Συγκατοικώ...

Συγκατοικώ με ένα αξιοθρήνητο Θεό
σε μια άθλια κάμαρα, υγρή κι ερειπωμένη.
Με ένα ρημάδι περιθώριου θλιβερό
σα μνήμη ξέχωστη, σα νεκραναστημένη

Ζέβουν τα ξέφτια Του νωπού χωμάτου οσμή
και στη ματιά Του ένα πηχτό ρέβει σκοτάδι.
Πυρή στο στέρνο Του μια χαίνουσα σχισμή
ξεβράζει φρίκη απ τα χοχλάσματα του Άδη.

Του ευλόγησα άρτο και αφρόσταγμα ρακής
στο καλωσόρισμα. Κι ανάμα από ροσόλι.
Κι έψαλα αργόσυρτο τραγούδι φυλακής
πονετικό, στης θλίψης Του το νυφοστόλι.

Τοπίο χτικιόμορφης οδύνης και ηδονής
ενος αέναου, αναστάσιμου θανάτου,
ποιητής και κύρης πρωταχτίδας φωτεινής,
έκπτωτος άρχων ορατού τε και αοράτου,

της μοναξιάς Του υπόδουλος κι αφεντικό,
σύρθηκε απ το όραμα στο τέλμα της συγγνώμης
εγκλωβισμένος στο μηδέν και στο εκτατό
και στην παρθένα απόγνωση της Περσεφόνης.

Συγκατοικώ με ένα Θεό ημιθανή
σε κάποια τρώγλη στης ζωής το σταυροδρόμι.
Είχε στην πόρτα μου ένα απόγερμα φανεί
σα διακονιάρισσα ικεσία. Σα συγγνώμη.