους μεγαλους που κατάλαβαν οτι κατι τετοιο μονο απο τον Αριστειδη μπορουσε να γινει... Ο καυγάς που εγινε εντος του σπιτιου ηταν τοσο μεγαλος και τοσο εντονος που εκανε τον Αριστείδη μεσα στο θυμό του να εξαφανιστεί τρεις ημέρες απο το σπιτι κανοντάς μας ολους να καρδιοχτυπήσουμε και να τρεχουμε αλλοφρονες να τον βρουμε στις γυρω πολεις στα γυρω χωριά ακομη και στα γυρω βουνά...

Και ο Αριστείδης φάνηκε μετά απο τρεις μερες με ενα χαμογελο ικανοποιησης στα χειλη του ξεροντας οτι τους ειχε ολους να τρέχουν για αυτον... "Ειχα παει μια εκδρομή να ξεσκάσω" τους ειπε ειρωνικά και κανείς δεν τολμησε πια να του πει τιποτα... Απο εκεινη τη μερα ο Αριστειδης αντιμετωπιζονταν ως αντρας απο ολους και οχι ως παιδι... Ποιος ξερει τι φοβηθηκαν και δεν του ξαναεκαναν παρατηρηση για τιποτα... Γυρισε σωος και φαινεται οτι αυτο μετρουσε για αυτους περισσοτερο απο καθε τι, απο καθε παραξενιά του και ιδιοτροπία του...

Με πηρε στο δωματιο της σάλας και μου ειπε οτι ηθελε να ακουσω κάτι. Καθησε στο πιάνο και επαιξε ενα πολύ ωραιο κομματι Με εβαλε να καθησω διπλα του και οταν τελειωσε πηρε τα χέρια μου και τα φιλησε "αγαπημενη μου ξαδέλφη" μουρμουρισε "αυτο το κομματι για σενα το εφτιαξα... δεν αγαπω κανεναν αλλον στον κοσμο οσο εσένα" και τοτε κατάλαβα οτι η αγαπη που ειχαμε ο ενας για τον αλλον ξεπερνουσε το καθε τι... "Να ξερεις ο, τι θες μπορείς να μου ζητησεις και εγω θα το κανω για σενα, ο, τι, οτι θελεις... Εισαι η καλυτερη απο ολους τους ανθρωπους και αν δεν ημασταν ξαδέλφια θα σε ειχα ερωτευτει"... γελασα με αυτά τα λογια αλλά βαθιά μεσα μου ταραχτηκα με μια ταραχή που μου έχει μεινει ανεξίτηλη στη μνημη... "Αχ, βρε Αριστειδη" του ειχα απαντησει "παντα μαζί θα ειμαστε, ποτέ χωρια, το ακουσες; Και δεν ειμαι η καλυτερη απο ολους τους ανθρωπους... Ειμαι στριμμένη σαν και σενα"... Γελασαμε και τον φιλησα στο μαγουλο...

Μου εκμυστηρευτηκε οτι αυτες τις τρεις ημέρες ειχε περπατήσει ολο το βουνο πανω απο το Λουτρακι, τα Γεράνεια ορη και οτι εμεινε στο μοναστήρι του Αγιου Γεράσιμου που ηταν εκει πανω για μια νυχτα... Ο Αριστειδης ο παλαβος, ο Αριστειδης ο ατρομητος, ο μοναδικός ανθρωπος που πλησίασα τοσο κοντά την ψυχη του και εκεινος τη δική μου...

Ακομη και σημερα συμβουλευομαστε ο ενας τον αλλον για το καθε τι και ο ενας ξερει τα παντα για τον αλλον... Εγω για τις ερωτικές του κατακτήσεις, αφου ειναι ακομη ανυπαντρος και εκεινος για το καθετι που διαδραματιζεται στη δική μου οικογενεια... Και σαν συναντιομαστε μιλάμε και συζητάμε με τις ωρες με την ιδια θερμη που καναμε οταν ειμασταν παιδιά... Ο ενας ακουει τον αλλον και αυτο ειναι πολύ μεγαλο πράγμα, πολυ σπουδαίο για εμας...

Ο Αριστειδης που ηθελε να γινει μουσικοσυνθέτης και τελικά εγινε γιατρός στο Λονδίνο... Αριστειδη μου οταν θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές μπορεί το ονομά σου να μην το αναγνωρίσεις αλλά θα αναγνωρίσεις τον κοσμο που τοτε ζουσαμε και την αγαπη που μας ενωνε και μας ενωνει...

Συνέχεια...

Πλου-Γη

* επεξηγηση: "Mη μιλάς, σκασε και τρώγε!"