Στο Νικόλα Άσιμο (astrapofeggo)

Στα μέρη που ο θάνατος με φίλους σεργιανά,

κρυφά σε φίλησε η ζωή και σ' έκανε δικό της.

Ταράχτηκε η μάνα που σε είχε αγκαλιά,

την προδοσία σου έντυσε με το παράπονό της.

Να περπατήσω και να 'ρθώ κοντά σου λαχταρώ,

να μου γεμίσεις την ψυχή λυπητερά τραγούδια.

Χθες βράδυ σ' ονειρεύτηκα φίλο μαζί κι εχθρό,

χορεύανε στο πλάι σου πανέμορφα αγγελούδια.

Πανίσχυρη του έρωτα η πιο μικρή σιωπή,

ανέμελα αποδείχνει του ανεξήγητου τη χάρη.

Γυρεύω τ' αστραπόφεγγο που αγάπαγες εσύ

και που τη θλίψη σου έσβησε προτού μακριά σε πάρει.

Κάτι που έγραψα πριν 5,5 χρόνια για προσωπικούς λόγους, το αφιερώνω σ' όλους που το διαβάζετε, για την πρώτη μας γνωριμία.