Σχολή της Μπολόνια, της Βενετίας, της Νάπολης

Από Κιθάρα wiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Οι Ιταλοι αναζητουσαν νεες δυνατοτητες τονικοτητας, καθως η σχεση καθε συγχορδιας με το κλειδι της ηταν πλεον πληρως αναγνωρισιμη.


Η σχολη της Μπολονια


Ο Κορελι ανηκε στην πρωτοπορο σχολη συνθετων της Μπολονια. Οντας ο ιδιος ενας εξαιρετικος βιολιστης, εμπλουτισε τη μουσικη του με καινοτομιες οπως διπλες και τριπλες πιεσεις χορδων, γρηγορα περασματα και ζωηρες cadenza. Οι σονατες του διακρινονται σε δυο τυπους: τις εκκλησιαστικες σονατες και τις σονατες δωματιου.

Παρολο που ο συνδυασμος δυο διαφορετικων ομαδων οργανων επινοηθηκε ως ιδεα απο τον Γκαμπριελι, ο Κορελι ηταν ο πρωτος που την εφαρμοσε και εθεσε τη βαση για τη δημιουργια μιας νεας μουσικης μορφης, του κοντσερτου.

Στα κοντσερτα του Κορελι, η μεγαλη ορχηστρα (concerto grosso) και το μικρο τριο (concertino) εναλλασσονται, μοιραζοντας το μουσικο εργο σε τμηματα grosso και solo. Ο τυπος αυτος του κοντσερτου ονομαζεται concerto grosso και ο Κορελι ασκησε μεγαλη επιρροη στους υστερους συνθετες της Ευρωπης και ιδιαιτερα στον Χαιντελ.


Ο διαδοχος του Κορελι, ο Τορελι, εδωσε περαιτερω ωθηση στο κοντσερτο. Δημιουργησε μια μοναδικη μορφη που αποτελειτο απο τρεις ρυθμικους χαρακτηρες (γρηγορο, αργο, γρηγορο). Επισης εδωσε εμφαση στην αντιθεση μεταξυ των ορχηστρικων και σολο ομαδων καθως τους ορισε διαφορετικα μουσικα θεματα: στην ορχηστρα εδωσε τα δυνατα κομματια ενω στο σολο αυτα που απαιτουσαν δεξιοτεχνια.

Η διαφοροποιηση αυτη ανεδειξε το ritornello, ενα μουσικο θεμα που επαναλαμβανεται σε ολο το εργο.




Η σχολη της Βενετιας


Οταν πεθανε ο Τορελι, το κεντρο της συνθεσης κοντσερτων μεταφερθηκε απο την Μπολονια στη Βενετια, οπου ο Βιβαλντι ειχε αναδειξει το σολιστα των κοντσερτων του για βιολι σε χαρακτηρα οπερας.

Εγραψε απαιτητικα σολο, αναμιγνυοντας το ριτορνελο με το δραμα.

Το εργο του "Αγωνας μεταξυ αρμονιας και επινοησης" περιλαμβανει τεσσερα κοντσερτα που αντιπροσωπευουν τις τεσσερις εποχες (1725) οπου ο σολιστας παιζει το ρολο της καθε εποχης με τη σειρα.




Η σχολη της Ναπολης


Αναζητωντας μεγαλυτερη δεξιοτεχνια οι συνθετες της οπερας της εποχης του υστερου μπαροκ επινοησαν την aria di bravura, που απαιτουσε απο τον τραγουδιστη να καταληγει σε περιπλoκες cadenza στο τελος καθε κομματιου.

Στις αρχες του 18ου αιωνα η ναπολιτανικη οπερα χωριστηκε σε δυο τυπους: την opera seria (σοβαρη οπερα) και την opera buffa (κωμικη οπερα).

Αναπτυχθηκε ακομη μια παγια μορφη της αριας (aria da capo)* που αποτελουνταν απο δυο αντιθετα κομματια και μια επαναληψη του πρωτου κομματιου με προσθετα στοιχεια.

Η κωμικη οπερα χρησιμοποιουσε τα ιδια προτυπα με τη σοβαρη, αλλα αντλουσε τους χαρακτηρες της και τα θεματα της απο την Κομεντια ντελ'αρτε. Παρα τα κωμικα της θεματα ηταν μια υψηλη μορφη τεχνης.

Μοναδικο στην κωμικη οπερα ειναι το συνολικο φιναλε, που εφερνε ολους τους χαρακτηρες στο τελος μιας πραξης σε μια γρηγορη ανταλλαγη συντομων φρασεων.


Την καντατα δωματιου απολαμβαναν αποκλειστικα οι γνωστες και οι επαγγελματιες της μουσικης. Το ειδος αυτο χρησιμοποιουσε τις ιδιες μουσικες μορφες με αυτες της οπερας, αλλα ηταν πιο συντομη και, οπως και το ορατοριο, δεν παιζονταν στην σκηνη.



  • Οι λεξεις da capo (=απο την αρχη) γραφονταν στο τελος του δευτερου κομματιου για να υπενθυμισουν στον τραγουδιστη να επαναλαβει το πρωτο.
Προσωπικά εργαλεία
Χώροι ονομάτων

Παραλλαγές
Ενέργειες
Πλοήγηση
Εργαλειοθήκη